‘Sky Rojo’ op Netflix is beter dan ‘La casa de papel’ (maar wel minder spannend)

De rode overalls en Dali-maskers zijn ingeruild voor korte rokjes en glimmende push-ups en in plaats van de donkere krochten van een of andere bank krijg je de zonovergoten woestijn van Tenerife. Maar ‘Sky Rojo’, de nieuwe reeks van ‘La casa de papel’-bedenker Álex Pina, bevat voor de rest wel dezelfde cocktail van uitzinnige personages en denderende actie als haar voorganger. Alleen zit de mix dit keer sterker in elkaar.

Gina, slachtoffer van mensenhandel en in de prostitutie gedwongen, hoopt nu ze genoeg heeft verdiend om haar schulden aan pooier Romeo af te betalen eindelijk weg te raken uit de nachtclub op Tenerife waar ze moet werken en terug te keren naar haar geboorteland Cuba. Maar als Romeo een geheime boekhouding bovenhaalt en opsomt op hoeveel ze hem nog extra moet voor uitgaven als condooms, lingerie en glijmiddel, beseft ze dat ze gevangen zit en slaan de stoppen door. Gina valt haar baas aan en na een schermutseling met hem en haar collega’s Coral en Wendy blijft de man voor dood achter. De drie dames rijden samen weg, richting de vrijheid, de Spaanse zon en een door mannen gedomineerde wereld, waar iedereen hen nog steeds als sekswerkers beschouwt. Het is ‘Thelma en Louise’ op Tenerife, alleen besluiten de vrouwen op de vlucht hier - in een sleutelscène die duidelijk verwijst naar de film van Ridley Scott - wanneer ze klem worden gereden door Romeo’s handlangers niet om met hun auto het ravijn in te duiken: ze keren om en gaan de confrontatie met hun vijanden aan, een gevecht dat in het al bestelde tweede seizoen van de reeks nog verder zal worden uitgewerkt.

Net zoals ‘La casa de papel’ is ‘Sky Rojo’ één lang kat-en-muisspelletje, zij het niet tussen bankovervallers en de politie maar tussen de drie prostituees en hun achtervolgers. Aangezien hun vlucht toevallig tot stand kwam, hebben Coral en co. in tegenstelling tot ‘El Profesor’ geen perfect plan voor hun ontsnapping kunnen bedenken, waardoor de reeks het veel minder van onverwachte wendingen moet hebben. Even spannend of verrassend is ‘Sky Rojo’ dus niet, maar op andere vlakken scoort ze wel beter dan de voorganger.

Ten eerste zit de serie een stuk strakker in elkaar: de afleveringen duren slechts 25 minuten en de overtollige ballast die van ‘Casa’ soms zo’n frustrerende kijkervaring maakte - de ellenlange gesprekken tussen de overvallers, de vele nutteloze verhaallijnen -, ontbreekt grotendeels. De personages kloppen ook beter: in ‘Casa’ konden die soms vreemde, onlogische bokkensprongen maken als dat de plot beter uitkwam, maar de evolutie van Coral, Gina en Wendy van onderdrukte en uitgebuite bange vogeltjes naar vrouwen die voor zichzelf opkomen, verloopt hier heel natuurlijk. Doordat je bovendien in flashbacks ziet hoe zij alle drie op een andere manier in de prostitutie terechtkwamen en probeerden om te gaan met de traumatiserende ervaringen in de club, krijgen ze een diepgang die je bij pakweg Tokio of Nairobi minder had.

Aan de andere kant heeft ‘Sky Rojo’ ook enkele zwakke schakels. De scenaristen proberen wel om van de mensenhandelaars meer te maken dan eendimensionale booswichten die hun slachtoffers oplossen in een vat zuur of oreren dat ‘God hoeren vrijaf heeft gegeven door ze te laten menstrueren’, maar ze slagen daar nooit echt helemaal in. Integendeel: dat Moisés en Christian, de twee criminele broers die achter de heldinnen aanzitten, af en toe hun zorgen ventileren over hun arme moedertje dat ziek te bed ligt, is nogal potsierlijk. Ook de manier waarop de seksindustrie in beeld komt, is bij momenten problematisch. Het leed van de drie vrouwen en hun collega’s wordt nergens geminimaliseerd, de mannen die van hun diensten gebruik maken, zijn stuk voor stuk zwetende zwijnen en ook de mythe dat prostituees plezier beleven aan hun job wordt erg efficiënt aan flarden geschoten. Maar door de glamoureuze look van de seksscènes - die er net als de hele reeks uitzien als een videoclip uit de jaren negentig - komt de boodschap minder hard over dan het misschien zou moeten.