‘Synchronic’ is een als tijdreisthriller vermomde mijmering over liefde, vriendschap en de rol van toeval in het leven

Tijd om uw huisapotheek aan te vullen: na de powerpil die gedurende vijf minuten een superkracht in uw DNA ontketent (‘Project Power’), na de capsule die maakt dat u het maximum uit uw brein kunt halen (‘Limitless’), en na de rode pil die u doet ontwaken in de legbatterijen van the real world (‘The Matrix’), mag u proeven van Synchronic, een uit een zeldzame rode bloem gedistilleerde, op de pijnappelklier inwerkende designerdrug die u een trip bezorgt waar zelfs de geinverteerde hoofdpersonages uit ‘Tenet’ van zouden beginnen te duizelen (zo meteen meer over de effecten van de drug, dus wie zonder voorkennis in deze sf-thriller wil duiken, wat valt aan te bevelen, stopt maar beter nú met lezen).

In het begin waan je je in een doorslagje van Scorseses ‘Bringing out the Dead’, met twee doorgewinterde ambulanciers, Steve en Dennis, die tijdens hun nachtelijke interventies in de straten van New Orleans, waar de lucht altijd wel zwanger is van jazzklanken en voodookrachten, op een reeks merkwaardige taferelen stoten: het slachtoffer van een steekpartij vertoont vreemde uitgangswonden; een nog nasmeulend lijk lijkt spontaan tot ontbranding te zijn gekomen. En overal vindt het duo sporen terug van Synchronic, een legale drug die de gebruiker gedurende zeven minuten terug in de tijd stuurt. Disclaimer: volwassenen verschijnen kortstondig als spoken in het verleden, maar tieners van wie de pijnappelklier nog niet helemaal is volgroeid, verdwijnen soms voorgoed in de plooien van de tijd.

Met een meer conventionele cineast in de regiestoel en met een groter budget had ‘Synchronic’ misschien iets kunnen worden in de psychedelische stijl van ‘Dr. Strange’, maar het getalenteerde, scherp in de gaten te houden duo Justin Benson en Aaron Moorhead levert het zinderende bewijs dat je ook met relatief bescheiden middelen prikkelende sciencefiction kunt maken. Al wat je nodig hebt, zijn hypnotiserende soundscapes, een inventieve cameraman, een rol ducttape (voor de tijdreisscènes) én puike acteurs: Jamie ‘Mr. Grey’ Dornan vibreert van klasse en Anthony Mackie, The Falcon uit het Marvel Cinematic Universe, toont gevleugelde voortreffelijkheid, bijvoorbeeld wanneer hij in een prachtig monoloogje vat wat het betekent om ambulancier te zijn (‘De meeste mensen sterven in hun bed. Wij zien de uitzonderingen.’)

De knappe premisse van ‘Synchronic’ heeft ook verrassend eigentijdse neveneffecten: zo komt Steve tot de nare vaststelling dat de zwarte man ook in andere tijdvakken de pisang is. En ook de doorvoelde gesprekken tussen de twee ambulancebroeders stuwen de film naar hogere regionen: ‘De klok blijft tikken en hoe lager het getal wordt, hoe duidelijker je beseft hoe geweldig het nú is,’ zegt Steve vlak voordat hij zijn laatste reis aanvat. ‘Het heden is een wonder, vriend.’ Pas tijdens het ontroerende eindshot van de twee ineengestrengelde handen drong het pas goed tot ons door dat we de voorbije 90 minuten eigenlijk hadden zitten te kijken naar een als tijdreisthriller vermomde mijmering over de liefde, over vriendschap, over de rol van toeval en geluk in het leven, en over luid tikkende klokken. Ook een tabletje?

Beschikbaar via iTunes, Apple TV en Google Play.