‘The Power’ op Prime Video: het opzet was al twijfelachtig, de uitvoering is dat nog meer

Soms slaak ik een diepe zucht, zoals Jeff Buckley aan het begin van zijn ‘Hallelujah.’ Een tweet van Stijn Baert, een fietser die me moraliserend aanmaant aan de juiste kant van de weg te fietsen, een man die zelfgenoegzaam en achteloos voordringt aan de toog van een overladen café: de ergernissen des levens kennen vele vormen. Ook tijdens de openingsscène van ‘The Power’ ontsnapte er weer een flinke portie lucht van tussen mijn onder- en bovenlip. Dat gezucht zou tijdens de eerste drie afleveringen van Amazons nieuwe prestigereeks nog vaak de bovenhand nemen.

‘We durfden het nooit te hopen. Een wereld die voor ons gemaakt was. Waarin wij de baas waren. Waarin we konden nemen wat we wilden’, spreekt Toni Collette me toe aan het prille begin van ‘The Power’. Collettes stem begeleidt beelden die u en ik enkel in fictie te zien krijgen: in een oorlogsgebied spelen enkele vrouwelijke rebellen voor beul bij gevangengenomen mannelijke soldaten, een man knielt gehoorzaam voor een vrouw. Het is een flashforward naar een wereld waarin de geijkte machtsverhoudingen helemaal op z’n kop zijn gezet, want in de toekomst beschikken vrouwen over the power. Dankzij een gloednieuw en voordien onbekend orgaan in hun borstkas, plotsklaps ontwikkeld door milieuvervuiling of, zoals de serie op - ahum - ijzersterk wetenschappelijk onderbouwde wijze suggereert, uit ‘noodzaak’, zijn tienermeisjes overal ter wereld in staat om elektriciteit op te wekken met hun vingers.

Met zo’n kracht in de ledematen zou Tinne Van Der Straeten het woord dunkelflaute, hoe mooi het ook bekt, nooit nog in de mond moeten nemen, zou die ploert van een Poetin een stuk minder machtig zijn en zou iemand - God verhoor onze gebeden - het acteerwerk in ‘Dertigers’ met één rake stroomstoot eindelijk eens van wat vitaliteit kunnen voorzien. Maar goede daden zijn niét wat de tieners met hun superkracht in ‘The Power’ van plan zijn. Wel op het programma: de revolutie - hoera! Om nadien, als ik die flashforward aan het begin van aflevering 1 mag geloven, in het gegenderde spiegelbeeld van dezelfde, oneerlijke, gewelddadige samenleving te verzanden. Nu ben ik niet zo naïef om kumbaya-gewijs te geloven in de utopie van het vredelievende matriarchaat, noch ben ik als devote ‘Mad Men’ -en ‘Succession’-fan vies van de verbeelding van de mens op z’n lelijkst. Maar toch wil ik, als het even kan, geloven in een wereld waar de meeste mensen deugen. Of op zijn minst een wereld waarin vrouwen, eens bevrijd van het juk van het patriarchaat, een póging doen om zich te verzetten tegen de corrumperende macht van hun nieuwe superkracht.

Niet zo in ‘The Power’, dat ook met het uitgangspunt dat vrouwen een fysieke superkracht nodig hebben om eindelijk eens als waardevol te worden aanzien een loopje neemt met het feminisme. Die discutabele ideëen komen van Naomi Alderman, schrijfster van de alom bejubelde roman ‘The Power’, waarop de gelijknamige reeks gebaseerd is. Dat het boek beter zou zijn dan de serie, valt makkelijk te geloven. Voor de uitwerking van zes hoofdpersonages die zich nota bene in alle hoeken van de wereld bevinden leent een turf van 400 pagina’s zich stukken beter dan een flitsende televisieserie. In ‘The Power’, de reeks, gaat het van Lagos naar Seattle naar Londen en weer terug, aan zo’n duizelingwekkende snelheid dat je de naam van een personage al vergeten bent nog voor je die kon onthouden.

Bovendien maakten de producenten van de serie de fout om, op die punten waar ze toch van het boek beslisten af te wijken, er totaal overbodige verhaallijnen bij te sleuren. Zo wordt er kostbare televisietijd verspild aan de romantische spanning tussen de echtgenoot van de burgemeester van Seattle (de rol van een overigens goed acterende Toni Collette) en zijn ex, terwijl het veel boeiender was geweest meer inzicht te verschaffen in de emotionele tol van de nieuwe superkracht op de jonge tienerzieltjes.

Dat ‘The Power’ een feministische serie poogt te zijn, uit zich nog het meest in voorbeelden van alledaagse patriarchale onderdrukking. Hoewel bijwijlen erg clichématig (hoge hakken zijn enkel ontworpen om vrouwen te folteren), zijn de verbeelde micro-agressies wel herkenbaar, ware het niet dat de makers geen enkele ruimte laten voor cinematografische poëzie. Verbeeldt de reeks dat een vrouw wordt onderschat vanwege haar gender, dan kunnen de scenaristen het niet laten om dat ook hardop te benoemen. En krijgt het personage van Collette het alombekende verwijt te ‘emotioneel’ te zijn om in de politiek mee te draaien, dan herhaalt ze die belediging in de scènes nadien tot in den treure toe tegen haar makke echtgenoot. De schoonheid van subtiliteit wordt in ‘The Power’ wel vaker onderschat, zo tonen enkele lachwekkende scènes met belabberde CGI en bijhorende melodramatische soundtrack.

Grote disclaimer: ná de derde aflevering zou ‘The Power’, dat ondanks z’n hoge tempo ook tergend traag op gang lijkt te komen, pas op volle kruissnelheid geraken, aldus critici die de hele reeks al konden bekijken. Omdat ik heel graag wil geloven dat ook ík deug, houd ik voor ‘The Power’, dat hoogstwaarschijnlijk meerdere seizoenen krijgt, dus nog een slag om de arm. Maar, eerlijk is eerlijk: bij het idee dat ik mijn kostbare schermtijd nu weer kan besteden aan véél beter uitgevoerde feministische dystopieën als ‘The Handmaid’s Tale’, voel ik alleen maar opluchting. Zucht.