The Way Back

Een driepunter voor Affleck.

Van Gavin O’Connor, met Ben Affleck, Al Madrigal, Janina Gavankar en Brandon Wilson

Het fluitsignaal waarmee het drama van start gaat, weerklinkt wanneer Jack Cunningham (Ben ­Affleck), ooit een beloftevolle basketballer die – om redenen die pas laat in de film duidelijk worden gemaakt – op jonge leeftijd kapte met de sport en op vraag van zijn bejaarde aalmoezenier terugkeert naar zijn oude gymzaal om het zwalpende schoolteam te coachen. De coach die de ploeg naar nieuwe successen voert, de onderaan het klassement bungelende basketballers die zich ineens ­ontpoppen tot briljant dunkende ­Michael Jordans, de steeds triomfantelijker klinkende muziek: alle clichés van het Amerikaanse sportdrama zijn present. Het vleugje extra klasse komt van ­Affleck, die hier iets laat zien wat hij in zijn carrière nog maar zelden heeft vertoond: waarachtigheid. Check Jacks reactie wanneer zijn ex-vrouw hem overvalt met het door merg en been snijdende nieuws dat ze een nieuw lief heeft: de pijn die langs zijn aangezicht trekt, lijkt niet eens geacteerd. Het is op die momenten dat binnen de krijtlijnen van het sportdrama een andere film zichtbaar wordt: het portret van een zuiplap op zoek naar verlossing. Jack is immers een diep getraumatiseerde man die zijn pijn probeert weg te zuipen en van de weeromstuit al zwijmelend in een nog diepere put tuimelt, waarna hij, ­teneinde de nieuw opgelopen pijn opnieuw te verzachten, nog méér begint te drinken – de vicieuze hellecirkel van de alcoholicus.

Dat Affleck in ‘The Way Back’ met veel overtuiging een zuiplap neerzet – geen sinecure: beschonkenheid vertolken is voor eender welke acteur een buiten­gewoon delicate evenwichts­oefening – komt wellicht doordat hij tijdens de op­names uit een zeer persoonlijk vaatje kon tappen. Het drankmisbruik, de roes, de kater: allemaal ­demonen waar Ben een zeer intieme band mee heeft. Na de implosie van zijn huwelijk met Jennifer Garner begon Affleck te drinken als een snoek en belandde hij in rehab. Eén van de neven­effecten van die ­gitzwarte periode is dat Affleck op de set van ‘The Way Back’ in staat was om een vertolking neer te zetten waarin je de spijt, de wroeging, de schaamte en de zelfhaat in zijn ziel bijwijlen hoort rondklotsen: this time, it’s personal. Je zou zelfs ­kunnen zeggen dat ‘The Way Back’ deel uitmaakt van Ben ­Afflecks Grote Loutering; dit is de film waarmee hij de drankduivel tracht te bezweren, waarmee hij zijn fans om vergiffenis vraagt én waarmee hij zijn ­carrière na enkele flops (‘Justice ­League’, ‘Live by Night’) opnieuw op de rails tracht te zetten – sneu voor Ben dus dat ‘The Way Back’ door de coronacrisis al na één week uit de Amerikaanse bioscopen werd gehaald en naar de thuisbioscoop werd verwezen.

Aangezien ‘The Way Back’ over een alcoholicus gaat, is het ergens nog passend, maar tegelijk erg jammer, dat het drama op kwalitatief vlak een diepe terugval kent in de tweede helft. De kerkhofscène voelt aan als een compleet overbodige twist en tijdens de climax gaan de makers helemaal overstag voor de demon van de meligheid. Niettemin: een heildronk op Ben!

Beschikbaar via ProximusPickx, Telenet, iTunes en Google Play.