‘Snackmasters’ op VTM: de échte overwinning was voor het IJsboerke

Met althans door ondergetekende erg gewaardeerde fastfoodsnacks is het zoals met de portefeuille van Jan Jambon of de seksschuif van Donald Trump: voor de gemoedsrust is het eigenlijk aangenamer om niet te weten wat erin zit.

En toch is dat net wat acht topchefs - Roger van Damme, Marcelo Ballardin, Piet Huysentruyt, Anne-Sophie Breysem, Wout Bru, Sofie Dumont, Stefan en Kristof Boxy en, de term ‘topchef’ vrolijk op de spits drijvend, Loïc Van Impe - moeten zien te achterhalen in het nieuwe VTM-programma ‘Snackmasters’. Wie van hen maakt de lekkerste Grills-chips, Giant-burgers of KitKat-repen? Nou!

Per aflevering nemen twee van die topchefs het tegen elkaar op om één snack na te bootsen, die telkens - zo wordt door Koen Wauters met overtuiging en het nodige likkebaarden in de verf gezet - ‘veel moeilijker in elkaar zit’ dan je wel zou denken. Ik maak me sterk dat sommige opdrachten gemakkelijker zullen zijn dan andere. Van pakweg een Heineken kent bijvoorbeeld iedereen de authentieke bereidingswijze: twee uur op voorhand een paar liter bruiswater drinken - dat mag ook plat water zijn - en dan vanop middelgrote hoogte in een bierglas zeiken. Maar hoe krijg je zo’n Grills-chipje in jezusnaam in de juiste vorm? Het zegt wellicht iets over mijn voedingspatroon dat ik me die vraag weleens eerder had gesteld.

De eerste kamp werd uitgevochten tussen Loïc Van Impe en de Boxy’s: een tweeling die zich er nog altijd elke dag uitgebreid van dient te vergewissen dat zij niet één en dezelfde persoon zijn, maar nooit volledig overtuigd gaat slapen. Het zijn ook, om het met Loïc Van Impe te zeggen, ‘twee kastaars’; op hun beurt beschreven de Boxy’s Loïc dan weer afwisselend als ‘Louis’, ‘Luigi’ en ‘Lo-wíé?’. Hun Slag Om Het Beslag, zoals die zo lyrisch werd aangekondigd, werd uitgevochten rond een klassieker: het Cornetto-ijsje.

Het is te zeggen. De sponsor van deze aflevering heette niet Unilever, maar wel het IJsboerke en dus kwam een vertegenwoordiger al snel aanhollen, roze in het gezicht, lichte paniek in de ogen, om ons erop te wijzen: ‘Het is geen Cornetto, maar een Cornet d’Amour.’ De volksmond, meteen de opening waarin zo’n ding het vaakst verdwijnt, maakt het onderscheid niet, maar ik begrijp het wel. Stel je maar eens voor dat pakweg zo’n Piet Huysentruyt binnenkort een Leo moet namaken en per abuis met een Olé op de proppen komt. Maar je moet er ook mee uitkijken. Voor je ‘t weet, bestel je geen bitterballen maar ragoutrondjes of zo, en kijk je niet meer naar een tv-wedstrijd, maar naar een oversized reclamespot.

Afijn, de winnaar was degene die het snelst begreep dat er in zo’n hoorntje geen melk, boter of eieren zit. Een opmerkzame Ruth Beeckmans, die telkens instaat voor een promotour langs de fabriek in kwestie, daarbij niet op een professionele smaaktest meer of minder kijkend, en zich aldoor verbazend over de wonderen van de geïndustrialiseerde massaproductie, alsof de lopende band gisteren voor het eerst werd uitgerold: ‘Wat draaide daar dan in, gemalen karton?’ Loïc Van Impe bleek er dicht bij te zitten - geen karton, wel bloem, suiker, kokosolie en iets dat ze sojalecithine noemen - en de Boxy’s, die op tv nog nooit iets hebben laten zien dat een Michelinster zou kunnen doen vermoeden, mochten afdruipen. De échte overwinning was voor het IJsboerke, dat alweer goed geoogst had.

Nog dit: een VTM-programma over een tot de rand met bruin gevuld kokertje waar juryleden één voor één hun tong in roeren, en Sean Dhondt wordt niet eens gebéld voor de presentatie? Soms kwetsen mensen toch gewoon om te kwetsen. Als comfortfood blijf ik de Grills aanraden.