‘Thor: Love and Thunder’ is een heerlijke film en bevat één van de meest hilarische taferelen die we ooit in het MCU hebben gezien

‘Thor: Love and Thunder’ is te zien op Disney+.

Wie de teasertrailer van ‘Thor: Love and Thunder’ heeft gezien, weet het al: er bestaat op deze aardse wereld geen betere match, geen fellere vonk, geen harmonischer samenklank, dan die tussen de God van de Donder en de intro van ‘Sweet Child o’ Mine’ van Guns N’ Roses. Thor (Chris Hemsworth) die op die betoverende riff van Slash in de schaduw van één of ander reusachtig buitenaards skelet als in een soort work-out met zware kettingen staat te rammelen; Thor en Korg - die sympathieke levende hoop stenen - die zij aan zij omhoog kijken naar het opstijgende schip van de Guardians: het knetterde, het zette je op hete kolen, het pompte adrenaline door je bloedstroom, en vooral: het gaf uitzicht op een heerlijke film.

En die heerlijke film, beste vrienden en vriendinnen, krijgen we! ‘I need to figure out exactly who I am,’ zo hoorden we Thor in die teaser zeggen: een uitspraak die liet vermoeden dat we in ‘Love and Thunder’ een met zichzelf worstelende Thor te zien zouden krijgen. Thor was altijd al het emotioneelste lid van het Avengers-stel: terwijl Captain America, Colonel Rhodes en Black Widow in ‘Avengers: Endgame’ zaten te broeden op een plan om de Vingerknip van Thanos ongedaan te maken, zat de van zelfmedelijden uiteenbarstende Thor in z’n rommelige huisje in New Asgard bier en tequila te zuipen. Dat de zoon van Odin er zó erg aan toe was dat-ie volgens Rocket op een gesmolten ijsje leek, was ergens wel begrijpelijk: als hij op het eind van ‘Avengers: Infinity War’ niet de vergissing zou hebben begaan zijn bijl in de borst van Thanos te planten, in plaats van in diens hoofd, dan zou hij het universum veel ellende hebben bespaard (Thanos: ‘You should have gone for the head’).

In het begin van ‘Love and Thunder’ lijkt Thor in eerste instantie zijn schuldgevoel te hebben afgeschud: de bierbuik heeft weer plaatsgemaakt voor een sixpack, de bicepsen glimmen, Stormbreaker ligt weer stevig in z’n handpalm, en samen met de Guardians hangt hij in het heelal opnieuw de verlossende superheld uit. Maar onder zijn blonde lokken broeit nog altijd een knoert van een identiteitscrisis. In een grappig resumé wijst Korg er de kijker op dat Thor alles en iedereen heeft verloren: zijn halfbroer Loki, zijn vriend Heimdall, zijn thuisplaneet Asgard… én Jane (Natalie Portman), The One That Got Away, de grote liefde die hij liet ontglippen (en ja: zoals sommigen onder u wel zullen weten, bestaat er op deze aardse wereld niets smartelijkers dan de herinnering aan The One That Got Away). Maar wees gerust: ondanks alle sores (ook met Jane gaat het niet zo goed) valt er heel hard te lachen (check hoe Jane in haar infuus knijpt teneinde haar kuur te versnellen).

Thors vorige soloavontuur, ‘Thor: Ragnarok’, was één van de geinigste, origineelste en meest verfrissende films uit het hele Marvel Cinematic Universe, en in ‘Love and Thunder’ gaat regisseur Taika Waititi gewoon verder op zijn komische élan.

Hoe Waititi de luide gil van Thors reuzengeiten (de kenners van de Noordse mythologie onder u kennen hun namen: Tanngnjóstr en Tanngrisnir) laat uitgroeien tot een running gag: om je te bescheuren. En in Omnipotence City, de citadel van de goden, wordt ons in één van de meest hilarische taferelen die we ooit in het MCU hebben gezien zowaar een blik gegund op wat tot nu toe altijd verborgen bleef: Thors blote (geschrapt vanwege spoilergevaar)!

Goeie booswicht ook: als de door een ijselijk verdriet verteerde Gorr vindt Christian Bale precíés de juiste balans tussen sinistere dreiging, smeulende intensiteit en relativerende zelfspot.

Persoonlijk hadden we wel veel meer willen zien van de intergalactische, welhaast surreëele, licht melancholiek stemmende reis die Thor en zijn kompanen in de tweede helft maken. De strijdboot, getrokken door die twee geiten, vaart tussen de planeten, onder en boven melkwegen, doorheen nevels en gaswolken, dwars door sterrenclusters, wiegend op duistere winden, tot het gezelschap aankomt in een troosteloos gebied waar de sterren schaarser worden en de dingen hun kleuren verliezen - het einde van het heelal, het begin van een episch gevecht. Vanuit ons bioscoopstoeltje kunnen we het spektakel alleen maar in trance gadeslaan.

Toch één kritische mijmering: datgene wat ‘Thor: Ragnarok’ en ‘Thor: Love and Thunder’ zo genietbaar maakt, namelijk die geslaagde mix tussen kletterende actie en burleske humor, vormt in zekere zin ook het grootste gevaar voor de dondergod. Jazeker, we hebben veel gelachen, gescháterd zelfs, maar tegelijk voel je dat de houdbaarheidsdatum van Waititi’s aanpak stilaan dichterbij komt.

Neem nu het verwijfde rokjesmoment (u zult straks in de bioscoop wel zien wat we bedoelen) in Omnipotence City: wij vielen bekans uit ons stoeltje van ‘t lachen, maar laat Waititi in een volgende film het toerental van de slapstick nog een héél klein beetje opvoeren en we zitten in een pure klucht. En dat is dan misschien óók weer niet de bedoeling. Hier valt zelfs een vergelijking te trekken met het landende stoomstrijkijzer uit ‘Star Wars: Episode VIII: The Last Jedi’: ‘t was een geniale visuele grap, maar tegelijk voelde je dat regisseur Rian Johnson met die kolder op ‘t randje zat.

Maar luister! Daar barst de intro los van ‘Sweet Child o’ Mine’! Roep de Bifrost op, reis met de snelheid van Odins raven naar de bioscoop, en geniet met volle teugen van ‘Thor: Love and Thunder’!

Deze recensie verscheen oorspronkelijk bij de bioscooprelease op 5 juli.