televisie★★½☆☆
‘The Woods’ op Netflix wordt nooit saai, maar is wel nodeloos ingewikkeld
De Amerikaanse bestsellerauteur Harlan Coben is - CEO Reed Hastings buiten beschouwing gelaten - wellicht de man die het meeste plezier beleeft aan de wereldwijde expansie van Netflix. Nadat zijn miniserie ‘Safe’ in 2018 een hit werd op de site mocht Coben zijn handtekening zetten onder een deal om niet minder dan veertien van zijn misdaadromans te verfilmen. Met ‘The Woods’ is de tweede in de rij verschenen, en al is de serie beter dan voorganger ‘The Stranger’, ze doet toch ook weer niet al te hard uitkijken naar de twaalf reeksen die nog moeten volgen.
Cobens populariteit onder fans van misdaadromans is niet de enige reden waarom hij bij Netflix in de bovenste schuif ligt. Zijn verhalen ontvouwen zich meestal in en rond ‘s mans thuisbasis New Jersey maar ze zijn wel makkelijk naar ergens anders op de wereld te verplaatsen, en dat geeft de streaminggigant de kans om de verschillende markten te bedienen. ‘The Stranger’ speelde zich, net als ‘Safe’, af in Engeland, er zijn momenteel twee Spaanstalige verfilmingen in de maak en ‘The Woods’ is zelfs een Poolse productie - de eigenlijke titel is ‘W głębi lasu’. Er is ook een in het Engels gedubde versie, waar Netflix automatisch de voorkeur aan geeft als je met de reeks start; maar aangezien die klinkt alsof de spraakassistenten van Google, Apple en Amazon het scenario aan elkaar voorlezen, valt aan te raden om toch voor het Poolse origineel te kiezen.
Paul Copeland, het hoofdpersonage uit Cobens boek, heet nu Paweł Kopiński - het lijkt alsof de schrijver van Jommeke de namen heeft vertaald - en is openbaar aanklager bij de politie van Warschau. Paweł heeft niet alleen zonet zijn vrouw verloren, een kwarteeuw geleden is ook zijn zus Kamila verdwenen, samen met drie anderen, tijdens een zomerkamp in de Poolse bossen. Twee tieners werden later dood aangetroffen, van de twee anderen, onder wie Kamila, ontbreekt elk spoor. Op een dag krijgt Paweł een rechercheur over de vloer die hem meeneemt naar een mortuarium, om een lijk te identificeren dat enkele krantenknipsels over de aanklager bij zich had. Na enig speurwerk ontdekt Paweł dat het lijk in kwestie dat van Artur is, een van de twee tieners die in 1994 nooit teruggevonden zijn. Tot voor kort was Artur dus nog in leven, wat betekent dat Kamila misschien ook nog ergens rondloopt.
‘The Woods’ springt heen en weer tussen 1994 en het heden, en toont mondjesmaat wat er in die gedoemde zomer precies is gebeurd en hoe de volwassen Paweł de puzzelstukjes langzaam in elkaar probeert te passen. Het is een verhaal over jeugdige onbezorgdheid, eerste liefdes en verloren onschuld en over hoe traumatische ervaringen levens overhoop kunnen halen en de littekens decennia later nog steeds vers aanvoelen. Het is ook hier dat de Poolse setting meer toevoegt aan het boek dan grauwe Oostblokdecors en overvloedig geschonken wodka. De directeur van het zomerkamp, Dawid Goldsztajn, krijgt al snel de zwarte piet toegeschoven voor de verdwijningen, en dat komt in de eerste plaats omdat hij joods is: in het Polen van de jaren 90 was antisemitisme veel meer dan een boze droom van een halve eeuw eerder, zo blijkt wanneer zijn auto en huis beklad worden en hij via de telefoon uitgescholden en bedreigd wordt.
Met de vondst van Arturs lichaam en de waarheid over het drama op het zomerkamp had je makkelijk een zesdelige serie kunnen vullen, een die wellicht ook uitstekend was geweest. Maar, net zoals in ‘The Stranger’, kunnen Coben en de scenaristen die zijn boek hebben bewerkt, het niet laten om boven op het centrale mysterie nog een hoop andere raadsels en schandalen te stapelen. Paweł moet als aanklager bijvoorbeeld ook een verkrachtingszaak proberen op te lossen en krijgt daarbij te maken met de boze vader van een van de verdachten, een journalist die belooft dat hij Pawełs geheimen naar boven zal spitten. Nu geef ik grif toe dat niet alle journalisten het even nauw nemen met de deontologie, maar dat een presentator van een nieuwsmagazine - de Poolse Bart Schols zo u wilt - zomaar een team ter beschikking krijgt om te graven naar vuiligheid in het leven van de man die een van zijn zonen vervolgt, voor verkrachting dan nog, dat is wel heel vergezocht.
De zijsprongen hebben meestal ook zo weinig te maken met wat er ooit in die bossen is gebeurd dat ze vooral bedacht lijken om in elke aflevering een verrassende wending of een spannende cliffhanger te kunnen stoppen. Het zorgt ervoor dat ‘The Woods’ nooit saai is, maar gaandeweg wordt de serie wel steeds ongeloofwaardiger en nodeloos ingewikkeld. Zeker dat laatste is een probleem als je maar zes afleveringen hebt om het verhaal uit de doeken te doen: tegen het einde moet alles zo snel afgehaspeld worden dat er in de plot een paar gaten komen waar Geert Hoste makkelijk met gestrekte arm in zou kunnen gaan staan. Maar goed, zoals elke regeringsonderhandelaar het afgelopen jaar heeft gezegd toen hij zijn rapport aan de koning overhandigde: we mogen de hoop niet verliezen. ‘The Woods’ verdient een halve ster meer dan ‘The Stranger’, tegen dit tempo is over vijf series het eerste meesterwerk van Coben op Netflix een feit.
