‘The Case of Caylee Anthony’ op Streamz heeft alles voor een puike true crime-reeks, maar is een sof

Je kunt uit ‘The Case of Caylee Anthony’, een nieuwe vijfdelige reportagereeks op Streamz, twee conclusies trekken. Eén: er valt over de ruim tien jaar oude zaak rond het vermiste en al dan niet vermoorde Amerikaanse meisje een bijzonder boeiende true crime-documentaire te maken. Twee: dit is, helaas, niet die documentaire.

Meer dan een maand: zolang is Caylee Anthony, een 2 jaar oude peuter uit Orlando in Florida, verdwenen voor iemand de politie verwittigt. Pas na 31 dagen, op 15 juli 2008, belt grootmoeder Cindy het noodnummer om te zeggen dat ze haar kleindochter sinds weken niet meer gezien heeft en dat haar dochter Casey net thuis is gekomen met de auto van de familie, waarin zij zelf, een verpleegster, een duidelijke lijkgeur meent te ontwaren. Volgens Casey is Caylee meegenomen door de babysitter, een dame genaamd Zenaida Fernandez-Gonzalez, en heeft ze geprobeerd om het kind op eigen houtje terug te vinden omdat ze te bang was om de autoriteiten op de hoogte te brengen. Wanneer agenten op zoek gaan naar de nanny, blijkt die echter niet te bestaan, en al snel duiken er ook beelden op van Casey die enkele dagen na de zogenaamde ontvoering van haar dochter doodgemoedereerd gaat winkelen of uitbundig staat te fuiven: op een van die wilde avonden laat ze zelfs een tatoeage zetten met de tekst ‘Bella Vita’, vermoedelijk geen hommage aan de film van Roberto Benigni.

Voor de rechercheurs is Casey logischerwijze hoofdverdachte nummer één en als zes maanden later het lichaampje van Caylee opduikt – gedumpt in een drassig bosland op enkele honderden meter van het huis van de familie – wordt ze beschuldigd van moord. De media, die dankzij de wetgeving in Florida het onderzoek van heel nabij kunnen volgen, berichten uitvoerig over de zaak en tegen dat het proces tegen de moeder van start gaat, lijkt het alsof daar enkel nog uitgemaakt moet worden of de 25-jarige vrouw de doodstraf krijgt of niet. Op 5 juli 2011, bijna dag op dag drie jaar na dat eerste telefoontje van Cindy, pleit de jury Casey echter zo goed als volledig vrij: enkel de leugens die ze verteld heeft aan de politie worden haar aangerekend, maar omdat de vrouw in afwachting van haar proces zolang in de gevangenis heeft gezeten, kan ze een paar dagen later haar cel verlaten.

De tragische, nooit opgehelderde dood van een kind, een verdachte die alle schijn tegen heeft maar de straf ontloopt, en een hele hoop vreemde ontwikkelingen en fouten tijdens het onderzoek, met als bizarre hoogtepunt het feit dat de politie de computer van het gezin-Anthony maar deels heeft nagekeken omdat de expert ter zake niet wist dat je in verschillende browsers zoekopdrachten kunt doen: je kunt moeilijk zeggen dat dit verhaal niet alle ingrediënten voor een goeie true crime-reeks bezit. Dat ‘The Case of Caylee Anthony’ desalniettemin zo’n sof is, heeft veel te maken met de erg Amerikaanse aanpak. De zaak wordt niet zomaar gereconstrueerd, er komt een team van vijf ex-rechercheurs en FBI-profilers op de proppen om het onderzoek nog eens over te doen. Ze bezoeken getuigen (al zijn de echt belangrijke in geen velden of wegen te bespeuren), trekken naar DNA-experts of mensen die honden opleiden om lijkgeur te detecteren en gaan naar de vindplaats van Caylees lichaam. Overal luisteren ze met bedrukt gezicht en beginnen ze driftig te schrijven in hun notitieboekjes, alsof wat er verteld wordt dé grote doorbraak is, ook al spreken ze met mensen die duidelijk hun verhaal al honderd keer hebben gedaan.

Aangezien zelfs de rechter die het proces voorzat op het einde zegt dat net de onzekerheid over wat er precies is gebeurd in het voordeel van de beschuldigde heeft gespeeld, kun je het nog vergeven dat het kwintet nauwelijks nieuwe informatie opgraaft en geen ander licht op de zaak kan werpen. Erger is dat ‘The Case of Caylee Anthony’ er niet in slaagt het verhaal helder uit te doeken te doen, de chronologie heel erg warrig in elkaar zit en de experts allerlei zijwegen inslaan die nergens heen leiden. Het helpt evenmin dat de reeks duidelijk niet voor een streamingdienst is gemaakt maar voor een Amerikaanse commerciële zender, waar de reclameblokken even talrijk zijn als de lockdownfeestjes in een gemiddeld weekend in Vlaanderen: als je uit deze vijf afleveringen alle previously’s of coming ups zou schrappen, hou je krap de helft over. Dat Streamz in de concurrentiestrijd met Netflix inzet op true crime, een genre dat ondertussen bijna even druk bekeken wordt als fictieseries, is de logica zelve. Maar enkele weken nadat Netflix rond een vergelijkbare zaak een meesterwerk als ‘American Murder: The Family Next Door’ bracht met een serie als ‘The Case of Caylee Anthony’ afkomen, dat is bijna zelf een misdaad.