The Homesman (★★★1/2☆)

Een western zonder saloongevecht, maar met fraaie vertolkingen, een bijzondere atmosfeer én met joelende indianen.

In Hollywood loopt allicht geen norsere man rond dan Tommy Lee Jones. Ooit zaten we dertig minuten tegenover hem in een hotelsuite in Parijs, en dertig ellenlange minuten lang tuurden we – terwijl hij het ene norse antwoord na het andere gaf – naar onze eigen reflectie in een kille spiegelzonnebril. Ongelooflijk eigenlijk dat er achter dat pantser behalve een gedegen acteur ook een gevoelig en begenadigd cineast schuilgaat: zijn regiedebuut, ‘The Tree Burials of Melquiades Estrada’, was een erg geslaagde, bij momenten magische roadmovie die met recht en rede het predikaat ‘spiritueel’ verdiende, en ‘The Homesman’ is een intrigerende, mooi meanderende western met een snuifje ‘The African Queen’. Hilary Swank vertolkt een dappere (sommigen zouden zeggen: bazige) oude vrijster die drie gek geworden vrouwen in een goed ingevette en van nieuwe spaken en wielen voorziene veekar vanuit het gure Nebraska terug naar de bewoonde wereld in het oosten begeleidt – de weg die de pioniers volgden, maar dan omgekeerd. Daarbij roept ze de hulp in van een Rooster Cogburn-achtige eenzaat die zichzelf Briggs noemt – een ideale rol voor Tommy Lee himself. Wat, zo zal u zich nu misschien afvragen, is het eigenlijk dat die drie vrouwen van hun zinnen heeft beroofd? Heeft het bikkelharde bestaan op de wilde hei hun geest gebroken? Zijn het hun hondsbrutale echtgenoten die hen tot waanzin hebben gedreven? Jones is er (gelukkig) de regisseur niet naar om zijn personages grote statements over de dunne lijn tussen normaliteit en krankzinnigheid in de mond te leggen: hij laat de – soms schokkende – beelden liever voor zich spreken, maar het is wel duidelijk dat vrouwen het in die tijd niet onder de markt hadden tussen al die dorre cactussen. Net als in ‘The Three Burials’ laat Jones zien dat hij een oog heeft voor fraaie beeldcomposities: wanneer hij Swank met haar tobbe en haar wasbordje in het korenveld plaatst, doet hij dat zó dat er een prachtig schilderijtje ontstaat. De trip, die ons door sneeuwstormen en over maanbeschenen prairies voert, is altijd boeiend en sfeervol, maar ‘The Homesman’ wint – misschien een tikkeltje laat – pas écht aan poëtische kracht wanneer de hoofdplot is afgehandeld, en wanneer, in een hele mooie outro, een meisje op blote voeten, een dansende cowboy en een eenzaam stuk hout opduiken. ‘Er bestaan mooiere dingen dan een ossenkont,’ horen we Briggs ergens zeggen. Klopt, en er bestaan slechtere westerns dan ‘The Homesman’.

Bekijk de trailer: