‘Tiny Beautiful Things’ op Disney+ verdrinkt soms in oeverloze meligheid, maar een schitterende Kathryn Hahn redt de meubelen

‘My life is a fucking shit show’: het had een zinnetje uit het dagboek van Dries Van Langenhove kunnen zijn, maar het komt wel degelijk uit de mond van het hoofdpersonage uit ‘Tiny Beautiful Things’. Het was eveneens een goed bruggetje geweest om de serie te omschrijven, maar laat ‘Tiny Beautiful Things’ nu géén shit show zijn. Dat is echter vooral te danken aan de actrice die dat hoofdpersonage gestalte geeft, Kathryn Hahn.

‘Everyone’s life’s a fucking shit show. People, they need help’, dient een jeugdvriend van Clare, het personage van Hahn, haar van repliek. Ik ga niet ontkennen dat ook mijn leven vaak meer weg heeft van de stratenplanning van Bachmoet, maar jong als ik ben rest me nog de illusie dat ik die puinhoop kan opkuisen. Voor Clare tikken de seconden echter genadeloos weg, een paar maanden voor haar 50ste verjaardag - of zo is toch haar eigen perceptie. Ooit een beloftevolle jonge schrijfster, werkt ze nu in een woonzorgcentrum. Ze slaapt er stiekem ook, want haar echtgenoot heeft haar op straat gezet nadat ze de college fund van hun dochter heeft doorgesluisd naar haar drugsverslaafde broer. Intussen gaat ze vreemd, wordt ze geschorst op haar werk, geraakt de relatie met haar rebellerende puberdochter steeds meer verzuurd en sleurt ze een knoert van een onverwerkt jeugdtrauma mee over de vroegtijdige dood van haar moeder. Om maar te zeggen: ja, iedereen heeft hulp nodig, maar Clare stapelt de levensrotzooi op als Herman De Croo de nulletjes achter het saldo van zijn bankrekening.

Zoals zo vaak in het moderne bestaan komt de redding neergedaald vanuit het Wereldwijde Web, voor Clare in de vorm van een adviesblog, ‘Dear Sugar’. Clare vindt troost in de schrijfsels van Sugar, een vrouw van middelbare leeftijd uit de lage middenklasse die zelf al de nodige watertjes doorzwom. Of zo doet ze zich toch voor, want in werkelijkheid blijkt Sugar een baard, een penis en een basic middle age white dude-complex te hebben. Jan met de pet wordt al genoeg bedrogen door de leugenpers, beseft ook Clare, die ondanks haar chaotische eigen levenswandel toch overgehaald wordt om de blog over te nemen en levensadvies te geven. Niet alleen aan anderen, maar ook aan zichzelf: door de ingestuurde beslommeringen van haar lezers te becommentariëren, moet Clare haar eigen demonen onder ogen komen.

‘Tiny Beautiful Things’ is gebaseerd op een verzameling essays van Cheryl Strayed, die op hun beurt geplukt zijn uit de adviesrubriek die Strayed twee jaar lang schreef op literaire website The Rumpus. Het verhaal van Strayed werd al eens eerder verfilmd in ‘Wild’, toen met Reese Witherspoon en Laura Dern in de hoofdrollen. In ‘Tiny Beautiful Things’ verhuisden die twee grande dames van de Amerikaanse filmindustrie van het voorplan naar de rol van executive producers. En dat merk je. Wie Witherspoon en Dern denkt, denkt zwierige jurken, fleurige parfums, white feminism en gevoelens met de grote G. Vooral aan dat laatste geen gebrek in ‘Tiny Beautiful Things’, een serie die echt bedoeld is als tearjerker. Faalangst, zelfhaat, zelfvernietiging, worstelen met ouderdom, met niet-geleefde levens, met verslavingen, armoede en met het grote verdriet om een ouder die veel te vroeg gestorven is: het komt allemaal aan bod in de miniserie van Hulu, en met een sentimentele ballad erbij is het dan schier onmogelijk om de ogen ten allen tijde droog te houden.

Waar zeemzoeterigheid de standaard is, ligt suikerziekte echter op de loer. De kleine weerhaakjes die ‘Tiny Beautiful Things’ af en toe in je hart plant, worden er al gauw weer uitgerukt wanneer de ontroering verandert in oeverloze meligheid. ‘When a gift is given, say thank you’, herhaalt Clare meermaals in de voice-over tegen een briefschrijver, intussen terugblikkend op die keren dat zij niet genoeg dankbaarheid toonde in haar leven. Gratitude, zou Ingeborg zeggen, terwijl Clare nog wat meer pluis uit haar navel pulkt. Ook het veelvuldige gerampetamp in de serie bewandelt een dunne lijn: ondanks hun overbodigheid flirten de seksscènes soms met het komische (een ontplofte vibrator met een verbrande flamoes als gevolg), maar in andere gevallen (Clare tegen haar ex-pester: ‘Fuck you!’, waarop hij: ‘Oh, is that what you want?’ en hup, de twee liggen te rollebollen) zijn ze simpelweg ridicuul.

Al die gebreken worden gelukkig ruimschoots gecompenseerd door de acteerprestatie van Kathryn Hahn, die opnieuw schittert in de rol van de chaotische, impulsieve, hilarische vrouw die ze de laatste jaren wel vaker vertolkt. Hahn voorziet ‘Tiny Beautiful Things’ van een broodnodige injectie humor, maar zet ook op de aangrijpende momenten een uiterst geloofwaardige versie van Strayed neer. Dat, en de perfect gedoseerde speeltijd van 30 minuten per aflevering, maakt van ‘Tiny Beautiful Things’ al bij al een amusante rit om uit te zitten. Al geldt ook hier: met een suikerspin in de maag is één rondje in de rappe rups meer dan genoeg.

En als u mij nu wilt excuseren: ik moeten dríngend orde op zaken gaan stellen in de shit show die mijn eigen leven is.