‘Supernova’ toont de liefde als miljarden opvlammende zonnen

Soms komt Vrouwe Cinema op precíés het juiste moment met precíés de juiste films aanzetten.

Ter persoonlijke illustratie: net nu het geheugen en de persoonlijkheid van ons bloedeigen dementerende moedertje met angstaanjagende snelheid beginnen te verdwijnen, verschijnen er op korte tijd enkele griezelig herkenbare en (precies door die herkenbaarheid) troostende films die de tragiek van de onherroepelijke aftakeling aanschouwelijk proberen te maken. Het magnifieke ‘The Father’ met Anthony Hopkins speelt nog steeds in de zalen, enfant terrible Gaspar Noé kwam in Cannes ‘Vortex’ voorstellen, en in ‘Supernova’ gaan we op roadtrip met twee geliefden, Sam en Tusker, die bezig zijn aan een heel traag afscheid. Het moment nadert dat de dementerende Tusker niet langer in staat zal zijn om zijn vriend te herkennen, maar voor het zover is, trekken ze in een camper nog eens door het schitterend in beeld gebrachte Lake District: oude vrienden bezoeken, herinneringen ophalen, samen vaststellen dat het leven veel te snel is gegaan.

Sommige critici schrijven dat er tussen Colin Firth en Stanley Tucci nauwelijks chemie hangt, maar dat is ’t hem net: Sam en Tusker zijn de fase van de knetterende passie al lang gepasseerd, en zijn in hun relatie op het punt dat het vuur heeft plaatsgemaakt voor rustige vertrouwdheid. Een vertrouwdheid die de twee acteurs met minimale gebaren heel mooi voelbaar maken: alleen al de manier waarop Sam Tuskers leesbril op diens neus plaatst, of waarop ze soms naar elkaars handen tasten, maakt duidelijk dat die twee mannen samen een lange, innige geschiedenis hebben. Het is echt prachtig om Firth en Tucci, die twee klasbakken, in bed lepeltje te zien liggen, maar in de tweede helft maakt regisseur en scenarist Harry Macqueen, verliefd als hij is op zijn eigen dialogen, de jammerlijke vergissing zijn hoofdacteurs té veel tekst in de mond te leggen.

En tóch moet u gaan kijken, al was het maar voor de onvergetelijke scène waarin Tusker tijdens een maaltijd afscheid neemt van zijn vrienden en familie. Tusker heeft voor de gelegenheid een speech voorbereid, maar omdat de emoties hem even te machtig worden, vraagt hij aan Sam om het papiertje in zijn plaats af te lezen. Nét op het moment dat Sam tijdens het voorlezen van Tuskers speech van pure ontroering begint te stokken, springt de regisseur naar een close-up van Tusker, die weet dat zijn woorden doel hebben getroffen en een glimlachje niet kan onderdrukken. Het is een meesterlijke scène, niet alleen omdat Firth en Tucci in hun spel ei zo na de perfectie bereiken, en niet alleen omdat de cineast op precíés het juiste moment naar die prachtige close-up springt, maar ook omdat die scène duidelijk maakt dat de film de juiste titel draagt. Het zal nu niet lang meer duren voor de liefde tussen Sam en Tusker voorgoed verdwijnt in de steeds dikker wordende nevel van de dementie. Maar voor het zover is, zien we die liefde nog één keer met de grootst mogelijke helderheid, en met de lichtkracht van miljarden zonnen, opvlammen.

Vanaf 18 augustus in de bioscoop.