‘The Sum of it All’ over Ed Sheeran gaat dieper dan de meeste popdocumentaires die we de laatste tijd zagen

Mocht u Ed Sheeran van rosse top tot teen verafschuwen, dan is dat zo’n beetje alsof u om twee uur ’s nachts bollen mozzarella uit het vuistje naar binnen werkt - vooral úw zaak. Maar niemand kan ontkennen dat miljoenen mensen van Sheeran houden en zich in hem herkennen. Bij hen zal zijn nieuwe documentaire op Disney+ even hard binnenkomen als het hardste chanson van Brel: voir un ami pleurer.

Voor ‘The Sum of it All’ was het de bedoeling om Sheeran te volgen tijdens het maken van zijn pas verschenen plaat ‘-’, maar het noodlot was zo onvriendelijk om een paar verhaallijnen toe te voegen: de dood van zijn beste vriend Jamal Edwards, de kanker van vrouwlief Cherry Seaborn en een stoet rechtszaken waarin de zanger werd beschuldigd van plagiaat.

Die donkere wolken komen pas aandrijven op het einde van de eerste aflevering. Tot dan is dit een klassiek portret van een doodgewone rosse knaap die met zijn ziel onder de ene arm en zijn loopstation onder de andere langs de Engelse pubs struinde. Blikkerige filmpjes van een piepjonge zanger, een snelle montage van archiefbeelden die moet laten zien hoe hard het allemaal is gegaan en het gordijn van de backstage dat opengaat: de liefhebber van muziekdocu’s streept het zonder te kijken van zijn bingokaart af.

Het sterkste moment van de tweede aflevering is dat waarop Sheeran in zijn eentje bloemen neerlegt aan een muurtekening van Edwards, verkruimelt in de armen van zijn bodyguard en nog geen 24 uur later een arena in Zürich plat speelt. Daarvoor zie je nog intieme momenten, maar die voelen te veel als theater - of misschien denk ik dat omdat ik nooit persoonlijke dingen zou bespreken met mijn vrouw terwijl de cameraman nog net niet in mijn haar zit.

In elk geval is het moment aan de mural essentieel: een man die net genoeg tijd heeft om verdriet te hebben, vlak voor hij tienduizenden mensen zijn verdriet voorschotelt. ‘The show must go on’, zegt hij in Zürich, maar in zijn ogen zie je het ongelijk.

Een ander sleutelmoment is de showcase in Union Chapel, waar Sheeran voor het eerst de liedjes van ‘-’ wil laten horen. Hij barst in huilen uit en achteraf klinkt het schuldbewust: ‘I didn’t feel like an entertainer.’ Moet dat dan, vraag je je als kijker af. En als dat moet om overeind te blijven op Sheerans niveau, is dat dan wel gezond?

Het grote hoe-moet-het-nu-verder schemert door de laatste en sterkste aflevering van ‘The Sum of it All’. De hoofdrol is opnieuw voor Cherry, die haar man vraagt of hij wel klaar is voor een stabieler leven met minder werk en meer ruimte voor zichzelf. Sheeran antwoordt bijna gelaten dat elke carrière vanzelf op een plateau komt.

‘Hoe denk je dat je daarmee om zal gaan?’- ‘Niet goed. Niemand, denk ik.’

Sheeran is niet de wereldster die blind voor gewin gaat, maar zal ook nooit meer het aandoenlijke jongetje worden met zijn gitaar en zijn broze liedjes. Wat hij dan wel is of nog kan worden? Het is een van de vragen waarvan ‘The Sum of it All’ het antwoord in het midden laat. De documentaire is nooit wereldschokkend, maar gaat wel dieper dan de meeste popsterprofielen die we het laatste jaar zagen op Netflix en co.

En wie nog altijd niets moet weten van Sheeran: in aflevering drie zit het moment waarop hij en zijn producer Fred again.. de wereldhit ‘Bad Habits’ schrijven alsof het een boodschappenlijstje is. Kun je niet bekijken zonder achteraf te denken: die man kan iets.