Televisiekijken is tegenwoordig als een gans wachten op een trechter aan Eddy Planckaert, deze keer in ‘Alloo bij’ op VTM

Je houdt ’t niet voor mogelijk, maar voor de eerste aflevering van dit nieuwe seizoen ‘Alloo bij’ was het Luk Alloo zomaar vergund om zich in het zog te vestigen van - zet je schrap - Eddy Planckaert! Eraan herinnerd worden dat je een gans bent, en op elke zender wacht de trechter: dat heet dan televisiekijken. Foie gras forever. Maar voor ook ík in herhaling val, in dartele treurmars over tot de kern van de zaak. Luk Alloo zou in bijzijn van Eddy Planckaert diens geboortegrond in Nevele doorwoelen, op zoek naar locaties die een grote indruk hadden gemaakt op zijn interviewee. Deze keer was er tenminste geen belastinggeld aan opgegaan, kon je maar denken.

Bij iemand als Eddy Planckaert, een goedaardige klappei die zijn aangeboren raconteursrol nog eens extra de sporen geeft zodra hij een camera gewaarwordt, lijkt het me vooral aangeraden om behoedzaam te werk te gaan als je hem per se wilt blootstellen aan zijn bakermat, teneinde de daaropvolgende stroom folklore op voorhand al wat in te dammen. Niet als Luk Alloo gidst echter, want Alloo leek me aldoor net bedacht op het democratische effect dat zijn interviewee te allen tijde sorteert. Als tv-maker is Alloo nu eenmaal weerloos voor de lokroep van dergelijke klappeien, en kan hij er dus ook niet aan weerstaan om ze terstond een camera onder de neus te duwen. Die hem door de natuur ingegeven fascinatie voor de volksaard mag hem veredelen, maar in zijn tandem met Eddy Planckaert meende ik toch vaak een overaanbod aan gangmakers gezien te hebben. Nog voor we de plaats van afspraak achter ons hadden gelaten, hadden we zo al het relaas meegekregen van de eerste seksuele toenadering tussen Eddy en Christa. Het gebeurde in een bloedhete strandcabine. ‘Ik dacht eerst dat hij pipi moest doen’, herinnerde Christa zich dat vleselijke wedervaren. ‘Ik wilde wel, maar ik kon niet meer!’ bulderde Eddy. ‘Heb je ’m?!’ Ik had ’m.

Ook deze reportage kreeg goeddeels de vorm mee die we gewend zijn van Alloo: impromptu camerawerk, een interviewtechniek die ook al hoofdzakelijk op ingeving berust, en met aan de uitgang een monteur wiens enige schaar aan de botte kant is, zodat hij maar laat lopen. Het voelt onderhand zodanig bekend dat je je niet eens meer afvraagt of je nu te maken hebt met een stijlkeuze, dan wel met een gebrek eraan. Afijn, het grindpad gepasseerd waar de prille coureur Eddy Planckaert zijn eerste pedaalslagen liet noteren, en langslopend bij twéé scholen waar het diezelfde Eddy Planckaert al snel toescheen dat er hem geen toekomst wachtte in het academische, hield Alloo ook halt bij de woning waar Eddy voor het eerst samengehokt had met zijn Christa. ‘De mensen zijn niet thuis maar de deur is open,’ wist Alloo. Het klonk loucher dan nodig.

‘Ik zal je eens een tip geven,’ sloeg Eddy op een gegeven moment een gedienstige toon aan jegens zijn gids én zijn publiek. ‘Pak een spiegel en kijk er eens twee minuten in. Zonder te pinken. Dán ga je eens wat zien.’ Hij noemde het ‘filosofie van de eenvoudige plank’, een stroming die volgens mij enigszins verwant moet zijn aan die van de kouwe grond. Stel je voor: zet je de televisie eindelijk uit en loop je naar de spiegel, zie je nóg Eddy Planckaert. Voor minstens één iemand is het zowaar de realiteit. Hij leek dat minder erg te vinden dan ik.