The Program

Prestatiebevorderende biopic.

De langverwachte Lance Armstrong-biopic was nog geen vijf minuten bezig, of er ontsnapte ons een schaterlachje: de acteur die Johan Bruyneel vertolkt (Denis Ménochet, Monsieur LaPadite in ‘Inglourious Basterds’), heeft in fysiek opzicht geen neusvleugel gemeen met de ex-ploegbaas van US Postal!

Meteen beseften we dat we wel degelijk naar een adaptátie zaten te kijken; naar gedramatiseerde feiten en nagespeelde scènes; naar een biografie die – ook al is hij gebaseerd op het gedegen boekwerk van wielerjournalist David Walsh en op het gedetailleerde rapport dat het Amerikaanse antidopingagentschap over Armstrong samenstelde – voor uw en ons kijkplezier door een scenarist werd teruggebracht tot een reeks rudimentaire plot points. Best mogelijk dus dat Bruyneel in realiteit nooit ‘De bar is open!’ heeft geroepen, maar die scène – waarin Bruyneel zijn renners aanmaant om hun portie epo te komen afhalen – vat volgens ons wel perfect samen hoe het er in die tijd in de Tour de France aan toeging. Overigens: Ben Foster, de acteur die Armstrong vertolkt, vertoont vanuit sommige camerahoeken wél een griezelige gelijkenis met de gevallen kampioen. Om alle gebeurtenissen uit de beruchte epojaren – het bedrog, de leugens, de bedreigingen – eens samengebald te zien in één langspeler: hoe ontnuchterend. Regisseur Stephen Frears en scenarist John Hodge laten het sarcasme dan ook heel terecht van het scherm spatten: wanneer de steeds meer in het nauw gedreven Armstrong een woedeaanval krijgt, brengt Frears, de vlegel, hem zelfs even in beeld als een flippende gangsterbaas (alleen het zinnetje ‘Say hello to my little epo-friend!’ ontbreekt). En ook het journaille wordt niet gespaard: in een even fraaie als cynische shot zien we hoe de wielerjournalisten allemaal in hun auto’s stappen en Walsh – de enige reporter die de omerta durfde te doorbreken – letterlijk alleen laten staan. Wat een rot wereldje, wat een onthutsende film.

Bekijk de trailer: