The Avengers (★★★★☆)

Yes! Dit is nu eens wat we een deftige superheldenprent kunnen noemen: meeslepend, knetterend van de actie, de adrenaline in uw lijf geregeld tot het kookpunt brengend, een beetje campy, en met een perfecte balans tussen relativerende humor en bittere ernst.

De fanboys onder u weten ongetwijfeld dat het avontuur van ‘The Avengers’ eigenlijk al begon in 2008: in een korte scène die achter de eindgeneriek van de eerste ‘Iron Man’-film verborgen zat, kreeg superheld-playboy Tony Stark (Robert Downey Jr.) in zijn laboratorium het bezoek van S.H.I.E.L.D.-directeur Nick Fury (Samuel L. Jackson), die vervolgens de historische woorden ‘I’m here to talk about the Avenger Initiative’ uitsprak. Nu is het dus eindelijk zover, en we zweren het op de hamer van Thor: het resultaat rockt als de beesten.

Iron Man, de Hulk, Thor en Captain America in één film: op het eerste gehoor klinkt het als een gimmick, een zwakke poging van de Hollywoodstudio’s om de beproefde superheldenformule nog wat meer uit te melken, maar ‘The Avengers’ grijpt terug naar een eerbiedwaardige comic book-traditie die begon in de vroege jaren zestig, toen de tekenaars van DC Comics op het idee kwamen om verschillende superhelden – met name Superman, Batman en Wonder Woman - in één team samen te brengen.

Dat ‘The Avengers’ ook echte cinema is geworden (waarmee we bedoelen: een film met een plot, een opbouw, scherpe dialogen en interessante karakters), en geen afstompend onding als ‘Transformers’, is wellicht de verdienste van regisseur en scenarist Joss Whedon: geen bekende naam, maar de cultspecialisten onder u kennen hem als het brein achter de veel te vroeg stopgezette sciencefictionserie ‘Firefly’ en de heerlijke spin-off ‘Serenity’.

Whedon houdt het verhaal voortdurend in beweging, pakt hier en daar uit met een opwindende camerabeweging, en vooral: in tegenstelling tot Michael Bay beschouwt hij de dialoogscènes niet als een vervelend bruggetje naar de volgende digitale actieoverrompeling, maar als een gelegenheid om de personages nog wat meer uit te diepen (je houdt het niet voor mogelijk, maar op een bepaald moment telden we zelfs vierlange praatscènes na mekaar).

De verbale interactie tussen de hoofdfiguren vormt zelfs één van de allergrootste troeven van de film: de Avengers mogen dan wel in hetzelfde team zitten, zet ze fysiek samen in één kamer en ze beginnen mekaar onmiddellijk steken onder water toe te dienen (vooral Bruce Banner is de risee: check hoe Tony Stark hem staat te sarren en vervolgens nieuwsgierig nagaat of er soms groene vlekken op zijn netvliezen verschijnen).

De acteurs hadden er overigens zichtbaar zin in: Downey Jr. heeft opnieuw de vorm van de eerste ‘Iron Man’ te pakken, Tom Hiddleston (F. Scott Fitzgerald in ‘Midnight in Paris’) demonstreert met verve dat elke superheldenprent staat of valt met het kaliber van de slechterik (voor alle duidelijkheid: Hiddleston is gewéldig als de praalzieke Loki), Samuel L. Jackson krijgt eindelijk zijn portie van de actie, en voorts dienen we te bekennen dat Scarlett Johansson ons met haar vuurrode haren en haar strak rond het zalige lijf zittende Black Widow-outfitje bij momenten behoorlijk hitsig wist te maken.

Twee afknappertjes: tijdens de onvermijdelijke boem-bang-knots!-finale begon onze aandacht gevaarlijk te verslappen, en we dienen u ook mee te geven dat ‘The Avengers’ één van die producties is die na het voltooien van de opnames totaal onnodig naar 3D werden geconverteerd.

En welke Avenger nu onze favoriet is? Wel, wij konden het hardst lachen met Tony Stark, maar we sympathiseerden het meest met de melancholische Bruce Banner, het enige teamlid dat z’n krachten eerder ziet als een vloek dan een zegen (Mark Ruffalo is na Edward Norton en Eric Bana al de derde topacteur op rij die gestalte geeft aan de Hulk). Bill Bixby knort tevreden in zijn graf.

Bekijk de trailer: