‘Sex/Life’ is een soort omgekeerde pornofilm: telkens als er naakt te zien is, spoel je beter door

Een vrouw staat in het toilet van een treinstation boven een wastafel haar borsten uit te knijpen om ervoor te zorgen dat haar moedermelk niet verder door haar trui heen lekt, terwijl een passant vol afschuw toekijkt. Ik dacht dat ik de afgelopen jaren op tv wel alles had zien passeren, maar ‘Sex/Life’ op Netflix zorgde toch voor meer dan één primeur.

Billie Connelly, zo heet de dame met de onvoorziene lekkage, en ze is getrouwd met Cooper, een durfkapitalist die in New York genoeg geld verdient om zich aan de rand van de metropool een prachtig huis met grote tuin te veroorloven. Gelukkig getrouwd, geeft ze zelf toe, want Cooper is de perfecte echtgenoot – zorgzaam, attent, een kaaklijn waar je een kathedraal op kunt bouwen – en alles in hun huwelijk loopt op wieltjes. Of toch voor 85 procent, want er is één plaats waar de magie niet aanwezig is: in bed, waar het zeker sinds de komst van hun twee kinderen wat stilgevallen is, maar waar de twee eigenlijk nooit echt gensters hebben geslagen. Tot grote spijt van Billie, die met nostalgie terugdenkt aan haar veel wildere jonge jaren vol seksuele uitspattingen en vaststelt dat je ‘op een dag wakker wordt als een heel ander persoon en je afvraagt: waar is die vrouw van vroeger naartoe?’

Billies verlangen naar het verleden wordt verpersoonlijkt door Brad, een platenbaas met een loft in New York en – zoals blijkt in wat weleens de meest besproken seconde tv van het moment zou kunnen zijn – een geslachtsdeel waarmee je iemand neer kunt knuppelen. Brad was Billies geliefde vlak voor ze Cooper leerde kennen en slaagde er wel altijd in om haar vleselijke lusten te bevredigen, wat het contrast met haar suffe seksleven van nu des te groter maakt. Als Billie haar erg levendige herinneringen aan Brad neerschrijft op haar computer en Cooper het dagboek onder ogen krijgt – niet één, maar minstens vier keer, want de vrouw is nogal nonchalant met haar laptop – komt hun huwelijk onder druk te staan. Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, duikt Brad plotseling opnieuw op in Billies leven, waardoor ze haar fantasie van hoe het had kunnen zijn met één treinrit werkelijkheid kan laten worden.

Net zoals Billie word je tijdens ‘Sex/Life’ heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. Aan de ene kant moet je een zekere bewondering hebben voor hoe de makers zonder terughoudendheid enkele netelige kwesties tackelen. Hoe belangrijk is seks in een mensenleven, hoe kun je een huwelijk spannend houden, is het überhaupt mogelijk om bij één en dezelfde persoon geborgenheid én opwinding te vinden, het zijn vragen waar menig relatietherapeut al mee geconfronteerd is. Bovendien kiest ‘Sex/Life’ duidelijk voor een feministisch perspectief, met een hoofdpersonage (erg goed neergezet door de redelijk onbekende Sarah Shahi) dat geen genoegen wil nemen met de rol van brave huismoeder die de maatschappij van haar verlangt en zich ook niet wil verontschuldigen voor haar lustgevoelens en haar nood aan seks.

Alleen gaat de reeks zo vaak van de rails – weliswaar meestal op een grandioze manier – dat het erg moeilijk is om het geheel au sérieux te nemen. Sommige dialogen (‘Ik zie aan haar gezicht dat ze ongelukkig is’ - ‘Wel, dan moet je dyslectisch zijn’) zouden ze zelfs in de schrijverskamer van ‘Lisa’ van tafel vegen wegens te pijnlijk, en het aantal bizarre seksueel getinte scènes is nauwelijks bij te houden. Cooper die zijn rivaal tot in de douche van de fitness volgt om, samen met de onschuldige kijker, te checken hoe zwaar zijn geschut is. Billie die – als u dacht dat uw Zoomgesprekken soms pijnlijk waren – masturbeert terwijl ze op haar smartphone volgt hoe Brad met haar beste vriendin van bil gaat. De parenclub bij de buren waar het echtpaar belandt. De stuntelige poging tot vrijpartij van Billie en Cooper in de auto die abrupt wordt afgebroken als de man stralen moedermelk vol in het gezicht krijgt – iets wat ik, net zoals Cooper in de bestuurderszetel, niet had zien aankomen.

Maar vooral wordt er zo uitvoerig getoond wat voor een geweldige klik Brad en Billie op lichamelijk vlak hadden dat het op den duur afstompend werkt. Na – laat ik mild zijn – vijf seksscènes heb je wel door dat hij op dat gebied haar Mount Everest was, ook al omdat de vrouw dat in de commentaarstem telkens uitvoerig uit de doeken doet. Alleen ben je dat aantal op het einde van de eerste aflevering al ver voorbij en in de zeven die daarna nog volgen, gaat de frequentie allerminst naar beneden. Als ‘Sex/Life’ maar de helft zo lang had geduurd en de seks stevig had teruggeschroefd, was het wellicht een sterkere reeks geweest. Nu lijkt het ondanks alle naakt toch een beetje het omgekeerde van een pornofilm: zodra er bloot in het vizier komt, spoel je beter door.