Spijtig voor ‘De avondshow met Arjen Lubach’, maar Arjen Lubach begint het moeilijk te krijgen om vier talkshows per week te vullen

Ook de Nederlanders hebben het nieuwe tv-seizoen op gang getrapt en ook voor benedengrenzers zoals wij is het dan uitkijken naar de satire die Arjen Lubach vanonder zijn blonde kuif tovert. Doorgaans is de man scherp als een mes in een ministersrug, bijna zo verrassend zelfs als de volgende zin: was het nieuwe seizoen van ‘De avondshow met Arjen Lubach’ maar wat verrassender.

‘We gaan een paar dingen anders doen’, sprak Arjen Lubach acht dagen geleden in de eerste seconden van ‘De avondshow’, seizoen twee. ‘Zo hebben wij besloten om dit seizoen te maken zonder minister Staghouwer van Landbouw.’ Met andere woorden: al ontslaat Mark Rutte zijn hele equipe, dan nog laat Lubach zich niet van zijn stuk brengen en dendert hij door de actualiteit zoals hij dat al jaren doet. Strak giletje, een even grappige als inhoudelijk sterke redactie en op het juiste moment de linkerwenkbrauw omhoog: Lubach heeft zijn nette schoenen op dezelfde leest geschoeid als de Trevor Noahs van deze wereld.

Tot vorig jaar was zijn belangrijkste voorbeeld John Oliver en presenteerde hij nog wekelijks ‘Zondag met Lubach’, het programma waarmee hij na bijna elke uitzending viraal ging en jaren achter elkaar het Nederlandse Kampioenschap Superieur Zeuren Achter Een Tafel won - vraag maar aan Johan Derksen hoe moordend de concurrentie kan zijn. Dat was niet uitdagend genoeg voor de kuifwuivende comedian en dus stampte hij een daily uit de grond, zoals dat in Amerikaanse tv-termen heet.

Intussen zitten we vijf afleveringen ver in de nieuwe reeks van ‘De avondshow met Arjen Lubach’ en de laatste ervan was, en dit zeggen we niet graag, ondermaats. De openingsmonoloog was geënt op twee goede ideeën: een nepkanaal van de BBC dat beelden uitzond vanúit de kist van de Queen en het feit dat elke Nederlandse Rusland-kenner duiding wenst te geven vanuit zijn eigen tijd. De rest van de acht minuten stand-up was een vrij eenvoudig plaatje-praatje, waarin Lubach vooral zijn best moest doen om de grappen die al in de filmpjes zat nog eens te benoemen. De overtrokken stoet aan koningskenners die stonden te opiniëren op het graf van de Queen, leverde een gniffel op, maar de doorwinterde antimonarchist Lubach moet meer kunnen met dat gegeven.

Tussen die routine en het gesprek met de centrale gast zit altijd een of twee wat breder uitgewerkte rubrieken. Dat gaat van een verontwaardigd item over de crisis in het asielcentrum van Ter Apel tot een stuk over hoe het lerarentekort kan worden opgevangen met gastlessen van snackbaruitbaters. Maandag is traditioneel de sportdag en dus mocht vast redactielid Diederik Smit aanschuiven om te praten over Heero, de mascotte van voetbalclub Heerenveen die in onmin leeft met het bestuur. Absurd en geinig verhaal, ook voor de Belgische kijker, maar niet om minutenlang alle woordspelingen rond poppen, pakken en naaien omheen te winden.

Verder is ‘De Avondshow’ als een seksplaylist: absoluut níet beter met James Morrison. De Britse troubadour mocht akoestisch zijn vijftien jaar oude ‘Give Me Something’ komen spelen en vertelde daarvoor een wak verhaal over hoe hij in Cuba had opgetrden. Met een zelfgemaakte hardstyle-remix probeerde Lubach er nog wat van te maken, maar tevergeefs. In een andere aflevering kwam Herman Koch uit het niets een boek lanceren, meteen het bewijs dat niet elke verrassingsrelease hoeft vergeleken te worden met Beyoncé. De auteur oversteeg wel het klassieke promopraatje toen Lubach hem plots een onkruidboeketje en een microfoon zo groot als een potlood in zijn handen duwde voor een mini-speechje op zijn mini-boekpresentatietje.

Maar wijzen naar beelden van de Queen, grappen over een mascotte en stampen met James Morrison, dat is gewoon minder dan ik verwacht van Lubach en dat gevoel had ik ook bij andere afleveringen, zoals bij het veel te lange en opgewarmde item over TikTok. Misschien heeft de man die in ‘Zondag met Lubach' het TTIP-handelsverdrag tot op de laatste handtekening sloopte en zelfs met uitgewoonde onderwerpen als het klimaat of de zwartepietenkwestie nog een goed kwartier kreeg gestand-upt ons de afgelopen jaren gewoon te veel verwend.

‘Wat is de goede man op de verkeerde plek?’, grapte Lubach ergens. ‘Iets als Barack Obama in de Axion?’ De mop kon ook over hemzelf gaan op zijn huidige plek in het zendschema van NPO 1. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat hij beter rendeert in die ene, tot op de lettergreep afgewerkte redevoering op de zondagavond dan in het vier keer per week keuvelen.