Tanja Dexters: ‘Ik had het even moeilijk, maar nu ben ik terug’

Vanavond neemt Julie Vermeire het in ‘De Container Cup’ op tegen niemand minder dan Tanja Dexters. De voormalige ex-Miss België kwam de voorbije jaren weinig flatterend in het nieuws, met privéproblemen, een faillissement, drugsonderzoeken en een dubieus ongeval waarbij ze in het holst van de nacht met haar luxewagen tegen een stilstaande oplegger reed. ‘Ik had het even moeilijk, maar nu ben ik terug’, zegt Dexters daarover. Twintig jaar geleden vertelde ze in Humo al over haar persoonlijke idee van de hemel én hel.

(Verschenen in Humo op 2 juli 2002)

De ruimte tussen hemel en hel overbrugt Tanja Dexters nog het liefst van al basejumpgewijs, maar voor Humo wilde ze wel even rustig op een stoel gaan zitten. Good girl!

HUMO Vertel eens, Tanja: wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

TANJA DEXTERS «Zwemmen!»

HUMO Huh? Normaal verwachten wij bij deze vraag een spontaan ‘seks’.

DEXTERS «Bah, dat zal voor iedereen wel lekker zijn, zeker? Maar ik hou vooral van zwemmen in koud water, na een vermoeiende dag. Vooral in de zomer: als je echt goed aan sport gedaan hebt – je bent kapot, het is ik-weet-niet-hoe-warm, je spieren doen pijn, je bent stijf, en dan: een koud zwembad in of een koude douche, zalig. Maar het liefst een zwembad, en het liefst helemaal bloot. Al gaat dat niet altijd, natuurlijk.»

HUMO Eén adres: Bredene!

DEXTERS (lacht) «Neenee, het moet een zwembad of een meer zijn. In de zee – dat zout, bah! - zwem ik niet graag, zeker niet hier in België.»

HUMO Telt basejumpen ook als lichamelijk genot?

DEXTERS «Zéker! Het begint al voor je springt: je moet binnenraken in die toren en erop klimmen, lekker spannend want dat mag natuurlijk niet. Ik ben vorige week nog van de Notre Dame gesprongen, en dan sta je daar vlak voor de sprong: je ziet dat plein – amper 65 meter onder je - met een politiekantoor, verderop zie je heel Parijs liggen: de Eiffeltoren, Montparnasse. Je bent doodzenuwachtig, terwijl je wéét dat er niks mis kan gaan: je hebt zelf je parachute gevouwen, je kent het systeem, dus dat gáát open, dat kan niet anders, maar je staat daar met je maat en je checkt honderd keer of alles goed zit, puur van de zenuwen. En dan flitst het toch even door je hoofd: stél nu eens dat het dadelijk gedaan is. En dan die sprong, amper drie seconden, nog moeten uitwijken voor een verkeersbord, je valt op de grond, en dan raprap die parachute bijeen en in de auto voor de flikken komen. Kan je je inbeelden wat een kick dat geeft? Dan heb je het gevoel: ik heb gelééfd!»

HUMO Sta je dan daarna te trillen op je benen?

DEXTERS «Nee, hoor. Na een halfuur lig ik te maffen als een blok. Zo vermoeiend is dat.»

HUMO Wat vind jij de artistieke top? Dweil jij musea af? Heb je een abonnement op de Muntschouwburg?

DEXTERS «Onlangs ben ik met Vincent Van Quickenborne in Brussel naar iets gaan kijken, een schilder, hoe heet hij ook alweer… Rik Wouters, die was het. Van Quickenborne was enorm geïnteresseerd, maar dat is nu echt mijn goesting niet. Herr Seele die in ‘Mediamadammen’ een portret van me maakte, dat vond ik wél fantastisch. Hij had ook een heleboel oude platen liggen, dat vond ik ook interessant. Ik heb meteen tegen mijn mama gezegd: haal al die oude platen maar weer uit de kast, want eigenlijk heeft dat wel iets.

» Maar ik heb niet echt een kunsttak waar ik speciaal van geniet ofzo. Tenzij boeken.»

HUMO Wat heb je recent nog verorberd?

DEXTERS «Van alles! Ik heb net ‘Trouw en ontrouw’ gekocht, en een boek over Sabena, ik heb iets over Arafat liggen, van Geert Hoste… Ik lees ze wel zelden uit: op een bepaald moment heb ik het gevoel dat ik genoeg weet over een onderwerp, dat ik het gehad heb. Meestal is dat na één derde van het boek. Pas op, sommige boeken lees ik wél uit, hé. Een reeks over Egypte, die heb ik verslónden!»

