Timothée Chalamet als kannibaal, Pinocchio tussen de fascisten en een ontnuchterend pamflet: de nieuwste bioscoopfilms

Humo gidst u door de nieuwste films.

‘Bones and All’ ★★★½☆

Van Luca Guadagnino, met Taylor Russell, Timothée Chalamet, Mark Rylance en André Holland

Alsof de camera snuffelt en speurt naar iets of iemand, opent de nieuwe zonderlinge film van de maker van het onvergetelijke ‘Call Me by Your Name’ met enkele shots van scholieren die door schoolgangen en over speelterreinen slenteren. En dan, alsof de lens geróken heeft wie de hoofdfiguur moet worden, blijven we hangen bij Maren (Taylor Russell), een meisje dat in een verlaten auditorium dromerig op de piano zit te tokkelen. En nu: spoilers! Tijdens een thuisfeestje neemt Maren teder de middelvinger van een vriendin tussen haar lippen, om vervolgens het vlees van de knokkels te knauwen met dezelfde gretigheid waarmee wij een kippenvleugeltje afkluiven. Haar wanhopige vader laat haar prompt aan haar lot over, waarop Maren op een Greyhoundbus stapt en in het kolossale Amerikaanse land op zoek gaat naar de moeder die ze nooit heeft gekend.

Aldus begint een vreemde roadmovie waarin, zoals in álle geslaagde roadmovies, de ontmoetingen zwaarder wegen dan de bestemming. De met een handig vissersvestje en een scherpe reukzin uitgeruste Sully (de sinistere Mark Rylance), een soortgenoot die een beetje doet denken aan de vampier Lestat uit ‘Interview With the Vampire’, leert Maren in enkele bloederige scènes hoe ze het best haar neus kan volgen. Begrijpelijkerwijs verkiest Maren on the road het minder macabere gezelschap van Lee (Timothée Chalamet), een bohemienachtige menseneter die behalve voedsel ook tederheid verschaft.

Wanneer ook Michael Stuhlbarg – hij die in ‘Call Me by Your Name’ de magnifieke ‘I’ll say one more thing’-monoloog mocht afleveren – opduikt in de rol van een dreigende redneck-kannibaal, lijkt het ineens alsof we naar een reünie zitten te kijken van de cast en de crew van Luca Guadagnino’s meesterwerkje uit 2017. De enige die ontbreekt is Armie Hammer, die in 2021 werd beschuldigd van verkrachting en van – toeval smaakt soms naar mensenvlees – kannibalistische neigingen.

Het bijzondere is dat Guadagnino zijn jonge hoofdpersonages niet afschildert als nietsontziende smakmuilen, maar als twee verliefde tieners die in het Amerika van de jaren 80 – dromerig luisteren de kannibalen naar ‘Hungry Like the Wolf’ van Duran Duran – op zoek zijn naar een thuis. Veel meer dan de horrorscènes (en die krijgt u!), zijn het de kleine, maar heerlijk onbevangen aanvoelende details die van ‘Bones and All’ een waar kijkplezier maken. Marens dolblije gezicht wanneer Lee opbiecht dat ook zíjn eerste keer met een babysitter was; Chalamet die een plaat van Kiss oplegt en lachend poseert naast de affiche van de ‘Lick It Up’-concerttour: knipper met uw ogen en u hebt het gemist.

Maar wat nu te denken van ‘Bones and All’? Tja, misschien wil de film ons laten zien dat niet alle kannibalen even vraatzuchtig zijn als Hannibal Lecter, maar dat sommigen onder hen ook morele twijfels en romantische verlangens hebben. ‘De weg is lang en zwaar, maar hoeft daarom nog niet eenzaam te zijn,’ zegt iemand. Kannibaal of geen kannibaal: geldt dat niet voor ons allemaal?

Nu in de bioscoop.

‘Pinocchio’ ★★★½☆

Van Guillermo del Toro en Mark Gustafson, met de stemmen van Ewan McGregor, David Bradley en Gregory Mann

Guillermo del Toro heeft ‘Pinokkio’ verfilmd! En de grootmeester van ‘Pan’s Labyrinth’ heeft zichtbaar zijn duistere verbeelding in het verhaal gelegd: de blauwe fee heeft uiterlijk meer weg van de alien uit ‘Species’ dan van een sprookjesfiguur. En naar het einde toe groeit de vertelling meer dan ooit uit tot een ontroerende allegorie over sterfelijkheid. Kwam de afschuwelijke versie met Tom Hanks tot stand met CGI, dan werkte del Toro - heel passend - met échte poppen die via de wonderlijke stopmotiontechniek tot leven werden gewekt. De meest ingrijpende twist is dat de actie werd verplaatst naar de donkere jaren 30: in het dorp marcheren fascisten rond, de houten held verzeilt in een militair jeugdkamp voor patriottische ezels, en in een musicalnummer zet Pinokkio zelfs Il Duce te kakken. Way to go, Pin!

Nu november in de bioscoop en vanaf 9 december op Netflix.

‘EO’ ★★★½☆

Van Jerzy Skolimowski, met Sandra Drzymalska, Lorenzo Zurzolo en Isabelle Huppert

Het is van het Suske en Wiske-album ‘De stoute steenezel’ geleden dat we zó intens hebben meegeleefd met, jawel, een ezel. De hartverscheurende lotgevallen van Eo grijpen even diep in het gemoed als die van Bambi, maar het is toch vooral Skolimowski’s freewheelende filmstijl die imponeert: de Poolse veteraan steunt soms volledig op de prachtige muziek van Pawel Mykietyn, plaatst zijn camera op een bepaald moment in de slipstream van een stroomafwaarts glijdende kikker, en trekt u zelfs mee in de infrarode dromen van zijn balkende hoofdfiguur. In de dromerige scènes met de nachtdieren meenden we zelfs een zweempje van de magie te herkennen van de fiftiesclassic ‘The Night of the Hunter’. U voelt het: Skolimowski schenkt ons op z’n 84ste een unieke en wonderlijke dierenfilm die slechts in één misplaatste scène (de met borden smijtende Isabelle Huppert!) een domme ezelsstamp uitdeelt.

Nu november in de bioscoop.

‘She Said’ ★★½☆☆

Van Maria Schrader, met Carey Mulligan, Zoe Kazan en Patricia Clarkson

Het voelt in deze tijden een beetje onkies om kritiek te leveren op dit drama over de twee New York Times-journalistes die in 2017 onderzoek voerden naar de schurkenstreken van Harvey Weinstein en de smeerlap met hun artikel ten val brachten. Nu is het beslist boeiend om te zien hoe de twee dames de beuk in de zwijgcultuur van Hollywood zetten, hoe ze op zoek gaan naar bewijsmateriaal, en hoe ze als twee kruisvaarders steeds dichter bij hun doel komen. En het blíjft ontnuchterend om te horen wat Weinstein allemaal uitvrat in zijn hotelkamers. Alleen: was het echt nodig om vrijwel élk stukje dialoog te laten klinken als een statement tegen grensoverschrijdend gedrag? De té sloganeske monoloogjes doen ‘She Said’ uiteindelijk meer lijken op een pamflet dan op de ‘All the President’s Men’-achtige onderzoeksthriller waar we stiekem op hadden gehoopt.

Vanaf 23 november in de bioscoop.