‘The World’s A Little Blurry’ is een unieke inkijk in het leven van Billie Eilish

Billie Eilish is zonder twijfel een van de grootste popsterren op de planeet. Als 15-jarige leek de tiener uit Los Angeles uit het niks te komen. Het was een bijna klassiek verhaal: meisje droomt ervan een popster te worden en maakt samen met haar broer, op de slaapkamer, wat nummers. Een daarvan wordt een superhit, vooral dankzij gigantische respons van andere tieners op social media. En daarmee was de komeet Billie Eilish in een baan om de aarde gebracht. Wat ook direct duidelijk was: Billie was geen eendagsvlieg, en haar hedendaagse pop klonk als niks anders. Nog steeds is ze muzikaal veruit de meest vooruitstrevende en interessante artiest van haar generatie.

Documentairemaker R.J. Cutler volgde Eilish én haar familie gedurende meer dan een jaar. De film The World’s A Little Blurry (exclusief te zien via AppleTV) is er een uit de categorie ‘fly on the wall’ geworden. Zonder schijnbaar veel regie volgt Cutler het gezin O’Connell (hun eigenlijke achternaam). Het hele apparaat komt voorbij: broer Finneas (inmiddels zelf ook een ster) en papa Patrick en mama Maggie. Cutler heeft overduidelijk de ruimte gekregen. Hij mag bij veel aanwezig zijn met zijn camera. Zo worden de vele kibbelscènes rondom de keukentafel soms scènes als uit ‘The Office’: Billie die met broer en moeder ‘ruziet’ over waarom ze het niet gewoon wat makkelijker voor zichzelf maakt, en een simpele hit probeert te pennen, maar evengoed of ze nog even de tuin kan gaan sproeien. We zien Billie rijlessen nemen met Patrick, we zien Billie make-up opdoen, we zien Billie een pijnlijk gesprek met een (anoniem) vriendje voeren.

Het knappe aan deze film is dat het geen moment al te geregisseerd overkomt. De sleutel daartoe zit denkelijk in iets wat Billie bijna achteloos laat vallen: ‘ik ben gewoon gewend aan camera’s, al heel mijn leven’. Waarmee ze niet stelt tussen de paparazzi te zijn opgegroeid maar: voor de generatie die na 2000 is geboren, zijn camera’s op telefoons en afbeeldingen op het internet de normaalste zaak van de wereld. Net als voor haar fans (en de rest van de wereld) is het internet een plek om je te profileren, bijna om je persoonlijkheid ‘samen te stellen’ op basis van al het aanbod. Het knappe is dat Eilish nergens kopje onder is gegaan. Zoals de docu aantoont: na een performance op Coachella, waar later iedereen lyrisch over zal schrijven, is ze zelf niet erg enthousiast. Ze ziet vooral de verbeterpunten en blijft verder nuchter. Aandoenlijk wordt het als ze onder dekens in haar huis volgt hoeveel nominaties ze voor de Grammy’s in 2020 krijgt: uiteindelijk worden het er liefst elf. Ze verbergt zich onder de dekens, ze lijkt het oprecht een beetje gênant te vinden.

Wát Eilish met beide benen op de grond houdt mag duidelijk zijn: haar familie, die verder extreem toegewijd is. Alles draait om de muziekcarrière van Billie, de ouders zijn overal bij. Wat overigens lang een verplichting was, aangezien ze minderjarig was. Maar nu ook die kaap is gepasseerd, blijven Maggie en Patrick aanwezig als steun, toeverlaat én geweten. En Finneas staat al met haar op het podium, en is haar evenknie in de studio. En dan kun je als kijker toch niet anders dan terugdenken aan de recente Britney Spears-film. Die had je ook wel een gezin als de O’Connells gegund, zeg. Of aan de van A tot Z geregisseerde documentaire over Taylor Swift op Netflix. Die kwam zwaar in de problemen met haar voormalige manager Scooter Braun. Ook die had je iets van de O’Connells gegund – Billie Eilish bepaalt overduidelijk helemaal zelf wat er met haar business gebeurt, de rest mag volgen.

‘The World’s A Little Blurry’ is een uniek document. Je krijgt niet vaak de kans om echt onder de huid van een fenomeen te kruipen. Het grote vakmanschap van Cutler (die eerder o.a. de serie ‘The War Room’ maakte) is daar debet aan, maar ook de durf en het grenzeloze zelfvertrouwen van Billie en haar familie. Is er dan niks te zeuren? Nu ja, de lengte van dik 140 minuten vond ik er wat te veel aan. Voor de die hard Billie-fan zal het nooit genoeg zijn, maar voor de meer algemeen geïnteresseerde kijker had er zeker wel een half uur uitgekund. Daarnaast had de film misschien net wat mínder Office-siaanse scenes bij de O’Connells thuis kunnen bevatten en nog wat meer muziek en wat meer performance. Want Billie mocht dan maar zozo tevreden zijn op Coachella – de beelden zijn sensationeel. De extase in de ogen van de fans zegt genoeg.