The Amazing Spider-Man (★★★☆☆)

Toen Sony Pictures in 2010 out of the blue aankondigde dat de studio aan een reboot van de lucratieve 'Spider-Man'-franchise werkte, met een nieuwe regisseur en een volledig vernieuwde cast, viel zowat iedereen – uw trouwe dienaar inbegrepen – stomverbaasd achterover.

De meeste industry watchers, en ook heel veel fans, kreunden dat die reboot veel te vroeg kwam: de eerste 'Spider-Man'-film van het duo Sam Raimi-Tobey Maguire was op dat moment immers nog geen acht jaar jong, en het spinrag van 'Spider-Man 3' (2007) was nog niet eens helemaal opgedroogd.

Toch oordeelden de bobo’s van Sony Pictures dat het verstandiger was om met een schone lei te beginnen: het nogal warrige 'Spider-Man 3' was bij pers en publiek niet echt in de smaak gevallen, zo klonk het, en er werd ook gefluisterd dat de gedachten en de harten van Raimi en Maguire – die nochtans al gestart waren met de voorbereidingen van 'Spider-Man 4' - niet langer bij de Spinnenman lagen.

De échte reden voor de reboot klinkt evenwel een stuk cynischer: aangezien de filmrechten op 'Spider-Man' straks volledig terugvloeien naar Marvel Comics, was dit voor Sony Pictures de allerlaatste kans om snel-snel nog wat cash uit de superheld te wringen. Maak u geen illusies: de spin in het web heet niet Peter Parker, maar Meneer Dollar.

Raimi werd vervangen door Marc Webb (Johnny Tarantula kon zich niet vrijmaken), een jonge videoclipfilmer die met de frisse romcom '(500) Days of Summer' zopas een aardig hitje had gescoord, en Maguire moest zijn roodblauwe spandex outfit doorgeven aan Andrew Garfield, de prille Britse acteur die in 'The Social Network' gestalte gaf aan Mark Zuckerbergs belazerde boezemvriend Eduardo Saverin.

Hun spinsel zorgde bij ons voor gemengde gevoelens: 'The Amazing Spider-Man' biedt weliswaar gedegen zomervertier, maar doordat Webb krék dezelfde invalshoek hanteert als Raimi indertijd (het gaat hier wederom om een origin story, waarin omstandig wordt uitgelegd hoe Peter Parker aan zijn superkrachten komt) zaten we voortdurend met een nogal vervelend 'Tiens, ik héb deze film al eens gezien!'-gevoel in onze maag.

Uiteraard – het zou er nog maar aan ontbreken – vallen er plotgewijs enkele verschillen te turven met de versie van Raimi: die reusachtige hagedis bijvoorbeeld zijn we nog niet eerder tegengekomen, en voorts heeft Webb de Spider-Man-mythologie geïnjecteerd met een flinke dosis zwaarmoedige tienerromantiek, waardoor de reboot af en toe meer wegheeft van een hormonale high school-prent dan van een superheldenflick.

Maar over het geheel genomen lijkt 'The Amazing Spider-Man' wel een carbonkopie van de eerste 'Spider-Man': opnieuw zien we hoe Peter Parker wordt gebeten door een radioactieve achtpoot, opnieuw zien we hoe hij met zijn pas verworven krachten leert omgaan, Uncle Ben (deze keer vertolkt door Martin Sheen) blaast op de straatstenen opnieuw zijn laatste adem uit, opnieuw zwiert Spidey joelend tussen de wolkenkrabbers, en opnieuw leert hij dat with great power comes great responsibility.

Op een bepaald moment bekroop ons zelfs het surrealistische gevoel dat we, net als Bill Murray in 'Groundhog Day', in een soort eeuwigdurende tijdslus waren beland.

Het helpt ook niet dat Webb de actietaferelen nogal geesteloos in beeld heeft gezet (de meerwaarde van de 3D is nul komma nul), en hoewel Garfield in de internationale pers verschrikkelijk veel lof krijgt toegezwaaid, vonden wij zijn vertolking een stuk saaier en fletser dan die van Maguire.

Soit: het is nu wachten op de sequel, de threequel, de prequel, de midquel, de sidequel, de spinoff, de re-adaptation, de re-imagining, en de onvermijdelijke re-reboot.

Bekijk de trailer: