‘The English’ op Disney+: een van de vreemdste, meest hypnotiserende kijkervaringen van het voorjaar

Weinig genres zijn al zo vaak en met zoveel overtuiging dood verklaard als de western en toch blijft het bijna met de regelmaat van de klok hele of halve meesterwerken afleveren, in de bioscoop en op televisie. Mag voortaan in hetzelfde rijtje gaan staan als ‘Deadwood’, ‘Godless’ of ‘Justified’: ‘The English’, een miniserie die de nachtmerrie van het wilde Westen vangt in beelden die zich als een vers geslepen pijl in je netvlies boren.

‘Zonder jou was ik meteen vermoord’, zegt Lady Cornelia Locke (Emily Blunt) in de eerste seconden van ‘The English’, terwijl de zon opkomt over de prairie. Dat ze de voice-over niet vanuit het hiernamaals moet inspreken heeft de Britse dame te danken aan Eli Whipp, een Pawnee-indiaan die haar uit de klauwen van de wrede Richard M Watts redde terwijl de man een bordje ‘prairie oysters’ - een gerecht dat je eerder in ‘Fear Factor’ zou verwachten - verorberde. De Lady en de zwijgzame indiaan vertrekken daarna samen op expeditie, elk met hun eigen doel. Zij wil wraak nemen op een mysterieuze en machtige man die de dood van haar zoon op zijn geweten heeft, hij wil een stuk land claimen dat hem beloofd was nadat hij jarenlang diende in het Amerikaanse leger - een belofte, zo drukt iedereen hem op het hart, die nooit zal worden ingelost.

‘The English’, een zesdelige miniserie geschreven en geregisseerd door de Brit Hugo Blick, is een western over de Verenigde Staten anno 1890, maar eigenlijk doet de reeks wat denken aan een gameverfilming die zich in de toekomst afspeelt: ‘The Last of Us’. Net zoals Joel en Ellie zijn Cornelia en Eli twee dolende zielen die elkaar per toeval hebben gevonden en trachten te overleven in een zo goed als leeg, post-apocalyptisch landschap waar het gevaar om elke hoek loert en mensen elkaar de ergste dingen aandoen. Alleen was er in het wilde Westen geen gevaarlijke schimmel nodig om anarchie te zaaien en het beest bij iedereen naar boven te laten komen: daarvoor volstonden jaloezie, haat en hebzucht. Het resultaat was dood en verderf, zowel voor de oorspronkelijke bevolking van Amerika - die tegen 1890 zo goed als van de kaart was geveegd - als voor nieuwe immigranten die hoopten op een beter leven maar vaak snel en bloederig aan hun einde kwamen.

De hel op aarde zag er echter zelden zo mooi uit, want ‘The English’ vat alle geweld in adembenemende beelden, die je aandacht van bij de eerste seconde naar het scherm zuigen. Sommige dingen zijn typisch voor westerns, zoals de extreme close-ups van mensen en objecten of de shots waarin je Cornelia en Eli in de verte door de prairie ziet lopen of rijden. Maar de reeks heeft ook vaak iets van een schilderij, met personages die tegen een doek lijken te staan en kleuren die de huiskamer in spatten. Het is prachtig om naar te kijken en het geeft ‘The English’ een bevreemdende, surrealistische sfeer, alsof alles eerder een hallucinatie is dan de werkelijkheid, een koortsige droom die de wreedheid van het wilde Westen oproept. Het tempo stokt soms en de opbouw is hier en daar misschien wat warrig maar die visuele stijl (en het spel van Blunt en Chaske Spencer, beiden indrukwekkend) veegt die minpuntjes makkelijk weg.

Wie een eenvoudig en rechtlijnig verhaal over cowboys en indianen verwacht, blijft beter weg van ‘The English’. Maar voor wie houdt van gewaagde westerns en van tv-series die je uitdagen en uit je evenwicht brengen, wacht met deze miniserie een van de vreemdste, meest hypnotiserende kijkervaringen van het voorjaar.