‘The Mother’ met Jennifer Lopez deed ons homerisch bulderlachen, maar niet om de juiste redenen

Het zal vermoedelijk wel niet de bedoeling zijn geweest, maar ongeveer halfweg ‘The Mother’, nu op Netflix, ontsnapte aan ons keelgat gedurende enkele seconden een homerische bulderlach. In de betreffende scène ontspint zich tijdens een autorit een ongewild hilarische dialoog tussen de achter het stuur zittende Mother (Jennifer Lopez), haar op de achterbank nukkig voor zich uit turende dochter Zoe (Lucy Paez) en een op de passagierszetel zittende FBI-agent (Omari Hardwick). ‘Ze is nog maar 12,’ aldus The Mother. ‘Laat haar een kind zijn.’ In theorie heeft de biologische mama van Zoe uiteraard gelijk: meisjes van 12 moet je met rust laten, in hun eigen wereldje laten vertoeven en - zolang het nog kan - nog even kind laten wezen.

Waarom wij dan in een daverende lach schoten? Omdat The Mother dit zinnetje uitspreekt nét nadat ze haar snikkende, schreeuwende en ongetwijfeld voor de rest van haar leven diep getraumatiseerde dochter al schietend, al knokkend en al messenwerpend heeft gered uit de wrede klauwen van een kwaadaardige wapenhandelaar. Geen wonder dat Zoe op de achterbank van die auto enigszins versuft op haar roze smartphone zit te tokkelen. Wat ons bij de vraag brengt: waar haalt dat meisje ineens die roze smartphone vandaan? Zat de brutaal gekidnapte Zoe zoëven niet te zuchten in een kerker? Maar we dwalen af. Laten we, ter verduidelijking, eerst even de situatie schetsen: Lopez vertolkt een ex-marinier - zo één die perfect weet hoe je met behulp van een brandende kaars en een fles badschuim een bom in elkaar knutselt - die op de loop is voor twee gevaarlijke wapenhandelaren. Op aanraden van het FBI heeft ze haar dochtertje bij de geboorte afgestaan voor adoptie, en heeft ze zich op haar eentje teruggetrokken in het onherbergzame sneeuwlandschap van Alaska. Maar wanneer ze twaalf jaar later verneemt dat die wapenhandelaren haar dochter op het spoor zijn, haast The Mother zich met haar snipergeweer terug naar de bewoonde wereld in Ohio.

In de volgende scène zien we hoe de op één of ander dak liggende Mother doorheen het vizier van haar reusachtige telescoopgeweer het speelpleintje in de gaten houdt waar haar dochter nietsvermoedend loopt te ravotten: dát is nu eens wat we een helicopterouder noemen! En maar goed ook: haar dochter wordt in volle daglicht gekidnapt door een booswicht die, opdat we zéker zouden zijn dat het om een booswicht gaat, een tattoo draagt van een zwarte Tarantula. Onbedoeld geinig detail: wanneer The Mother tijdens de achtervolging kwiek over een muurtje wipt en bij het neerkomen een indrukwekkende koprol maakt, doet de stuntdubbel van Lopez nét iets te hard haar best om haar gelaat níet in beeld te laten komen.

Nadat The Mother middels enkele rake schoten (want ja: dit is één van die actiefilms waarin de hoofdpersoon áltijd meteen raak schiet en waarin de tegenstanders áltijd onbegrijpelijk missen) een legertje Latino-schurken uit de weg heeft geruimd, komt ze in een krocht in Havana oog in oog te staan met één van die twee kwaadaardige wapenhandelaren die haar vel willen (die wapenhandelaar zou overigens weleens de vader van Zoe kunnen zijn, maar laten we nu ook niet té veel spoilers weggeven). Tijdens de confrontatie tussen de intussen van haar geweer beroofde Mother en de wapenhandelaar illustreert Gael García Bernal - ja, hij is het! - nog eens het beroemde cliché van de talking killer: in plaats van The Mother onmiddellijk neer te knallen, blíjft hij maar zwanzen. Waarbij we Bernal zinnetjes horen uitkramen als - en we verzinnen dus niets - ‘Kijk, hier krijg ik nu eens een stijve van.’

Intussen zie je Bernal denken: ‘Madre de putas! Ten tijde van ‘The Motorcycle Diaries’ was ik een aanstormend talent, een veelbelovende acteur, de Mexicaanse James Dean! En nu sta ik op Netflix lulkoek te debiteren als ‘Herinner je je de spelletjes die we vroeger speelden? Toen hadden we geen stopwoord!’ Por amor de dios, hoe ben ik hier terechtgekomen?’ Ach, laten we, por amor de dios, maar naar de eindconclusie wippen: ‘The Mother’ is een ridicule reutemeteut van een actieflick waarin personages opduiken en vervolgens om onverklaarbare redenen weer uit het verhaal verdwijnen en waarin de continuïteitsfouten - herinner u de roze smartphone - zich huizenhoog opstapelen. Regisseuse Niki Caro, ooit een veelbelovende cineaste (‘Whale Rider’), maakt ook bijzonder vreemde artistieke keuzes: in sommige shots hangt er bijvoorbeeld om onbegrijpelijke redenen in de vier hoeken van het beeldkader een soort flou artistique.

En verder bevat ‘The Mother’ de meest lachwekkende parallelmontage die we ooit hebben gezien, wanneer shots van een in de lucht gesmeten bruidsboeket kunstig worden afgewisseld met beelden van een in slowmotion door de lucht tollende booswicht. En J. Lo? Die roept als The Mother af en toe zowaar herinneringen op aan Linda Hamilton in ‘Terminator 2: Judgment Day’ - alleen de Matsuda-zonnebril ontbreekt. Al hebben wij zo’n apocalyptisch vermoeden dat The Mother sneller uit het geheugen zal verdwijnen dan Sarah Connor.