Sicario: Day of the Soldado (★★★☆☆)

Bloed en kogels in de woestijn.

Welkom terug in het grensgebied tussen Mexico en de Verenigde Staten, waar straatarme immigranten in de ijskoude nachten de oversteek naar het beloofde land trachten te maken terwijl de helikopters van de Amerikaanse grenswacht hen in hun zoeklichten gevangen proberen te houden. In de beklemmende openingsscène van ‘Sicario: Day of the Soldado’ doen de drugsjagers van de DEA een onheilspellende ontdekking: Afrikaanse moslimterroristen gebruiken met de hulp van de drugskartels de smokkelroutes om de VS binnen te dringen. En dus worden de twee hoofdfiguren uit de eerste ‘Sicario’, de bikkelharde CIA-agent Matt Graver (Josh Brolin) en zijn raadselachtige vennoot Alejandro (Benicio Del Toro), opnieuw opgetrommeld om de strijd tegen de kartels op te drijven (mag niet meer opdraven: het personage van Emily Blunt). ‘I’m gonna have to get dirty,’ zegt Matt tegen de Amerikaanse generaals en ministers tijdens een geheime briefing. Het antwoord van de bijzonder serieus voor zich uitkijkende Matthew Modine maakt duidelijk dat Matt de toestemming krijgt om elke vorm van moraliteit aan de kant te schuiven: ‘Dirty is exactly why you’re here.’

Het zou niet helemaal juist zijn om ‘Sicario: Day of the Soldado’ te bestempelen als een buddy movie, maar de merkwaardige band tussen de twee hoofdfiguren maakt het verhaal wel extra boeiend. Tussen Matt en Alejandro hangt een onuitgesproken gevoel van wederzijds respect dat voortvloeit uit het besef dat ze allebei de diepste krochten van de hel hebben gezien. En zoals elk goed koppel hebben ze niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen: ‘Geen regels deze keer,’ horen we Matt zeggen. ‘Ik laat je los.’ Yeah!

Zelf hadden wij nooit verwacht dat ‘Sicario’ een vervolg zou krijgen – zo’n groot commercieel succes was die eerste film niet –, maar blijkbaar zag scenarist Taylor Sheridan Matt en Alejandro van het begin af als de hoofdfiguren in een trilogie over de apocalyptische proporties aannemende moeilijkheden in de Mexicaanse grensregio. Wat ons veel genoegen verschafte, is dat er in ‘Day of the Soldado’ ruimte wordt vrijgemaakt voor één van onze geliefkoosde actiefilmclichés: het onder vuur liggende autokonvooi (ook in het Jack Ryan-avontuur ‘Clear and Present Danger’ zit een knappe variant). Zodra Matt en Alejandro – wapens in de aanslag, zonnebrillen op de kruin – en hun teams in hun gepantserde Humvees stappen en in colonne de woestijn inrijden, wéét je dat je op weg bent naar een kletterende shoot-out waarbij de RPG-raketten oorverdovend luid in de carrosserieën inslaan en de ruiten er één voor één aan moeten geloven: héérlijk!

Dat de sequel nét iets minder allure heeft dan het origineel, komt door de afwezigheid van enkele originele crewleden. De regie van Stefano Sollima is minder stijlvol dan die van Denis Villeneuve, de fotografie van Dariusz Wolski oogt minder adembenemend dan die van Roger Deakins, en de klanktapijten van componist Hildur Guðnadóttir zijn slechts een echo van de verpletterende sound-scapes van de diepbetreurde Jóhann Jóhannsson. Maar op het eind dachten we: laat dat derde deel maar snel komen.

Erik Stockman