‘Switch’ werkt maar zelden stimulerend op de gedachtegang

Buiten dreef de gezinswagen voorbij, maar toch moest het zomer zijn: op mijn scherm maakte Adriaan Van den Hoof immers in ondubbelzinnige bewoordingen kenbaar dat er eens te meer geswitcht zou worden. ‘We gaan switchen!’ Wanneer is het een lukraak uitgelulde uitspraak vergund om promotie te maken tot slagzin? Zou er een testpubliek aan te pas zijn gekomen? En waar hangt Adriaan Van den Hoof eigenlijk uit die seizoenen dat de gestelde lichamen bij de openbare omroep niet van hem verwachten dat hij het aan die slagzin gelieerde ‘Switch’ in goede banen leidt? Het waren maar een paar vragen die opnieuw aan mijn geestesoog hadden kunnen voorbijtrekken tijdens dit spelprogramma, ware het niet dat ‘Switch’ te mijnent maar zelden stimulerend werkt op de gedachtegang. Nog eerder komt er tijdens het kijken naar ‘Switch’ niéts in me op. Doorgaans kan iemand met mijn professie het dan wel schudden.

Let wel, die absentie van noemenswaardige inzichten die me te beurt valt tijdens ‘Switch’ valt niet te verwarren met iets als geboeid toekijken, ook al ziet het er voor een toevallige passant dan hetzelfde uit. Na afloop, wanneer de gedachtestroom weer ontdooit, is trouwens het eerste wat ik doe die toevallige passant gebieden om zich onmiddellijk weer uit de voeten te maken, want aan avondlijk bezoek heb ik ook in de zomer een broertje dood. Nu, mocht ik van één of andere schimmige hogerhand toch tot een inzichtje bewogen worden over ‘Switch’, dan dit: ik krijg de indruk dat dit programma meer dan ooit een vrij podium is waarop Van den Hoof ongehinderd uiting mag geven aan wat er ook in hem moge opwellen. Meestal is dat nog altijd een impersonatie. De voorbije week onthaalde hij de kijker bijvoorbeeld als Hercule Poirot, bolhoed en bovenlipbegroeiing incluis, om de dag erna druk een soort bondscoach te verbeelden.

Tijdens die entrée stonden de kandidaten telkens op een rijtje achter Van den Hoof opgesteld, zoals gebruikelijk is in ‘Switch’. In die formatie ogen ze me, naast opgelaten, ook altijd uitermate weerloos, blootgesteld als ze zijn aan zowel de uit z’n oevers tredende expressie van Van den Hoof als aan het priemen van de camera. Ze staan er natuurlijk door hun éigen schuld, maar toch hebben ze mijn sympathie. Vooral Rob dan, die zich de voorbije week een uitgelezen kandidaat toonde voor Van den Hoofs immer doelzoekende scherts. Rob studeerde sportjournalistiek. ‘Wat wil je daarmee doen later?’, vroeg Van den Hoof. ‘Sportjournalist worden.’ Het gevoel voor timing had hij al.

De beroepsbezigheid van kandidate Lieselot was een tikje raadselachtiger. Als verpleegkundige bij het Tropisch Instituut begeleidde ze swingers bij hùn werkzaamheden - te weten: vreemdgaan in teamverband, al dan niet met tropenhelm. Gezien haar vak leek het me onwaarschijnlijk dat dit de eerste keer was dat Lieselot de kreet ‘We gaan switchen!’ ter ore kwam, maar net dan besloot Van den Hoof terughoudender te zijn in zijn nieuwsgierigheid dan ik van hem gewend ben. Adriaan kent zijn publiek: ‘s zomers blijven de kinderen wat langer op.