‘The Chair’ op Netflix blijft lichtvoetig, met de juiste dosis humor en af en toe zelfs wat slapstick

Goed nieuws voor Joe Biden: ook als je het einde van iets verknoeit, hoef je nog niet van het toneel te verdwijnen. David Benioff en D.B. Weiss, de twee tv-schrijvers die jarenlang aan het hoofd van ‘Game of Thrones’ stonden, werden in mei 2019 net niet met pek en veren overgoten na het universeel afgekraakte laatste seizoen. Maar een paar maanden later mochten ze hun handtekening zetten onder een vet contract met Netflix, dat 250 miljoen dollar op tafel legde om het duo exclusief aan de streamingdienst te binden.

De eerste reeks die onder die overeenkomst werd gemaakt, is net op Netflix verschenen en heet ‘The Chair’. Wie nu hoopt dat de stoel waarvan sprake een prachtig versierd, massief gouden exemplaar is waar mensen voor moorden en verkrachten om erop te mogen plaatsnemen, moeten we teleurstellen. Het betreft hier namelijk geen spectaculaire fantasyserie met angstaanjagende draken of een oneliners spuwende dwerg, maar een komisch drama over een professor literatuur aan de universiteit Pembroke die, als eerste vrouw uit de geschiedenis van de statige instelling, de leiding krijgt over het departement Engels.

Een aankomende strenge winter hoeft Ji-Yoon (Sandra Oh uit ‘Grey’s Anatomy’ en ‘Killing Eve’) niet te vrezen, maar ze krijgt wel een hoop andere problemen op haar bord. Het departement zit financieel in slechte papieren en de decaan wil professoren die te veel verdienen en te weinig stud²enten lokken zo snel mogelijk met pensioen zien gaan. Er loopt ook een generatiekloof door de vakgroep: de oude garde kijkt met wantrouwen naar jongere lesgevers die hun cursussen niet gewoon ‘De Amerikaanse letteren tussen 1850 en 1918’ noemen maar ‘Seks en de roman’ en die studenten al eens durven te vragen om hun favoriete zin uit ‘Moby Dick’ te tweeten. En dan is er nog Ji-Yoons voorganger Bill, die na de dood van zijn vrouw van de rails is geraakt en de hele campus over zich heen krijgt als hij voor de lol in zijn les de Hitlergroet brengt.

Het eerste seizoen van ‘The Chair’ - bedacht door actrice Amanda Peet, ook de vrouw van Benioff - telt zes afleveringen die elk rond het halfuur afklokken en neemt dus minder tijd in beslag dan pakweg ‘The Irishman’ van Martin Scorsese. Maar in die drie uur schetst de reeks een bijzonder raak beeld van het leven vandaag aan een Amerikaanse universiteit. Taal en letteren raken er steeds meer in de verdrukking en de enige remedie van leidinggevenden is om het niveau te verlagen en bijvoorbeeld een bekende acteur (een hilarische bijrol van David Duchovny) uit te nodigen als gastprofessor. De witte, mannelijke, academische wereld blijft het moeilijk hebben met vrouwen zoals Ji-Yoon of de jonge zwarte professor Yaz McKay, die nog altijd moeten vechten om serieus genomen te worden. En de ‘woke’ studenten willen dat de vrouwonvriendelijke reputatie van Herman Melville ook in de lessen aan bod komt, en nemen geen genoegen meer met de flauwe, Eddy Demarez-achtige excuses van Bill - ‘Sorry als ik iemand beledigd heb’ - voor zijn smakeloze grap.

Er is veel gaande in ‘The Chair’, maar ondanks de overvloed aan onderwerpen houdt de reeks een strak tempo aan en blijft ze lichtvoetig, met de juiste dosis humor en af en toe zelfs wat slapstick - zoals bij de vrouwelijke professor die op zoek gaat naar iemand die haar een slechte beoordeling gaf. Rond zaken als discriminatie, de frustratie van mensen in de marge of wat het betekent om ‘woke’ te zijn, hebben de schrijvers ook intelligente en genuanceerde dingen te zeggen en wordt het - in tegenstelling tot pakweg de verzamelde columns van een bekende barones - nooit drammerig of saai. Integendeel, de zes afleveringen vliegen voorbij en achteraf heb je het gevoel dat het allemaal langer had mogen duren, een sensatie die ons wat Netflix-series betreft toch ook weer niet zo vaak overvalt.