‘The longest night’ op Netflix is je reinste tijdverspilling, ondanks de vijftien (!) lijken in de eerste aflevering

Een Spaanse thrillerreeks over een groepje criminelen die onder tijdsdruk eenkostbaarheid uit een zwaarbeveiligde faciliteit willen roven? ‘The Longest Night’ (in het Spaans: ‘La noche más larga’) is géén spin-off van ‘La casa de papel’, al was deze tweederangs thriller dat duidelijk graag geweest.

Doodsbang dat de gemiddelde Netflix-kijker geen halve aflevering zonder een uitzinnige plotwending kan, vliegt ‘The Longest Night’ (sinds release in de top 5 best bekeken titels op Netflix) er meteen in. ‘Jingle Bell Rock’ weerklinkt, de kinderen zitten rond de kerstboom en gevangenisdirecteur Hugo (Alberto Ammann uit ‘Narcos’) krijgt een dringend telefoontje: een pas gearresteerde seriemoordenaar moet nog deze nacht in zíjn weinig beveiligde en lichtjes bouwvallige psychiatrische gevangenis worden ondergebracht. Hugo doet wat – ahum – elke vader zou doen en neemt de kids mee naar die weinig beveiligde en lichtjes bouwvallige psychiatrische gevangenis, omdat hij weigert hen bij zijn ex-vrouw af te zetten.

U zult merken: personages in ‘The Longest Night’ maken geregeld vreemde tot zelfs domme beslissingen, zodat dat later spannende scènes kan opleveren. Hugo heeft de Kaaiman, een seriemoordenaar in de traditie van Anthony Hopkins’ Hannibal Lecter, nog maar net in zijn cel opgesloten en de hel breekt los. Hij krijgt een videobericht met daarop zijn tienerdochter, huiverend en benauwd, met een bord op haar schoot: ‘Als je de Kaaiman laat gaan, sterf ik.’ Niet veel later klopt een groepje gemaskerde mannen met machinegeweren op de gevangenispoort: ‘Laat de Kaaiman gaan, of elke bewaker, dokter en gevangene sterft.’ De eerste aflevering telt 45 minuten, vijf moorden en driedubbel zoveel lijken, een tiental onheilspellende telefoontjes en twee autocrashes. Dat klinkt veel spannender dan het werkelijk is.

Waarom deze thrillerreeks niet zo thrilling is? Misschien ligt het aan de eendimensionale en stereotype personages, die eerder als plotmechanismen dan levensechte mensen aanvoelen – behalve Cherokee, een zeldzaam lichtpuntje. Het camerawerk is afstandelijk en de montage verwarrend, met een handvol flashbacks die lukraak actiescènes onderbreken. Of er zijn gewoon te veel bewegende delen, met een karrevracht louche figuren die elkaar verraden en kidnappen en neerknallen. Een zwangere bewaker, een hardhandige bewaker, een nieuwe bewaker, een voormalige gevangene onder de belagers, een gevangene die de belagers herkend als de ploerten die hém erin hebben geluisd, een gevangene die toevallig net deze avond uit de faciliteit wou ontsnappen, een dokter die misschien een verkrachter is, een pedo en zijn eenogige assistent.

Voor u aan ‘The Longest Night’ begint, weet: op het gros van uw vragen zult u op het einde van het seizoen geen antwoord krijgen. Toen de aftiteling van de laatste aflevering op mijn televisiescherm verscheen, heb ik oprecht gezocht of er nog meer afleveringen waren. Het lijkt wel alsof de schrijvers zoveel mogelijk mysterie en intrige in zes afleveringen hebben gepropt en op het einde niet wisten hoe ze dit alles nu eigenlijk moesten afsluiten, laat staan verklaren. Zolang er geen tweede seizoen verschijnt, is ‘The Longest Night’ je reinste tijdverspilling. Waar is El Profesor als je hem nodig hebt?