‘The Law According to Lidia Poët’ is weinig meer dan een crimireeksje van dertien in een dozijn, zij het met een snuifje feminisme

Een lijk in een koffer! Cunnilingus bij luid gekreun! Een blote flieter recht in uw gezicht! Je kunt de makers van de Italiaanse miniserie ‘The Law According to Lidia Poët’ (‘La Legge di Lidia Poët’) moeilijk van een saai begin betichten. De aandacht van de kijker nadien ook zes afleveringen lang vasthouden bleek echter te uitdagend: dit op een waargebeurd verhaal gebaseerd kostuumdrama is weinig meer dan een crimireeksje van dertien in een dozijn, zij het met een snuifje feminisme.

Denk ‘Witse’ met een 19de-eeuwse gevederde hoed op z’n kop en het volledige oeuvre van Simone De Beauvoir onder de arm. Én met jarretelles aan: de misdaadoplosser van dienst in ‘The Law According to Lidia Poët’ is, zo u op basis van de titel al kon vermoeden, een vrouw. Dat is heden ten dage niet zo verwonderlijk, maar in het Turijn van 1883 keken ze vreemd op van een vrouwmens dat zich andere bezigheden permitteert dan plechtig kijken aan de haard. ‘Vrouwen zijn biologisch ongeschikt om zich in de advocatuur te begeven, en wie gaat dan het huishouden bestieren?’, krijgt afgestudeerd juriste Lidia Poët al na enkele minuten in de eerste aflevering te horen. Eind 19de eeuw konden zulke seksistische uitspraken nog gewoon door de beugel, anno 2023 beland je daarvoor in de gevange… betaal je een boete van een luttele 1.000 euro. Net als de échte Lidia Poët, Italiës eerste vrouwelijke advocate en de inspiratiebron van de serie, wordt ook de fictieve versie prompt uit de balie geknikkerd. In wat volgt bewandelt de reeks echter haar eigen, verzonnen pad.

Witheet van woede en zonder een rooie cent zoekt Lidia in ‘The Law According to Lidia Poët’ hulp en onderdak bij haar ietwat conservatieve broer Enrico, een advocaat wiens aanwezigheid in de rechtbank door wat er tussen zijn benen bungelt wél op goedkeuring wordt onthaald. Tegen zijn zin in benoemt zusterlief Lidia zich tot zijn assistente, en samen, maar vooral onder de impuls van Lidia, ontfermen ze zich over moordzaken. Daarbij zien we het tweetal nooit al pleitend in de rechtbank, maar vooral al speurend naar verdachten, motieven en bewijslast. Niet meteen de dagtaak van een advocaat, maar in de 19de eeuw blonk justitie naast misogynie ook uit in laksheid, zo doet ‘The Law According to Lidia Poët’ geloven. Dat Lidia’s suggestie om op de plaats delict op zoek te gaan naar vingerafdrukken, ‘een gloednieuwe en baanbrekende techniek’, op hoongelach wordt onthaald is nog geloofwaardig en amusant. Maar dat de politie opzichtige clues als sleepsporen en grote bloedvlekken over het hoofd ziet? Zelfs de voormalige carrière van Andy Peelman indachtig schatten wij het intellect van de doorsnee flik toch nét iets hoger in.

Lidia daarentegen beschikt wel over een arendsblik en een flink stel hersenen, en slaagt er dan ook elke aflevering opnieuw in de juiste dader te vinden. Net als het politiewerk ontvouwt de ontknoping zich telkens echter nogal haastig, en wie een beetje zit op te letten weet kinderlijk snel welk schorremorrie voor God heeft gespeeld. In de misdaadplots schuilt weinig echte spanning: wanneer een zaak toch een beetje gewichtiger dreigt te worden, zoals wanneer een groep chemici illegale experimenten op sekswerkers blijkt uit te voeren, wordt die verhaallijn even snel afgesloten als die begon. Dat de makers weinig complexiteit in afleveringen van minder dan een uur kunnen proppen is logisch, maar het maakt wel dat de doorwinterde misdaadfan van ‘The Law According to Lidia Poët’ geen bevredigende kijkervaring hoeft te verwachten.

Zit er aan de overkoepelende verhaallijnen dan wat meer vlees? Er is romantiek en de occasionele vrijpartij, met twee casanova’s die om de aandacht van Lidia Poët strijden. Er zijn familiedrama’s en jeugdtrauma’s, en een geheimzinnig politiek gemotiveerd complot dat mondjesmaat z’n geheimen prijsgeeft. Allemaal bij momenten entertainend, maar niet genoeg om zes afleveringen lang te boeien. Meer overtuigend is de feministische invalshoek van ‘The Law According to Lidia Poët’, met Matilda De Angelis (die u misschien nog kent als de minnares van Hugh Grant in ‘The Undoing’) die op ravissante wijze gestalte geeft aan de strijdbare advocate. De Angelis sneert niet alleen met woorden naar het patriarchaat (‘Ik beslis zelf wel met wie ik trouw, stronzo!’) maar ook met bonzende aders, opgetrokken wenkbrauwen, verwoestende blikken en lichtjes trillende handen. Bij momenten zagen we het feministisch vuur oplaaien tot in de tipjes van haar tenen, tenen die in ‘The Law According to Lidia Poët’ overigens altijd getooid zijn in hoogst exquis ornaat. Want wie fan is van de tot in de puntjes verzorgde kostuums à la ‘Bridgerton’, kan in deze miniserie ook de ogen de kost geven.

Het bestaan van ‘The Law According to Lidia Poët’ glijdt door de veeleer slappe plot een beetje van ons af als een geldboete van Jeff Hoeyberghs, maar een overbodige toevoeging aan de Netflix-catalogus is de reeks ook weer niet. Wie op zoek is naar makkelijk te verteren misdaad, verwijzen wij immers liever door naar het getelevisioneerde leven van een vergeten Italiaanse heldin dan naar de zoveelste knorrige detective. Het bewijst de echte Lidia Poët, die pas op haar 65ste alsnog werd opgenomen in de orde van advocaten in Turijn, alleen maar eer.