‘Terzake’ over de inhuldiging van Joe Biden bleef vooral rustig. Dat belooft veel goeds voor de komende vier jaar

Voor de democratie was het naar verluidt een opsteker van jewelste, maar als entertainment liet het liveverslag van de inhuldiging van Joe Biden toch één en ander te wensen over. Dat heb je dan als je eerst wekenlang warmgemaakt wordt met doembeelden van barricades, straatgevechten en ordetroepen die gewapende meutes uit elkaar moeten slaan op de pleinen en promenades van Washington DC. Als televisiekijker is mijn bloeddorst de laatste vier jaar alleen maar op haar wenken bediend wanneer het over Amerikaanse politiek gaat, merkte ik. Dat wordt ontwennen, in het beste geval.

Twee weken eerder - dag op dag met de inhuldiging, wees professor Bart Kerremans uit - vielen op krek dezelfde plaats vijf doden bij een bestorming die vergeleken met die van de Bastille eerder licht uitviel, maar waarvan de symboliek niet te ontkennen was. Om opruiers gewapenderwijs op andere ideeën te brengen, desnoods met een kort handgemeen, waren 25.000 gewapende lieden van de National Guard rond het Capitool neergepoot.

Ik kreeg een beetje de indruk dat ‘Terzake’ desondanks een beetje gespeculeerd had op bonje, want naast twee reporters ter plekke en twee experts in de studio meldde Annelies Beck dat ook Bram Vandeputte nog klaarstond bij de sociale media, ‘om in te breken wanneer hij iets te vertellen heeft’. De revoluties van vandaag worden op Twitter beraamd, dat weet elk kind. Dat we Vandeputte niet meer terugzagen tot het einde, zal wel betekenen dat er geen enkele digitale oprisping in aanmerking kwam voor live-uitzending. Dat die lijn doorgetrokken mag worden de volgende vier jaar.

Of het evenzeer een beoogd effect was van het machtsvertoon in Washington was twijfelachtig, maar Björn Soenens ondervond alleszins ook de gevolgen. ‘Ik sta in een kooi’, gebaarde hij naar het hekwerk dat het plein omzoomde. Thuis zal er her en der wel gejuich opgestegen zijn bij zijn situering, want ook te onzent is het trumpisme al vaste prik. Je hoéft Gerolf Annemans niet in ‘De afspraak’ te zetten om dat te illustreren, maar het helpt wel. Dat Annemans er nu niet bij was, zal wel geweest zijn om Kerremans te sparen. Fijn, want het is verfrissend om een expert aan het woord te horen die als eerste toegeeft dat hij het zelf ook niet weet. Hoe noem je het tegengestelde van Dirk de Wachter? ‘Ik kan niet in zijn hoofd kijken’, verontschuldigde Kerremans zich toen Beck van hem wou weten wat Donald Trump had bedoeld met zijn belofte dat hij terug zou komen, ‘in één of andere vorm’. Het klonk erg metafysisch, maar zo was het allicht niet bedoeld. Niet weten wat er in het hoofd van Donald Trump omgaat, is volgens mij een vereiste om van geluk te kunnen spreken. Zelfs stel ik me er altijd iets van Jeroen Bosch bij voor.

Trump was er, zoals bekend, niet bij op de inhuldiging. We kregen hem toch nog een keer te zien, bij zijn aankomst in Florida. Ik zag er vooral een gemiste kans in om Trump, in vier jaar nooit minder relevant dan nu, eindelijk te ontzeggen waar hij ooit alleen maar op uit is geweest: schermtijd. We leerden, bij monde van Bert De Vroey, wel nog dat Melania op het vliegtuig van outfit veranderd was. Ik nam er akte van, op ongeveer dezelfde manier waarop ik gebruikelijk akte neem van het songfestival.