‘The Diplomat’ op Netflix smeekt om een vervolg

Grijze mannen in grijze pakken domineren de wereldorde: zo zit de diplomatie in elkaar. Maar Netflix-drama ‘The Diplomat’ weet uit dat abstracte thema een spektakel van menselijke proporties te puren, waarin zelfs ruimte is voor humor.

Meer ogen dan ooit zijn gericht op de hoogste regionen van de democratie. Gevoed door een overvloedige stroom crises daalt het wantrouwen in de machthebbers, wat bij veel burgers nieuwsgierigheid aanwakkert naar wat zich afspeelt in politieke wandelgangen en achterkamertjes. Eén ding is zeker: hoewel ‘The Diplomat’ deze nieuwsgierigheid bevredigt, wekt de serie alles behalve vertrouwen. Het schetst een beeld van de wereldwijde diplomatie als een broeinest van trots, na- ijver en gekonkelfoes. Of dat goed nieuws is voor het vertrouwen in de internationale politiek is een tweede, maar het levert in ieder geval een meeslepende kijkervaring op.

Met frisse tegenzin begint Kate Wyler als ambassadeur van de Verenigde Staten in Londen. Zelf zou ze liever haar diplomatieke krachtpatserij in Afghanistan voortzetten, maar na een onverwachte aanval op een Brits oorlogsschip is ze ontboden voor een nieuwe, op het oog saaiere functie. Haar man, de door de wol geverfde diplomaat Hal Wyler, reist met haar mee, voor het eerst als metgezel van zijn echtgenoot in plaats van andersom. Al snel blijkt deze ondergeschikte rol te krap voor Hal, en wordt het ongeleide projectiel in hem wakker. Het kost Kate de grootste moeite om zowel de politieke als haar huwelijkscrisis het hoofd te bieden.

‘The Diplomat’ gaat behoorlijk diep in op de inhoud van de internationale betrekkingen, en had dan ook makkelijk een taaie, logge serie kunnen worden. Tegenwicht wordt allereerst geboden door de uitstekende cast: Keri Russell en Rufus Sewell zijn aan elkaar gewaagd als Kate en Hal, het stel dat niet met en niet zonder elkaar kan, maar ook de bijrollen worden vertolkt met veel lef en humor. Zo menselijk als ambtenaren en wereldleiders hier worden neergezet, zagen we ze niet vaak. Het script, dat soepel het staatkundige met het persoonlijke verweeft, doet de rest: actueel, realistisch en bloedspannend. ‘The Diplomat’ eindigt met een cliffhanger van jewelste, en smeekt dan ook om een vervolg.