‘The Mandalorian’ is lichtjaren verwijderd van de originele ‘Star Wars’-trilogie

Sinds de aanvang van het eerste seizoen van ‘The Mandalorian’, vorig jaar op Disney +, vinden wij het vermakelijk om te aanschouwen hoe de fanatieke fans op diverse Internetfora en social media passioneel blijven volhouden dat showrunner Jon Favreau een serie heeft geproduceerd die eindelijk de échte ‘Star Wars’-magie terugbrengt. ‘Als je fan bent van de originele trilogie, dan zal je elk moment in ‘The Mandalorian’ geweldig vinden!’ ‘Dit is ‘Star Wars’ zoals het moet zijn!’ ‘The vibe voelt eindelijk juist!’ – die strekking.

Nu is het zo dat de oer-trilogie (‘A New Hope’, ‘The Empire Strikes Back’ en ‘The Return of the Jedi’) ook deel uitmaakt van het DNA van ondergetekende: als kind lieten wij de speelgoedversie van de Millenium Falcon rakelings langs de oren van ons poatjen scheren; onze bordkartonnen versie van Bespin ligt nog steeds ergens op zolder; en zelfs nu nog luisteren we geregeld naar de beste Original Movie Soundtrack aller tijden: die van ‘The Empire Strikes Back’. Hell, wij lieten zelfs heet kaarsvet op ons Han Solo-poppetje druipen, zodat het wat meer zou lijken op de in carboniet gegoten Han Solo uit ‘The Empire Strikes Back’ (euh, oké, dit neigt aan het ziekelijke). Om maar te zeggen dat wij net als u een immense liefde koesteren voor het ‘Star Wars’-universum en dat wij wellicht tot in de eeuwigheid zullen blijven terugverlangen naar die magie en naar die vibe - wat dat ook moge betekenen.

Maar nu komen we without further ado tot de essentie, en de essentie is dat we, nu de laatste aflevering van het tweede seizoen van ‘The Mandalorian’ eindelijk op Disney + staat, er meer dan ooit van overtuigd zijn dat ‘The Mandalorian’, hoe knap gemaakt en hoe entertainend ook, binnen het ‘Star Wars’-Expanded Universe nog verder afstaat van de oorspronkelijke trilogie als, pakweg, de televisieserie ‘Luke Cage’ van het Marvel Cinematic Universe.

Nu horen we u schuimbekken tot hier: ‘Waarom dan wel precies, jij primitieve zandmens!?’ Wel, zet de hypnotiserend mooie scènes met Yoda en Luke op Dagobah in ‘The Empire Strikes Back’ maar eens tegenover die fucking Baby Yoda die in Chapter 10 ineens die eieren naar binnen begint te smikkelen, waarna hij voor het oog van de camera een flinke boer laat. Voilà: ziedaar het verschil tussen magie en middelmatige kolder. Oké, niet elke spin-off hoeft de jongensachtige charme te hebben van ‘A New Hope’, of de dramatische gravitas van ‘The Empire Strikes Back’. Maar vindt u niet dat Favreau de serie bij momenten wel héél nadrukkelijk in de richting van de zelfparodie begint te duwen? Zo nu en dan werkt die invalshoek wel: wij hebben bijvoorbeeld hard moeten lachen met die slapstick-achtige scène waarin Mando op de hem kenmerkende stoïcijnse wijze afrekent met die schurk die met zijn jetpack aan de haal gaat. Anderzijds zien we in die zelfparodie een symptoom van een dieper liggend probleem: slapstick als het laatste redmiddel van een groep scenaristen die er niet in slagen om een meeslepende centrale verhaallijn voor Mando te bedenken, en hun gebrek aan inspiratie dan maar verbergen achter een salvo van grappen en grollen.

Zeg wat je wil over George Lucas, en over zijn ellendige prequels, maar het is een historisch feit dat de eerste trilogie werd geboren uit een oprechte liefde voor de serials, de comicbooks en de ridderverhalen die hij zag en las in zijn jeugd; onder de eerste drie films lag een stevige mythologische fond die je zelfs nog voelde doorwerken in Episodes VII, VII en IX. Voor Favreau daarentegen is het ‘Star Wars’-universum een soort gigantische pralinedoos, waaruit hij, tot jolijt van de fans maar ook met een soort richtingloze willekeurigheid, in iedere aflevering enkele lekkere snoepjes vist. Nu eens een Speeder, dan weer een Jedi-ridder, dan weer de Slave-1. Zoals Forrest Gump zou zeggen: ‘The Mandalorian’ is like a box of chocolates: you never know what you gonna get. Neem nu die scène waarin Mando bij het kampvuur zit te praten met een Jedi-ridder terwijl je op de soundtrack een flard hoort uit het welbekende ‘Yoda’s Theme’ uit de soundtrack van ‘The Empire Strikes Back’. Misschien dat u de Force op dat moment in uw nek voelt blazen, maar wat ons betreft voelt het aan als het zoveelste goedkope knipoogje. En wat voor die kampvuurscène geldt, gaat nog duizend keer meer op voor die onbeschrijflijk kleffe, volstrekt fake ogende, en (opnieuw wat ons betreft) op alle vlakken fóut aanvoelende superpraline uit de seizoensfinale, waar we verder zedig over zullen zwijgen.

Ironisch eigenlijk: ‘The Mandalorian’ heeft zóveel gemeen met de eerste trilogie; van de vele vertrouwde locaties tot de miraculeuze wederopstanding van Boba Fett; en tegelijk helemaal niks. Trouwens: net nu we het overlijden vernemen van Jeremy Bulloch, de oorspronkelijke Boba Fett, doet het extra pijn om te moeten vaststellen dat de ooit zó mysterieuze en tot de verbeelding sprekende premiejager in ‘The Mandalorian’ een oude man met een buikje blijkt te zijn die in wezen goedaardig is. Soms is het fijn om een personage beter te leren kennen; soms is het lonender om het mysterie intact te laten.

Voor u ons aan het kruis nagelt: ‘The Mandalorian’ telt ook veel pluspunten. Voor een televisieserie oogt de productie bij vlagen indrukwekkend: dan denken we bijvoorbeeld aan het duel tussen de Razor Crest en de twee X-Wing-Fighters doorheen het wolkendek van de ijsplaneet, of aan dat machtige tableau van de Razor Crest die na een mislukte landing uit het water wordt gehesen door een gigantische bewegende robotkraan. En zelfs wij waren niet altijd ongevoelig voor de werkwijze van Favreau – de comeback van de Slave 1 bezorgde ook deze jongen rillingen! Waar het op neerkomt is dit: over het geheel genomen blijven de avonturen van Mando erg entertainend, maar laat ons asjeblief ophouden met ‘The Mandalorian’ te beschouwen als een terugkeer naar de echte canon. En tóch zullen wij volgend jaar weer klaarzitten voor het derde seizoen en voor al die andere nieuwe spin-offs die ze bij Disney in de pijplijn hebben zitten. Want zoals de ridders indertijd op zoek waren naar de Heilige Graal, zo blijven wij tasten, snakken en terugverlangen naar de enige échte ‘Star Wars’-magie. Hier met het kaarsvet!