film★½☆☆☆
‘The Midnight Sky’: Wil iemand Clooney eens de scheerzeep geven?
Van George Clooney, met George Clooney, Felicity Jones en David Oyelowo
‘Directed By George Clooney’: sorry hoor, George, maar afgaande op de ontgoochelende kwaliteit van je laatste drie films (het desastreuze ‘The Monuments Men’, het onmemorabele ‘Suburbicon’ en nu dus ‘The Midnight Sky’, ai-ai-ai) vormt die credit niet langer een superieur keurmerk. Clooney, voor de gelegenheid met indrukwekkende baard en wenkbrauwen die smeken om een grondige trimbeurt, speelt zelf de rol van een astronoom met de naam Augustine Lofthouse, wat nog altijd minder lachwekkend klinkt dan Augustijn Appartementkasteel, of Augustijn Tweekamerflat.
Moederziel alleen stommelt de astronoom anno 2049 rond in een geheel verlaten observatorium op de Noordpool, de enige plek op aarde die voorlopig gespaard is gebleven van de apocalyptische ramp die zich sinds drie weken in de dampkring aan het voltrekken is. Op een dag, wanneer Lofthouse eens níet aan het infuus hangt (hij is terminaal ziek) en níet naar oude rock’n’rollkrakers luistert terwijl hij een spelletje schaak met zichzelf speelt, ontdekt hij in de keuken een jong meisje dat schijnbaar de evacuatie van drie weken geleden heeft gemist. Of is het meisje slechts een figment van zijn verbeelding?
Dat ze niets zegt, maakt van het meisje meer een handig plotinstrument dan een personage: haar stille aanwezigheid geeft Clooney niet alleen de gelegenheid om eindelijk zijn beroemde diepe stem eens te laten horen en om een erwtjesgevecht te beginnen, maar ook om hardop allerlei plotelementen uit te leggen die we anders wellicht niet zo goed zouden begrijpen (‘We hebben een sterkere antenne nodig. Die bevindt zich in het noorden. We moeten ernaartoe, maar het is ver.’).
Waarom Lofthouse een sterkere antenne nodig heeft? Omdat de computer hem heeft gemeld dat de Aether, een ruimteschip dat jaren geleden werd uitgezonden om te kijken of één van de manen van Jupiter geschikt is voor menselijke bewoning, op de terugweg is naar de stervende aarde. Aldus ontstaat iets wat voor een spanningsboog moet doorgaan: Lofthouse moet contact proberen te leggen met de Aether en de bemanning duidelijk maken dat ze maar beter rechtsomkeer maken. Af en toe swichten we naar de Aether, waar de bemanningsleden, onder wie Felicity Jones en David Oyelowo, maar ook wij, geregeld worden opgeschrikt door een loeiend alarm dat – u moet het horen om te geloven - klinkt als het geblaf van een verkouden sint-bernardhond.
Wanneer Lofthouse en het meisje naar het meer in het noorden gelegen poolstation vertrekken verandert de film heel even in een survivaldrama, waarbij de voornoemde baard en wenkbrauwen zó fel ingesneeuwd raken dat je Lofthouse spontaan een sneeuwschuiver in de hand zou willen proppen. Wanneer de verkleumde Lofthouse in een visioen zijn geliefde ziet verschijnen, is het alsof ook Richard Clayderman in het poolgebied neerdaalt: alle respect voor de begaafde componist Alexandre Desplat, hoor, maar wij vinden het altijd een veeg teken wanneer een cineast z’n toevlucht moet nemen tot luide violen en piano’s ten einde toch een beetje emotie in zijn film te kunnen leggen.
Tijdens de tocht door de sneeuw krijgen we zelfs een heus horrormomentje, wanneer Lofthouse in het wrak van een gecrasht vliegtuig ineens bij de enkel wordt gegrepen door een zwaargewonde passagier. Grappig detail: nét op het moment dat die bebloede hand uit de wrakstukken tevoorschijn schiet – een beetje zoals die zombiehand die in ‘The Evil Dead’ uit de aarde schiet – horen we op de soundtrack ter verheviging van het schrikeffect ineens vijf luide paukenslagen: pam-pam-pam-pam-pam! Even waanden we ons terug in het luisterspel ‘Peter en de Wolf’, met muziek van Prokofiev en verteld door Paula Semer en Herman Niels: ‘Luister goed, kinderen. Voor iedere scène in de film is er in het orkest een instrument. Als de hand tevoorschijn schiet, horen we de pauken. Pam-pam-pam-pam-pam!’ Nu even serieus: het is alles bij elkaar niet min wat de Nespressoman met zijn laatste worp ambieert.
Met het verhaal over die astronoom reikt Clooney én naar de elegische sfeer van ‘Interstellar’, én naar de kletterende actie van ‘Gravity’ (check hoe de samenzang tussen de astronauten tijdens de onvermijdelijke ruimtewandeling wordt verstoord door de al even onvermijdelijke meteorietenregen), én naar de metafysische diepgang van ‘Solaris’.
Om, bij gebrek aan duidelijke visie, van de uitgezette koers af te wijken en – net als de Aether – stuurloos af te drijven naar de stratosfeer van de planeet Klefheid. O ja: een onbedoeld hilarisch detail is dat Clooney zijn jongere zelf in de flashbacks laat vertolken door een jonge acteur, Ethan Peck geheten, die praat met Clooneys échte diepe stembanden. Freaky!
