‘Snowpiercer’ op Netflix is net zo leuk als de spitstrein naar Brussel-Noord

Een donderend treinstel dat zich een weg door een apocalyptisch landschap baant. Uit het raam zie je snel voorbij razende troosteloosheid, bij de passagiers achterin alleen onwelriekende verschoppelingen... Nee, het is tegenwoordig geen pretje om de spitstrein naar Brussel-Noord te nemen, en óók niet om de Netflix-tv-adaptatie van ‘Snowpiercer’ te doorstaan.

‘Snowpiercer’ was in 2013 het eerste (en bíjna, dankzij de bemoeienissen van opperploert Harvey Weinstein, enige) Engelstalige wapenfeit van Bong Joon-ho, de Koreaanse regisseur die inmiddels wereldfaam verwierf met Oscar-slokop ‘Parasite’. Het verhaal, gebaseerd op een gevierde Franse strip, ging over een in verschillende klassen opgedeelde trein - de Sneeuwkliever in kwestie - waarbij de passagiers vooraan genoten van kaviaar en orgieën, terwijl de verstekelingen achterin het moesten stellen met inktzwarte proteïneklompen en bijwijlen een streepje kannibalisme. Buiten was een poging om de klimaatopwarming tegen te gaan stevig fout gelopen en had een nieuwe ijstijd z’n intrede gedaan: zo was de trein een eindeloos om de aarde cirkelende Ark van Noah, een microkosmos van het leven en een knoert van een satirische metafoor.

De film zelf ging ertegenaan als een speer die vastberaden haar doelwit zocht - voorwaarts, voorwaarts, vóórwaarts! - en toonde de meedogenloze opmars van de armen, geleid door Chris ‘Captain America’ Evans, naar de heilige locomotief honderden wagons verder. Dat klinkt nu veeleer simpel, maar Bong maakte er een surrealistisch, beenhard, donkerkomisch meesterwerkje van, waarin Tilda Swinton een waanzinnige prestatie neerzette (die tanden!), waar standaard actietaferelen baan moesten ruimen voor inventieve set pieces, en waar de treincoupés hoe dichter tegen de locomotief hoe verbazingwekkender werden. Ik zal het altijd blijven opnemen voor een prent die aan de enige echte Cap - dé superheld - het onsterfelijke zinnetje ontlokte: ‘Ik weet hoe mensen smaken. Ik weet dat baby’s het lekkerst zijn.’ Jááá!

En nu is er dus deze grijze tv-remake: nééé! Alle regels die Bong zo vrolijk door het treinraampje gooide, worden hier des te slaafser opgevolgd, als een budgetnota van de NMBS. Van waanzinnig knap gefilmde scènes (de toortsloop! het bloedstollende één-man-in-een-gang-gevecht!) geen sprake: in de plaats wel ellenlange geur- en kleurloze dialogen en een voorverwarmd whodunit-mysterie. De rol die het dichtst die van Chris Evans benadert, ging naar Daveed Diggs: als Andre Layton speelt hij een ex-homicide detective die door de mysterieuze schepper van de trein wordt opgeroepen om een lugubere moord op te lossen, en van zijn tijd in eerste klasse gebruikmaakt om al slaapwandelend een revolutie te plannen. Jennifer Connelly draaft intussen op hoge hakken door de buik van het metalen beest, maar ze stoot onderweg niet op een fascinerend karakter. De andere personages moesten in de paar afleveringen die heden al beschikbaar zijn nog vorm krijgen, net als de plot eigenlijk: het is niet omdat er tot in den treure wordt gepalaverd dat er ook iets te zeggen valt. Het mysterie is vooralsnog oninteressant, de sociale kritiek eendimensionaal, het tempo kabbelend. Maar het ergst van al: de malafide humor die Bong aldoor tentoonspreidde, het jolige nonconformisme, de grijnzende wreedheid die van ‘Snowpiercer’ zo’n onvergetelijke roetsjbaanrit maakte, is weg.

Als ‘Harry Potter’ zonder toverstokjes, ‘Star Wars’ zonder hyperdrive, ‘Jaws’ met een sardientje uit blik: in dit ‘Snowpiercer’ is de magie gesmolten als een sneeuwvlokje op een hete bakplaat.