TELEVISIE★★½☆☆
Stop met het woord ‘iconisch’ te misbruiken, tenzij je Anne De Baetzelier bent in ‘Tien om te zien’
De programmatie van VTM is als uw gazon: elke zomer een beetje dorrer. Een tv-avond anno 2022 hoeft blijkbaar niet meer te zijn dan Julie Van den Steen die een bungalow renoveert of BV’s van de z-lijst die waarheid, durven of doen spelen onder het subtiele genot van een scheepslading rosé. Waar is de tijd dat een mens nog kon genieten van een keur aan Vlaamse artiesten op de zeedijk, aan elkaar gepraat door Anne De Baetzelier en Willy Sommers? Die tijd is nú, zo blijkt, want na de zomers van 1990, 1991, 1992 en ga zo maar door is nu ook die van 2022 een zomer van ‘Tien om te zien’.
Geen enkel programma heeft zoveel betekend voor de Vlaamse muziek als ‘Tien om te zien’, geen enkel programma is in de loop der jaren zo mishandeld. Het begon met het ontslag van Willy Sommers – te oud, oordeelde een groep onbenullen met een spreadsheet – en het eindigde met ‘Tien om tegen de sterren op te zien’, dat Willy weer liet aanrukken maar Anne De Baetzelier liet imiteren door Nathalie Meskens. Een aanslag op het collectieve geheugen waarvan ik nog steeds vind dat de regering hem elk jaar zou moeten herdenken met een krans en een moment van stilte.
Lees ook
Mocht er een prijs voor meest miskende serie van het moment bestaan, dan zou ‘For all mankind’ die niet kunnen mislopen ★★★★½
Brandende kaarsen uitdelen bij het hoofdpodium: ‘Trainwreck: Woodstock ’99 toont waarom dat toch niet zo’n goed idee is ★★★☆☆
Gelukkig is het nieuwe ‘Tien om te zien’ gewoon alles wat mij als zesjarige voor de tv deed dansen: geen ondraaglijk lege backstage-interviews, geen gedoe met een trofee en geen ziel die nog de onzalige afkorting TOTZ in de mond neemt. Uiteraard kon Get Ready! niet ontbreken. Met een nieuwe single zowaar, die ik vóór het tweede refrein al was vergeten. Met K.I.A. kwam er al snel een nieuw fenomeen uit de oude doos gesprongen. Cliffke ziet er tegenwoordig zo hiphop uit als de gemiddelde ambtenaar van de FOD Economie, maar ik geef met plezier toe dat ik de tekst van ‘Zaterdag’ beter beheers dan die van ‘Straight outta Compton’.
‘Tien om te zien’ is geen muziekprogramma voor muziekjournalisten, wel voor mensen met een echte job die in het levenslied hun levenslust vinden en het muggenziften aan de muggen laten. Maar toch, wat deden presentatoren Aaron Blommaert en Laura Tesoro daar, behalve op professionele wijze in de weg lopen van Willy en Anne? Wat zit Blommaert zijn talent en potentieel als de Koen Wauters van de TikTokgeneratie te verspillen in een boyband genaamd Bobby? Zouden de muzikanten bij ‘Tien om te zien’ soms dromen van hun tijd aan het conservatorium terwijl ze hun gitaarpartij staan te playbacken? Hoe raar is het om een meisje van vijf te zien meezingen met Niels Destadsbader: ‘Als jij er één van wil / Neem ik er drie op onze dromen / En vier dat je bij me bent’? Beseft Destadsbader dat hij in een programma staat dat snediger is en beter gepresenteerd wordt dan zijn eigen ‘Zomerhit’?
En toch vind ik het moeilijk kwaadspreken over ‘Tien om te zien’, de onverslijtbare sloopkogel van het snobisme. Zelfs toen Anne De Baetzelier twee keer het woord ‘iconisch’ gebruikte, normaal een term waarvan ik over mijn nek ga, dacht ik: op die zeedijk, onder die tent en naast die Willy mag je dat gebruiken.