HUMO Als voormalig Miss België en als algeheel lekker ding krijg jij ongetwijfeld elke dag uitnodigingen om schandelijk duur te gaan eten met heren van middelbare leeftijd. Vertel ons eens hoe lekker dat is.

DEXTERS «Ik krijg regelmatig van die sms’jes, ja. Toen ik Miss België was, ging ik daar wel ‘s op in: zo leer je tenslotte mensen kennen. Meestal wel in groep, hé. Tegenwoordig beginnen ze me meer en meer privé te vragen, maar dat doe ik niet.

»Ik ben eigenlijk wel dol op goeie restaurants. En sinds kort ben ik ook heel erg geïnteresseerd in wokken – het enige dat ik thuis kan klaarmaken (lacht) - en in Thaïs eten. De eerste keer dat ik Thaïs at, was een jaar of vijf geleden. Ik krijg daar soep, en bah! Dat was niet te vreten! Ik roep die mevrouw en ik zeg: ik wil niet vervelend doen, maar ik denk dat er waspoeder in uw soep zit, Dreft of zo! Ze is toen alle kruiden gaan halen die er in die soep zaten en toen bleek die Dreft eigenlijk koriander te zijn. Ik ben nu zót van koriander, hè! En hun champignons smaakten naar vernis, en daar ben ik nu óók zot van. Dingen die speciaal smaken, die wil ik leren eten.»

HUMO Ik las ergens dat je ook sigaren rookte.

DEXTERS «Vroeger rookte ik op feestjes wel eens een sigaar, ja. Dat is best lekker, maar de volgende dag had ik daar zo’n stinkende adem van dat ik ermee gestopt ben.»

HUMO Als jij je eigen hemel mag inrichten, hoe ziet die er dan uit?

DEXTERS «De manier waarop ik nu leef, de dingen die ik nu doe, de mensen die ik nu ken: daar hoeft niks aan te veranderen. Alleen mogen er wat meer dagen zoals vandaag zijn: warm! Italiaanse stijl. En de mensen in mijn paradijs mogen iets meer easy going zijn. Niet te veel drukdoenerij over stomme dingen. Ik kom zo heel veel mensen tegen: typisch Belgen, denk ik. Dat ligt aan ons weer, natuurlijk. In de winter ben ik ook veel minder plezant dan in de zomer.»

HUMO Zijn er mensen die niét in je hemel mogen?

DEXTERS «Neenee, lastige mensen heb je ook nodig: die maken je sterker.»

HUMO Is er in je leven een periode geweest dat je misselijkmakend gelukkig was?

DEXTERS «Als kind! Echt waar, ik mis mijn kindertijd. Die familiefeesten! Zo plezant! Tot mijn twintigste ben ik eigenlijk een kind gebleven: mijn twee zussen hadden al een vast lief, die waren al van school, maar ik ging nog op straat met de kindjes spelen.»

HUMO Heb jij ooit zo’n moment gehad waarop de hemel openbreekt, de violen aanzwellen en de zon doorbreekt, waarop je weet: dit is het gelukkigste moment van mijn leven?

DEXTERS «Mijn verkiezing tot Miss België. Ik heb gisteren nog naar de video gekeken - dat doe ik soms (lacht). En dan denk ik altijd: jeezes, dat heeft alles toch enorm veranderd. Het besef ook dat dat kón, voor een meisje uit Mol. Anders was ik nu misschien een brave kleuterjuffrouw geweest, netjes getrouwd met twee kindjes, wie weet. Ik vraag me soms af: wat als ze een ander meisje haar naam hadden afgeroepen?»

HUMO Is er in je korte leven ook al een ongelukkigste moment geweest?

DEXTERS «Nee. (Denkt na) Hoewel: ja. In januari zijn mijn twee grootvaders gestorven. Ik had dat nooit meegemaakt, iemand die je zo nabij is die sterft. Dat was heel raar: al die tantes en nonkels die je bij feestjes gewoonlijk op de tafels ziet dansen, waren opeens allemaal aan het huilen. Je voelt je dan zelf ongelukkig omdat je andere mensen ongelukkig ziet zijn.»

HUMO Zijn er dingen of – stel je voor! – mensen waar je een ernstige hekel aan hebt?

DEXTERS «Het gebeurt weleens dat ik met mensen moet samenwerken bij wie het wat tegenwringt. Maar over het algemeen kan ik het werk vrij goed scheiden van mijn privéleven.

