‘Tien jaar ‘De mol’’ op Telenet fleurt op wanneer Michiel Devlieger door een enthousiaste hoeveelheid cognac onverstaanbaar wordt

Het tiende seizoen van ‘De mol’, de Grote Jubileumeditie, staat voor de deur! Dat moet – ondanks bezwaren dat de nieuwe insteek van dit jaar, ‘saboteren vanuit het Kremlin’, er zwaar over gaat – gevierd worden: op Telenet staat heden een beknopte documentaire ter lering en vermaak.

De olifant in de kamer werd voor de goede orde maar meteen aan de slurf getrokken, een oude gewoonte: naast Tom Lenaerts, Michiel Devlieger en Michel Vanhove werd ook Bart De Pauw niet onvermeld gelaten – de man die zo ondersteboven was van het concept dat hij mee had bedacht dat hij het niet kon laten om zelfs zijn eigen carrière rücksichtslos te saboteren. De overige drie kwamen wél voor de camera, en vertelden daar de basics van het ontstaan van het programma: hoe ‘De mol’ begon als zijtak van het in de late jaren 90 immens populaire ‘Schalkse ruiters’, hoe het aanvankelijk teleurstelde en in de kijkcijfertabellen zelfs verloor van ‘Nonkel Jef’, hoe al snel de erkenning kwam in de vorm van grote internationale televisieprijzen zoals de Gouden Roos van Montreux, die in de kast enkele schapjes onder de Ha! van Humo mag blinken. Feitjes, kortom, die een beetje molloot al wel wist.

Van de beelden van het originele ‘De mol’ viel me vooral op hoe klungelig die er bij momenten uitzagen: na jaren van door de kleinste gaatjes vliegende drones oogde het allemaal erg nineties. Michel Vanhove oordeelde: ‘De jonge generatie heeft het gewoon béter gedaan dan wij, met meer visuele schwung.’

Die jonge generatie bleef goeddeels buiten beeld, een eenzame Joren Creylman niet te na gesproken. De mysterieuze diersoort ‘‘De mol’-redacteur’ blijkt zich nog steeds moeilijker te laten fotograferen dan de mol zelf. Voor wie er eentje in het wild wil spotten: ze zijn te herkennen aan de diepe wallen, de penetrante koffieadem, het kleine schriksprongetje dat ze maken telkens wanneer je ‘Gilles De Coster!’ roept én het licht superieure glimlachje om de lippen, alsof zij iets weten wat niemand anders weet – let wel, in dat geval kan het ook nog altijd gewoon om een loslopende Joël De Ceulaer gaan.

Plezierige anekdotes het onthouden of toch minstens het aanhoren waard: dat ‘De mol’ in het Duits nog altijd ‘Der Maulwurf’ heet en dus objectief beter is dan het origineel; dat Michiel Devlieger tijdens het slotdiner van seizoen één zo enthousiast in de cognac was gevlogen dat ze in de montage alleen de verstaanbare vragen konden gebruiken; dat tijdens diezelfde opnames twee cameramensen in slaap waren gevallen. Ik doe er nog eentje straffer: tijdens de opnames van ‘Marble Mania’ zijn zelfs twee cameramensen gestórven, maar dat maakt in de beeldvoering gelukkig geen enkel verschil.

Voor elke onthulling die je bloed nu ook weer niet zóveel sneller deed stromen – bijvoorbeeld: dat Gilles Van Bouwel op de Argentijnse zoutvlakte zijn overburen tegenkwam, maar dat die hem níét zagen – was er wel een reünie die naam waardig. Mol Magda en kandidate Belle vielen elkaar na 22 jaar in de armen, net als Marianne en de eerbiedwaardige Hugo, die op hoogst aandoenlijke wijze nog altijd niet scheen te kunnen verkroppen door haar definitief ontmaskerd te zijn geweest. In het diepst hunner gedachten zal elke ex-mol altijd wel De Mol blijven, ook dat is mooi.

Was dit nu essentiële televisie zoals ‘De mol’ dat altijd beoogt te zijn? Nee, maar wel een fijne liefdesverklaring onder tv-makers, een toetje voor de fans, en – in de laatste seconden – een knoert van een teaser voor dat fameuze tiende seizoen, dat half maart mag doen wat ook de voorgaande negen seizoenen deden: u wegloodsen van de miserie buiten.