'Star Wars: Episode IX – The Rise of Skywalker' is een overdonderende ervaring

Telkens als er een nieuwe langspeler of een televisieserie uitkomt die zich afspeelt in a galaxy far, far away, vragen miljoenen fans zich angstvallig af of ze het ‘Star Wars’-gevoel deze keer nog wel gaan terugvinden.

Maar wat is dat eigenlijk, dat mysterieuze ‘Star Wars’-gevoel? Voor ons: de rebellen die in de loopgraven op de ijsplaneet Hoth in een ijselijke stilte de komst van de vijand afwachten. Een X-Wing Fighter die zich neerzet in een spookachtig moeras op Dagobah. Het akelige gieren en grommen van een vriesinstallatie in Cloud City. De fans die zijn opgegroeid met de prequels, zullen bij het onder woorden brengen van hun ‘Star Wars’-gevoel veeleer terugdenken aan de podrace op Tatooine, of aan de té korte verschijning van Darth Maul. De arme zielen die de pech hebben om het ‘Star Wars’-universum te leren kennen via de teleurstellende televisiesoap ‘The Mandalorian’, zullen wellicht voor de rest van hun leven met weemoed terugdenken aan die lamlendige Baby Yoda.

Om maar te zeggen: de beste ‘Star Wars’-episode, of die nu uitkwam in de cinema of op televisie, is de episode die u hebt gezien in uw kindertijd. Search your feelings, you know it to be true! En precies om díé redenen zijn wij, nu de saga van Luke Skywalker definitief ten einde komt, uiteindelijk ongelofelijk blij met de nieuwe trilogie. Omdat die trilogie, hoe weinig originele elementen ze ook bevat, nog één keer ons eigen ‘Star Wars’-gevoel heeft teruggebracht en aldus onze kindertijd als het ware nog héél even heeft verlengd.

Nuchter bekeken schurkt ook ‘The Rise of Skywalker’ zich net als ‘The Force Awakens’ en ‘The Last Jedi’ véél te dicht aan tegen de oorspronkelijke drie films, maar welke echte fan kan nu nuchter blijven bij de aanblik van de teruggekeerde Lando Calrissian die in de cockpit van de Falcon met Chewbacca aan z’n zijde opnieuw tussen de sterren zoeft? Wie houdt het droog bij het heengaan van die oude bekende, een heengaan dat zelfs Chewie brullend van verdriet op zijn harige Wookie-knieën krijgt? Wij niet, oh neen.

Rest ons nog te zeggen dat J.J. Abrams het sluitstuk van de saga, waarin Rey, Finn en Poe het ultieme gevecht aangaan met de opnieuw oplaaiende vlam van de Sith, van enkele machtige tableaus heeft voorzien: de oprijzende Star Destroyers! Kylo Ren die op het dek van zijn Star Destroyer wijdbeens standhoudt terwijl zijn Stormtroopers worden weggeblazen door de stuwing uit de motoren van de Falcon! En Mijn Heer, de emoties die door ons heen golfden toen de beroemde muziek van John Williams na precíés de juiste slotbeelden voor de laatste keer losbarstte! ‘t Was alsof we, na ze jarenlang te snel af te zijn geweest, dan tóch eindelijk werden ingehaald door de eindtitels van onze kindertijd. Waarna we de bioscoop overdonderd uitstapten en we ons, onze lichtsabel voor eeuwig nagloeiend in de binnenzak van onze grotemensenparka en de laatste wijze raad van Lando indachtig (‘We hadden elkaar. Zo hebben we gewonnen’), in het asteroïdenveld van het echte leven wierpen.