‘Team Scheire’ draagt meer bij aan het welbevinden van de menselijke soort dan het gemiddelde tv-programma

Wanneer straks de dijken breken en de mens weer keuzemogelijkheden te over heeft om een wolf te zijn voor zijn medemens als dat hem een rol toiletpapier meer oplevert, zal de herinnering aan ‘Team Scheire’ mogelijk soelaas bieden. In dat populair-wetenschappelijke programma worden als kerntaak werken van barmhartigheid aan technisch vernuft gekoppeld, teneinde een bestaan te bekomen dat weer een beetje verder opgeschoven is richting beschaving, en mogelijkerwijs zelfs een beetje beter af is dan bij aanvang van de aflevering. Waartoe dient technologie ook als ze niet de vooruitgang van de menselijke soort bespoedigt? Voor de gezelligheid laat ik het bestaan van gewapende drones even buiten beschouwing, evenals die niche van de voedselindustrie die er curryworsten uitperst ter ere van De Romeo’s.

In de aflevering van dinsdag schoot Lieven Scheire en zijn wetenschappelijk gevolg, een hofhouding aan mensminnende techneuten, Tatjana te hulp, een twintiger die haar voorliefde voor drum-’n-bass tien jaar geleden bekroond zag met gehoorproblemen. ‘Altijd vooraan, diehard aan de boxen’, beschreef Tatjana haar persoonlijke concertetiquette aan Scheire, wat op één avond ertoe geleid had dat ze het fuifje na afloop mee naar huis nam in een feestverpakking van ruis en pieptonen, geprangd tussen hamer en aambeeld. Festivals bijwonen, voorheen een favoriet tijdverdrijf van Tatjana, werd plots een niet te veroorloven luxe. Ondertussen zijn we op dat vlak allemaal een beetje Tatjana, maar dat wist Lieven Scheire toen nog niet, en dus sprak hij industrieel ingenieur en professor Maarten Weyn aan. Die bedacht een kleine draadloze microfoon die via een applicatie op de smartphone Tatjana zou waarschuwen wanneer een aanhoudend geluidsniveau onveilig dreigde te worden. Het bijbehorende eurekamoment in zijn werkkamer was vastgelegd: de klok in beeld wees half twee ‘s nachts aan, opdat je niet zou denken dat wetenschappelijke doorbraken zich aan kantooruren houden.

We zagen ook Debby, die geboren was zonder linkerhand, wat een betrekkelijk nadeel bleek voor iemand die net als zij om den brode dienbladen balanceert boven de hoofden van betalend cliënteel in de horeca. Hulp was welkom, zei ze manhaftig, maar een prothese droeg ze liever niet: de echte Debby heeft maar één hand, en iets anders voorwenden wou ze niet. Ik las er ontvoogding voor gevorderden in. Kristel Van den Bergh hielp haar in de plaats aan een soortement hulpstuk waarop een dienblad vastgeklemd kon worden. Van den Bergh, nieuw in ‘Team Scheire’, betekent iets in de wereld van het 3D-printen, een branche waar toekomst in zit eens je klaar bent met allerhande geinige voorwerpen te drukken door oneigenlijk gebruik van kantoorapparatuur. Haar kamerbrede uitstraling, tevens draadloos, leek me ook makkelijk inzetbaar in tal van andere programma’s: aangezien ze ook aldoor haar alleenstaande collega aan kijkend Vlaanderen probeerde uit te huwelijken, lijkt een zitje in het expertenpanel van ‘Blind getrouwd’ me de eerstaangewezen uitstap.

‘Team Scheire’ lijkt me elke keer meer bij te dragen aan het welbevinden van de menselijke soort dan het gemiddelde televisieprogramma. Alleen dat al ben ik geneigd een verdienste te vinden. Ik heb niet veel nodig tegenwoordig.