Stefaan Degand gaat in het ziekenhuis werken en lost de oversterfte op: ‘Ik riep: ‘Niet doodgaan tijdens mijn shift, hè!’’

Wegens een niet onaardig bekeken eerste seizoen van ‘Een echte job’ hebben ze bij VTM een verse zwik BV’s bijeengeharkt om enkele dagen en/of nachten als verpleegkundige mee te draaien in een heus ziekenhuis. Voor één van hen, de markante Stefaan Degand, bleek de unheimische ziekenhuissfeer geen belemmering om zijn bulderende zelf te blijven. Integendeel, zelfs.

STEFAAN DEGAND «Ik heb acht dagen op de afdeling pediatrie gestaan van het Jessa Ziekenhuis in Hasselt, en ik heb me tijdens die acht dagen werkelijk kostelijk geamuseerd. Goed, uiteraard heb ik me ingehouden op de momenten waarop ik dacht: Degand, nu moet je echt even je bek houden. Maar verder heb ik de sfeer er aldoor proberen in te houden met uitroepen als: ‘Er gaat hier niemand dood tijdens mijn shift, hè?’ Een beetje leven in de brouwerij, ik vond dat belangrijk, want zo’n ziekenhuis is al deprimerend genoeg. Iedere keer dat ik er in m’n leven binnen ben geweest, of het nu als bezoeker was of als patiënt, wilde ik er zo snel mogelijk weg.»

HUMO Waarom heb je hier dan aan meegewerkt?

DEGAND «Ik was nieuwsgierig om de werking van een ziekenhuis te zien. Ook al omdat mijn overleden vrouw verpleegkundige was, en mijn broer verpleger is. Zeer interessant vond ik het, al had ik tijdens de twee opleidingsdagen wel moeite om mijn sérieux te behouden. Wat wil je, we moesten oefenen op poppen. Dan kan ik niet anders dan onnozel doen, hè? Gelukkig had ik veel geluk met mijn mentor Hannelore, die me heeft laten betijen. Topvrouw!»

HUMO Hoe zag je takenpakket eruit?

DEGAND «O, ik moest van alles doen: pijnstillers geven, eten klaarzetten, de kinderen wassen… Ik heb vooral ook veel gesprekken gevoerd, zeker met de meisjes met anorexia – er waren er opvallend veel – en soms ook met hun ouders. De verpleegkundigen hebben daar allemaal geen tijd voor, hè? Eigenlijk is het een grof schandaal: ze waren al onderbemand vóór corona, dus je kunt je inbeelden hoe het nu gesteld is. ‘Wat zou je kiezen’, heb ik mijn collega’s-voor-één-week gevraagd: ‘Meer loon of meer personeel?’ Zonder uitzondering gingen ze voor de minst egoïstische keuze. Prachtig toch, hoe hun karakter in het verlengde van hun job ligt, en vice versa.»

HUMO Wat was het minst aangename aspect aan je kortstondige verplegerschap?

DEGAND «Klinkt het gek als ik zeg dat er geen minder aangename aspecten waren? Het allermooiste moment heb ik beleefd met een ventje dat een operatie aan zijn appendix had ondergaan, en naar huis mocht. Hij deed aan taekwondo, wist ik, net als mijn dochter: een sport waar ik voor de rest geen hol van ken, maar toevallig weet ik wel hoe je elkaar groet voor een kamp. ‘Hela, hela!’, riep ik dus toen hij afscheid wilde nemen. ‘Wel nog eerst een taekwondogroet, hè?’ Daarop is hij heel traag uit zijn rolstoel overeind gekomen, en hebben we op enkele meters van elkaar de meest plechtige taekwondogroet ten beste gegeven die we in ons hadden. Dan smelt je hart, natuurlijk.»

Een echte job
VTM, donderdag 13 januari, 20.35