Tijdens ‘Kat Zonder Grenzen’ raakten we afgeleid door randfenomenen en onbenutte ochtenderecties

Kat Kerkhofs - was ze een misdienaar, dan vast het type dat backstage steels van de miswijn slobbert - zat bepaald devoot op een kerkstoel.

Even geloofde ik dat ze helemaal klaar was om zich te laten evangeliseren, en in gedachten de voor- en nadelen van een transfer naar een klooster heen en weer tenniste. Maar die suggestie verwierp ik al snel weer: allicht aaide ze met haar ogen gewoon een gekruisigde Jezus, daar in de kerk van Izegem, en schaamde ze zich niet voor de observatie dat de Zoon van God zich bij kort leven en welzijn een behoorlijk indrukwekkende sixpack bij elkaar gecrossfit heeft. En zou er onder die lendendoek misschien een fors geloofsargument verscholen zitten?

Kerkhofs was in die eucharistieviering beland omdat ze Matthias volgde, een priester die keurig het celibaat respecteert - deze eerste aflevering van ‘Kat Zonder Grenzen’, dat taboes over erotisch robbedoezen wil slechten, was opgehangen aan mensen die nauwelijks of gewoon géén seks hebben. Ook voor zijn roeping had Matthias paaltje nooit bij puntje laten komen, en aan masturberen deed hij principieel niet - neen, priester Matthias stort zelfs geen klein natje op de rotsen. Hij leek hoegenaamd geen last te hebben van die opgelegde ascese, en barstte niet in tranen uit bij de gedachte aan een file van onbenutte ochtenderecties. Ondertussen stelde ik vast dat ik vooral vrolijk werd afgeleid door randfenomenen. De vaststelling dat priester Matthias iets wegheeft van Lukas Lelie, bijvoorbeeld, waardoor ik een ‘De ideale wereld’-pointe begon te verwachten, én de fleurige trots waarmee hij zijn schoenencollectie toonde: in Izegem wordt de mis opgedragen op All Stars in aan de gelegenheid aangepaste tinten. Zou de Heer ter hoogte van de hemelpoort merktrouw belonen?

In de andere getuigenissen zat meer verdriet. Cheyenne definieerde zichzelf als aseksueel, en ijsde bij de gedachte aan een rondje pezen in eigen lichaamssap. Voor haar is seks iets van een windstreek waar ze liever niet heen reist. Haar geliefde kwam niet in beeld, maar ze haastte zich om aan te stippen dat hij de toestemming had om te masturberen. Ellen getuigde over endometriose, een chronische aandoening die van seks een bijzonder pijnlijke aangelegenheid maakt: vrijen heeft voor haar net iets te veel weg van een ondervraging in Guantanamo Bay. Gelukkig heeft ze een attente partner met wie ze samen onderzoekt wat wél nog kan, links en rechts van penetratie.

Tussendoor tafelde Kerkhofs met vrienden van ’r: in elke aflevering ontvangt ze vier BV’s die het op een schalks causeren over seks zetten. Jani Kazaltzis, Barbara Sarafian, Axel Daeseleire en Kim Van Oncen beten de spits af, zij het louter spreekwoordelijk. Ze aarzelden niet om kleine kijkgaten in hun horizontale leven te knippen, maar algauw werd ik toch verleid door een zeurderig ennui. Er zat daar aan tafel niemand die iets te verliezen had, bedacht ik me: iedereen wit, gezond en aantrekkelijk, en al lang aan de berispende ogen van God ontsnapt. Daardoor baadde de conversatie in een iets te makkelijk ‘kijk ons eens vrijgevochten en zonder pudeur over seks praten’-sfeertje. Ook hier bleef ik aan de randfenomenen haken: wanneer zou de rôti de dinde eindelijk geserveerd worden? Welke wijn walste door het glas? En zou, een zeker promillage bereikt en de camera’s uit, de avond ontaarden in een geestdriftig spelletje ‘Fuck, marry kill’? Veel vragen, maar uiteindelijk besloot ik me maar gewoon met m’n eigen file van onbenutte ochtenderecties te bemoeien.