»Mij echt ergeren doe ik in het verkeer. In de paddock van Zolder had ik het onlangs nog voor: als piloot moet je daar parkeren, maar de toeschouwers mogen daar ook rondlopen. Dus toeter je van ‘pas op, dat ik niet over je tenen rij,’ en dan heb je mensen die beginnen te roepen van ‘Kalmaan, hé! Kalmaan!’. Terwijl het verdorie voor hún veiligheid is dat je toetert! Daar maak ik mij dan druk in.

»In huis kan ik mij verschrikkelijk ergeren aan kleine dingen, een schilderijtje dat niet mooi recht hangt of zo. Dat ik in mezelf loop te mompelen: allez verdomme, wat is dat hier met die rommel (lacht). Maar voor de rest erger ik mij steeds minder. Daarnet nog op het postkantoor stond er een ouwe sasa mij te versieren: ‘Gij hebt toch een lekker poepeke, gij!’ (schatert) Vroeger zou ik daar boosgezind om zijn geweest, ‘laat me met rust’, nu vind ik dat grappig.

»Die daklozen ook, die ik aan de GB zie staan. ‘t Is misschien omdat ik te veel naar ‘Telefacts’ gekeken heb, maar dat zijn eigenlijk toch toffe gasten, hè?»

HUMO Als wij je willen straffen, met welke klussen zadelen we je dan op?

DEXTERS «Opruimen! Dany (haar manager, red.) en papa moeten honderd keer zeggen: als je je belastingbrief nú niet terugvindt, dan... Want alles ligt wel ergens op mijn bureau, maar wáár? Huishoudelijke taken zijn ook niet aan mij besteed: ik krijg zelfs mijn afwasmachine niet leeggemaakt! Dat duurt drie dagen. In het huishouden ben ik eigenlijk een slonsje. Och, als ik later een huis heb en een tuin, zal dat vanzelf wel komen, zeker? Ik doe voorlopig alleen waar ik goed in ben (lacht).»

HUMO Hoe ziet jouw hel eruit?

DEXTERS «Een land vol kwaaie mensen, waarin ik elke dag naar hetzelfde bureautje moet, waar dezelfde mensen zitten en waar dezelfde factuurtjes op me wachten.»

HUMO Laatste vraag alweer: de no strings attached-wip! Met wie, Tanja?

DEXTERS «Er was er onlangs nog één van wie ik zei... Elke keer als er een film uitkomt, heb je dat, hè: er zit altijd wel een lekkere tussen. Toen ‘Speed’ uitkwam, was ik helemaal zot van Keanu Reeves. En bij ‘Pearl Harbor’ uitkwam was het Ben Affleck, och, het is altijd wel iemand. Alleen die van ‘Spider-Man’ vind ik niet zo knap. Veel vrouwen zijn ook zot van Richard Gere - Phaedra was helemaal over haar toeren toen ze die mocht gaan interviewen voor ‘Mediamadammen’ – maar da’s mijn type niet... Goh, het is niet makkelijk.»

HUMO En het moet eigenlijk ook nog een Vlaming zijn.

DEXTERS (denkt lang na) «Ik val niet zo voor Vlamingen... (Krijgt vanuit de achtergrond suggesties) Koen Wauters? Nee, da’s meer iets voor mijn vriendin Sonia. (denkt nog langer na)»

HUMO Loop jij beroepshalve niet regelmatig Mister Belgiës tegen het zonnebankbruine lijf?

DEXTERS «Bah! Daar val ik helemaal niet op. Ik vind vooral karakter belangrijk. Dat is ook te zien aan mijn venten, zegt Sonia altijd (lacht). Een wielrenner? Nee, bah, geschoren benen. Stef Wauters vind ik wel een proper ventje. En Bart Goor heb ik altijd een knappe gevonden. Al is hij op tv knapper, moet ik zeggen. Ik kwam hem onlangs tegen in een discotheek. Sonia was mij aan het voorstellen aan een hoop mannen, en de laatste was Bart Goor, maar ik was al niet meer aan het luisteren en ik had hem niet herkend. Daarna stond ik even met hem te praten, hij zei: ik heb je al eens in de fitness gezien, bij de kinesist. En ik vroeg: wat doe jij dan misschien, als jij naar de kinesist gaat voor blessures? ‘Ik voetbal,’ zegt hij. Waarop ik, uit beleefdheid: ‘O, ja, waar dan?’ Ik dacht dat hij zo’n derderangsploegje ging noemen. En hij: ‘In Berlijn.’ ‘En hoé heet jij ook alweer?’ (schatert) Allez, doe Bart Goor maar, bij wijze van verontschuldiging.»