Tafereeltjes om van te smullen: ‘Scream VI’ overtreft de verwachtingen

Hallo, lezer. Herkent u mijn stem? Neen? Wel, laten we een spelletje warm-of-koud spelen. En als u niet meespeelt, zal ik u fileren als een kabeljauw!

Vooruit, raad maar eens wie ik ben. Warm... warmer... Inderdaad, ik ben het, Ghostface, de moordenaar met het keukenmes uit de ‘Scream’-franchise! Humo’s vaste filmcriticus ligt hier morsdood naast mij in een plas bloed, gekeeld en opengesneden als een varken. Ik wilde weleens weten hoe de ingewanden er uitzien van iemand die zo achterlijk was om vijf sterren te geven aan ‘Star Wars: Episode IX - The Rise of Skywalker’. Behoorlijk glibberig, zo blijkt. Hoe dan ook: vandaag schrijf ík de review van mijn eigen nieuwe film!

Oké, Ghostface, zo kan-ie wel weer. Wij waren aanvankelijk van plan om, als in een soort meta-grap, van de eerste tot de laatste zin het woord tot u te richten in de gedaante van de killer met het op ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch gebaseerde masker, maar één alinea zal wel volstaan. Metahumor was altijd al één van de karakteristieken die de ‘Scream’-films in het slashergenre apart zetten. Weet u nog hoe horrorfanaat Randy Meeks in de allereerste - en nog steeds allerbeste - ‘Scream’ uit 1996 aan zijn vrienden de spelregels van het genre uitlegde? Als je een slasherfilm wil overleven, aldus Randy, kun je bijvoorbeeld maar beter nooit ‘Ik ben zo terug!’ uitroepen, want het personage die dát zegt krijgt in de volgende scène meestal een mes tussen de ribben.

Ook in de nagelnieuwe film - en nu volgt een bloederige fontein van spoilertjes - is het opnieuw een plezier om de personages in die kenschetsende ironische ‘Scream’-stijl te horen babbelen over de do’s & don’ts van hun eigen franchise. Zo maakt Mindy Meeks, het nichtje van Randy en één van de overlevenden van de slachtpartij in de vorige episode, er ons op attent dat we inmiddels zó ver gevorderd zijn in de franchise dat er eigenlijk geen regels meer zijn: ‘Als zelfs James Bond, Luke Skywalker en Tony Stark kunnen sterven, dan is niemand veilig!’. Dat er geen regels meer zijn, wordt overigens met verve bewezen wanneer Ghostface in een geweldige scène in een kruidenierszaak zijn vertrouwde keukenmes ineens inruilt voor een (wegens spoilergevaar geschrapt).

Eén van de grootste veranderingen ten opzichte van de vorige films is dat één van de legacy-personages, met name Sydney Prescott, in geen velden of wegen meer valt te bespeuren. Iemand laat zich in de loop van het verhaal ontvallen dat de naar rustiger oorden verhuisde Sidney haar happy end heeft verdiend, maar de waarheid is dat Neve Campbell van oordeel was dat haar loonbriefje wat te mager uitviel. Alle begrip daarvoor, maar wij hebben Sidney in ‘Scream VI’ net zo min gemist als Rocky in ‘Creed III’. Wie wél weer van de partij is, is Gale Weathers (Courteney Cox): en laat het aan Gale om tijdens één van de spannendste scènes met haar smartphone een even eenvoudige als briljante truc uit te halen waarvan we ons afvragen waarom niemand eerder daar is opgekomen.

Ergens is het wel geruststellend om te weten dat vele andere dingen in de franchise wél bij het oude zijn gebleven: wie bijvoorbeeld zo idioot is om zich in een donkere steeg te laten lokken, zoals die vrouwelijke filmprofessor, is uiteraard voer voor de maden (omdat ze gespecialiseerd is in het slashergenre, had die prof nochtans beter moeten weten). Echt gríezelig of gory wordt ‘Scream VI’ maar zelden, maar dat mankementje wordt ruimschoots gecompenseerd door de talrijke knipoogjes naar het horrorgenre die regisseurs Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillet met voelbaar plezier in hun film hebben gestopt. Nét wanneer iemand op televisie zit te kijken naar de legendarische ‘You’re next! You’re next! You’re next!’-scène uit ‘Invasion of the Body Snatchers’ (de versie van Don Siegel), wordt er - Toktoktok! - angstaanjagend luid op de deur geklopt: een tafereeltje om van te smullen.

Nog ‘n pluspuntje: dat ‘Scream VI’ zich niet langer afspeelt in Woodsboro maar in het rumoer van New York City, en dan nog wel tijdens de carnavaleske Halloween-feestdagen, geeft aan het verhaal een edgy grootstadvibe. Wij waren vooral dol op de scène in de Newyorkse subway, waarin we Ghostface in de flikkerende metrolichten onverstoorbaar zien staan tussen de verklede feestvierders (daar! Pinhead! En daar! Jason Voorhees!). ‘Fuck the franchise!’ horen we Ghostface op een bepaald moment met stelligheid verkondigen. Óns hoort u dat voorlopig niet zeggen: ‘Scream VI’ overtreft de verwachtingen.