'The Witcher' op Netflix: een hypercomplexe puzzel met verwarrende tijdsprongen die de spanning er helemaal uithalen

De strijd der tronen woedt hevig in het televisielandschap: elke streamingdienst wil de eerste zijn om de nieuwe ‘Game of Thrones’ af te leveren. Netflix doet zijn gooi naar de kroon met ‘The Witcher’, een fantasyreeks die vooral in het haar doet krabben.

De hekser uit de titel heet Geralt van Rivia. Wat is een hekser? Een mutant die jaagt op monsters. Waarom? Gewoon, dat is nu eenmaal wat hij doet. Wat is een mutant? Euhm, iets magisch of zo. Waar speelt dit alles zich af? In het Continent. Welk continent? Welja, hét Continent. Hoe groot is dat Continent en hoeveel koninkrijken zijn er, en waar of wat is Rivia? Geen mutant die het weet.

Wie de boeken van de Poolse auteur Andrzej Sapkowski heeft gelezen of de videogames over Geralt heeft gespeeld, zal ‘The Witcher’ misschien beter begrijpen. Maar na acht afleveringen kunnen wij nog steeds niet goed uitleggen waar deze reeks nu wérkelijk over gaat.

‘The Witcher’ legt een hypercomplexe puzzel met verwarrende tijdsprongen die de spanning er helemaal uithalen. In de eerste aflevering valt een koninkrijk en sterven tal van personages, waarna de rest van het seizoen focust op de jaren vóór die grote slag. Dat is als de score horen van een voetbalmatch (‘2-0, Hamdi Harbaoui scoorde tweemaal’) en dan pas naar de wedstrijd kijken.

‘The Witcher’ heeft de vervelende gewoonte nieuw volk te introduceren om ze vijf minuten later zo gruwelijk mogelijk af te maken. Ridders, monsters, elfen, dwergen, koningen en magiërs met namen die telkens te veel lettergrepen en te weinig medeklinkers tellen volgen elkaar in een razendsnel tempo op. Niet dat de reeks goede studenten beloont: elke aflevering begint Geralt toch een nieuw avontuur met nieuwe wezens in nieuwe steden of koninkrijken. De reeks laat ook geen kans liggen om nógmaals in uw strot te rammen dat iedereen in ‘The Witcher’ gedreven worden door het lot. Het maakt niet uit wat de personages kiezen, het lot bepaalt toch wat er zal gebeuren. Spannend, zeg.

Slechts drie personages doen ertoe. Geralt van Rivia is de norse held, uitstekend vertolkt door Henry ‘Superman’ Cavill. De gebochelde Yennefer (Anya Chalotra) was een boeiend personage tot de schrijvers vonden dat ze pas haar volle potentieel als magiër zou kunnen bereiken als ze een make-over ondergaat, waarna Yennefer heel wat mirakels verricht met haar borsten ontbloot. Was oppermachtig maar misvormd niet interessanter geweest? En dan heb je nog Ciri (Freya Allen), het verdwaalde prinsesje met verborgen superkrachten wier verhaallijn neerkomt op: ik moet Geralt vinden. ‘Oeh, ik ben benieuwd of ze déze aflevering de hekser zal vinden!’

Zonde van het zwakke plot, want de scènes op zich zijn een pretje om te bekijken. De productie is hoogstaand en het acteerwerk uitstekend, de zwaardgevechten zijn om van te smúllen en de magische wereld van ‘The Witcher’ biedt veel mogelijkheden. Volgende keer beter?