‘Sylvie’s Love’ waagt een aanval op uw hart

Van Eugene Ashe, met Tessa Thompson, Nnamdi Asomugha, Eva Longoria en Aja Naomi King

Ofschoon ons land zich momenteel in een koude maritieme luchtstroming bevindt, is ons hart helemaal gesmolten voor deze Amazon Original over een romance in het Harlem van de jaren 50 en 60. Hij, Robert, blaast op de saxofoon in het Dickie Brewster Quartet. Zij, Sylvie, droomt van een televisiecarrière, maar futselt voorlopig nog wat rond in de platenzaak van haar vader. Zoals één van Sylvies vriendinnen verzucht: ‘De meeste mensen vinden niet zo’n liefde, zelfs niet voor de zomer!’ Na sluitingstijd, wanneer ze op het trottoir nog even in de onwennige gloed van de prille verliefdheid rond elkaar staan te draaien, doet ze hem een album van Sonny Rollins cadeau, waarna hij vraagt of ze morgenavond eens naar de band wil komen luisteren. En op haar stralende lippen proef je alles wat deze film zo mooi maakt: ware romantiek, tedere magie, het ouderwetse smachten naar de verlossende kus. Nu vindt u misschien dat ‘Sylvie’s Love’ lijdt onder een gebrek aan conflicten en een overdaad aan clichématige situaties. En het is nog waar ook: in één scène zien we zelfs hoe de tortelduifjes in de lichtkrans van de straatlampen op de natgeregende straat met elkaar staan te slowen, terwijl regisseur Eugene Ashe zijn camera precíés zoals dat hoort langzaam omhoog laat zwenken! En weet u wat? Het wérkt, het is mooi, het is jazzy, het is dromerig, en het is precíés wat we wilden zien. ‘Sylvie’s Love’ zwelgt in oubollig melodrama, jawel, maar Ashe pikt de clichés liefdevol op, ontdoet ze van hun valse schijn, geeft ze hun oorspronkelijke schoonheid terug, en waagt er vervolgens een aanval op uw hart mee. Oké, dat Robert in het midden van de nacht saxofoon onder haar raam gaat spelen is er misschien nét te veel aan, maar hey, wat moet een man anders doen wanneer de moeder van zijn lief altijd brutaal de telefoon ophangt wanneer hij haar probeert op te bellen?

Uiteraard krijgen de hoofdpersonages één en ander te verduren. Wanneer de band in de kleedkamer wordt benaderd door een Franse talentscout, krijgen ze te horen dat ze het in Parijs weleens zouden kunnen maken ‘omdat er daar nog niet zoveel negers zijn’. Auwtch – ineens besef je weer dat Robert en Sylvie tot een schandelijk onderdrukte bevolkingsgroep behoren. Het grote belang van ‘Sylvie’s Love’ schuilt er evenwel in dat dit één van de zeldzame films is waarin de zwarte personages niet – of toch niet alléén – worden gedefinieerd door het juk van de raciale ongelijkheid dat ze op hun schouders torsen, zoals de getergde, om de haverklap in vlammende monologen uitbarstende muzikanten uit ‘Ma Rainey’s Black Bottom’. Ashe schildert zijn hoofdpersonages in eerste instantie af als volwaardige, driedimensionale zielen die liefhebben, koken, naar jazzclubs gaan, en op de vloer naast de pickupspeler naar ‘Fly Me to the Moon’ liggen te luisteren – ‘Sylvie’s Love’ is trouwens een féést van uit magisch draaiend vinyl opstijgende oude krakers.

Fly me to the moon, Sylvie...

Beschikbaar via Amazon Prime.