SPECTRE

En James ontbond zijn duivels.

Magische momenten waren het, vorige week in de Grand Eldorado, de in majestueuze jaren 50-stijl opgetrokken Brusselse bioscoopzaal waar ze ‘Spectre’ aan de Belgische filmpers toonden (het sigarettenmeisje dat ons een pakje Marlboro kwam aanbieden, leek net weggelopen uit ‘Mad Men’). Eerst die zalige gespannen verwachting in de atmosfeer, en dan: het magisch oplichtende doek; het zo vertrouwde ronde geweervizier dat onder het welbekende ‘Tada-táááá! Tada-táááá! Tada-tadada!’-deuntje van Monty Norman over het scherm zigzagt; 007 die vanuit de heup een schot lost waarna het beeld bloedrood kleurt – fijn om je terug te zien, James. Nog meer opwinding: de camera die zich, in een trackingshot die niet hoeft onder te doen voor de legendarische openingsscène uit Orson Welles’ ‘Touch of Evil’, in de slipstream van 007 zet terwijl hij in het hart van Mexico City, op de Dag van de Doden, in skeletoutfit door de feestende mensenmassa wandelt, een hotel binnenstruint, in een liftkooi stapt en sierlijk over de daken huppelt terwijl we diep beneden hem de feestvierders op straat zien dansen en op trommels slaan: de beste ouverture sinds ‘The Spy Who Loved Me’. Hell, zelfs die nichterige songfestivalsmartlap van Sam Smith klinkt in de zaal een stuk draaglijker dan op de radio. En toen – nu komt het slechte nieuws – was het eigenlijk voorbij: de eigenlijke film staat helaas niet op de duizelingwekkende hoogte van de schitterende proloog. De plot is nog dunner dan het steeltje van de olijf in Bonds Martini, Bondgirl Léa Seydoux heeft weinig meer te doen dan afwisselend kwaad en verschrikt voor zich uit te turen, Bondlady Monica Bellucci verdwijnt uit het verhaal voor je ‘Bella donna!’ kunt uitroepen, de film sleept minstens een halfuur te lang aan en Christoph Waltz ademt als de booswicht van dienst een stuk minder dreiging uit dan we hadden gehoopt – misschien was het toch geen goed idee van de costumière om Waltz in Sonny Crockett-stijl mocassins zonder sokken te laten dragen. ‘Spectre’ heeft met andere woorden niet die grandioze impact van ‘Skyfall’, maar zo erg als ‘Die Another Day’ of ‘A View to a Kill’ wordt het gelukkig nooit. De grote verdienste van de tandem Daniel Craig-Sam Mendes, zo mogen we na twee films wel besluiten, is dat ze de charme van de Bondfilms uit de swinging sixties eindelijk hebben teruggehaald (Q, M, Moneypenny, de Aston Martin met de schietstoel en de misdaadorganisatie SPECTRE zijn allemaal weer van de partij, en Bond zelf mag met een schwung die we hem ongelooflijk benijden weer de spectaculairste avondjurken openritsen), en dat ze die charme vervolgens in een modern knetterende actiefilm hebben gegoten. In veel opzichten is ‘Spectre’ zelfs – na de prequelachtige films die ‘Casino Royale’, ‘Quantum of Solace’ en ‘Skyfall’ waren – de eerste Bondfilm sinds lang die écht aanvoelt als een onversneden Bondfilm; ’t is niet gemakkelijk om dat gevoel te omschrijven, maar zie het zo: alleen Bond heeft het geluk om na een spectaculaire valpartij pardoes in een zachte sofa te landen, en alleen hij heeft de klasse om vervolgens het gruis van zijn schouders te vegen met zo’n airtje van: ‘Wat heb ik nou aan m’n vers gestreken smoking hangen?’ En ziet u Jason Bourne na het vakkundig omleggen van enkele tegenstanders al op z’n gemak een glaasje champagne uitschenken? Wortelsap, ja. En geef toe: James Bond is en blijft de enige spion ter wereld die in staat is om aan boord van een voortsnellende trein een spectaculaire knokpartij uit te vechten waarbij geen enkel raampje, tafeltje of stoeltje gespaard blijft, en dat terwijl de roos in z’n knoopsgat op miraculeuze wijze op z’n plaats blijft zitten.