Soms lijkt ‘Cheyenne et Lola’ op een catalogus van alle onheil die mensen elkaar kunnen aandoen

‘Dat alles voor een plaatsje onder de zon’, zo zucht Cheyenne tegen het einde van ‘Cheyenne et Lola’, de Frans-Vlaamse serie die eerder al te zien was op Streamz en nu op Eén wordt uitgezonden. De dame met kort kapsel (Veerle Baetens) droomt van een eigen stekje in het Amazonewoud ver weg van de bewoonde wereld, maar het pad naar haar stukje paradijs is lang, glibberig en erg gevaarlijk.

Dat Cheyenne weg wil uit het noorden van Frankrijk waar de reeks zich afspeelt, mag niet verwonderen. Ze heeft net zes maanden in de gevangenis gezeten nadat ze weigerde haar geliefde te verlinken, woont nu in een caravanpark vlak bij Calais en werkt als schoonmaakster op de ferry naar het Verenigd Koninkrijk en bij meer gefortuneerde inwoners van de streek. In de woning van een van haar klanten – een rijke bedenker van een piramidespel – raakt haar lot verstrengeld met dat van Lola (Charlotte Le Bon), een ranke blondine die de eigenaar bijstaat tijdens zijn criminele activiteiten en ook menig hotelbed met hem deelt. Lola is erachter gekomen dat de echtgenote van de man helemaal niet gehandicapt is, zoals hij altijd volhield, maar gewoon thuis vrolijk stond te fitnessen en heeft de vrouw in een vlaag van woede om het leven gebracht. Uit angst om zelf beschuldigd te worden besluit Cheyenne, die net na de moord de sleutel in de deur stak, om samen met Lola het lichaam te laten verdwijnen.

Als Cheyenne en Lola elkaar voor het eerst ontmoeten, ligt Lola’s slachtoffer dood met een elastiek rond haar nek, terwijl haar hoofd zachtjes wiegt op het ritme van de loopband die nog aan staat. Het is een scène waar de geest van de gebroeders-Coen door waait, met zwarte humor die de wreedste misdaden meer verteerbaar maakt, en het is lang niet de enige in ‘Cheyenne et Lola’. Het erg veelbelovende begin van de reeks had bijvoorbeeld ook uit de koker van de ‘Fargo’-regisseurs kunnen komen: de twee hoofdrolspeelsters staan er in ondergoed de resten van een bloedbad van de muur en de vloer te schrobben, terwijl ze kibbelen over hoe weinig geld ze van een zekere ‘Yannick’ voor dat taakje krijgen. Na die schitterende eerste minuten springt het verhaal terug in de tijd en zie je hoe Cheyenne en Lola in die situatie terecht zijn gekomen en waarom Yannick, een maffiabaas die alle touwtjes in ‘Le Nord’ in handen houdt, aan hen kan vragen om zijn rommel op te ruimen.

De makers van ‘Cheyenne et Lola’ – onder wie Eshref Reybrouck, regisseur van het eerste seizoen van ‘Undercover’ – noemen de reeks een moderne western, die zich niet in de VS afspeelt maar in het noorden van Frankrijk. En net zoals in de Far West geldt in de jungle rond Calais het recht van de sterkste en staat de wet zelden aan de kant van de zwakke. Ellende is er in overvloed: mensenhandel, gedwongen prostitutie, mishandeling, oplichting, corruptie en moord, soms lijkt ‘Cheyenne et Lola’ op een catalogus van alle dingen die mensen elkaar - en één enkele keer ook een erg ongelukkig konijn - kunnen aandoen. Cheyenne is in dit geval dan de outlaw die in opstand komt, de andere onderdrukten – zo goed als allemaal vrouwen – rond zich verzamelt en een plan bedenkt om heel het systeem eens in hun voordeel te laten werken. Met de hulp van Lola, al lijkt die het grootste deel van de tijd vooral in de weg te lopen en enkel aan zichzelf te denken.

Hun weg naar fortuin en verlossing is acht afleveringen lang fascinerend, donker en soms absurd grappig – zoals tijdens de bonte, met drank overgoten avond waarop de man met de grootste lul uit de streek bekroond wordt. Toch slaagt ‘Cheyenne et Lola’ er niet in om de verwachtingen die in het begin worden gewekt helemaal in te lossen. Het verhaal is te grillig en veel te overladen (uiteindelijk blijkt zelfs het overlijden van de vrouw op de loopband niet meer dan een voetnoot in het geheel) waardoor de spanning die een misdaaddrama als dit recht moet houden vaak ontbreekt. En hoe sterk – uiteraard – Baetens en – verrassing – Le Bon ook acteren, je krijgt nooit het gevoel dat je in het hoofd van hun personages kunt kijken en snapt waar ze vandaan komen. Hier had iets meer in gezeten.