‘To Leslie’: Ja, die Oscarnoninatie voor Andrea Riseborough als behoorlijk onuitstaanbare piece of shit, was volkomen terecht

Van Michael Morris, met Andrea Riseborough, Drew Youngblood, Marc Maron en Andre Royo.

Leslie (Andrea Riseborough) kampt al langer dan ze zich kan herinneren met een alcoholverslaving, en zo ziet ze er ook uit. Afgeleefd, afgestompt, tegen zichzelf mompelend en met immer roodomrande ogen dwaalt ze ergens in Texas langs de godvergeten straten; een menselijk wrak dat elk moment in elkaar kan storten. Ooit moet ze knap en energiek zijn geweest en moet ze dromen hebben gehad, maar nu heeft ze het punt bereikt dat al het mooie in haar is platgezopen en dat haar ziel dood lijkt. Alleen wanneer ze opweg is naar de kroeg, zet ze er nog een beetje kwiek de pas in.

‘To Leslie’ vormt een serieuze test voor uw inlevingsvermogen: ‘t is verdomd lastig om enige sympathie op te brengen voor een bezopen vrouw die haar eigen zoon besteelt en op café met ontblote schouder met rednecks aanpapt in de hoop dat ze haar op een neutje zullen trakteren. Het is misschien niet mooi van ons, maar in de eerste helft was ons glas tot de rand toe gevuld met misprijzen. In de Charles Bukowski-verfilmingen ‘Factotum’ en ‘Barfly’ viel er tenminste nog te genieten van wat we gemakshalve zullen omschrijven als ‘de poëzie van de dronkenschap’: het hoge promillegehalte in hun bloed hield de hoofdpersonages in die films niet tegen om geregeld schitterende flarden tekst te declameren. Leslie daarentegen is geen dronken dichteres, maar een behoorlijk onuitstaanbare piece of shit wier hele bestaan staat ingesteld op één enkel doel: de volgende borrel. Dé vraag die in ‘To Leslie’ aldoor onder het bierschuim sluimert, is: schenk je zo’n hopeloos geval een helpende hand, of knip je alle emotionele banden door? Het staat u uiteraard vrij om die vraag zelf te beantwoorden, maar nuchter bekeken zet Riseborough hoe dan ook een prachtige, terecht met een Oscarnominatie bekroonde vertolking neer (u zal zich misschien herinneren dat die nominatie fel werd gecontesteerd: dat sterren als Gwyneth Paltrow, Kate Winslet, Jennifer Aniston en Charlize Theron op Twitter opriepen om voor Riseborough te stemmen, werd door velen beschouwd als een flagrante schending van de regels van de Academy).

In de ontroerendste scène brengt Leslie een bezoek aan het huis waar ze is opgegroeid. En terwijl ze in het bijzijn van de nieuwe bewoners even rondneust in de kamers en zich probeert te herinneren waar de sofa en de televisie vroeger stonden, zie je voor het eerst dat er in dat menselijke wrak een melancholisch stukje ziel trilt; misschien wel het enige stukje ziel dat nog niet door de alcohol werd gesloopt. In die scène voelden wij eindelijk een golf van mededogen voor Leslie, en net daarom is het erg jammer dat de film op het eind, eh, ondrinkbaar wordt. We mogen hier geen spoilers weggeven, dus laat ons het er op houden dat we de ontknoping te sprookjesachtig, te onrealistisch en te melodramatisch vonden, en veel te veel te gericht op de Grote Loutering die zo typisch is voor Hollywoodfilms. Maar de acteerprestatie van Riseborough verdient een heildronk!

Vanaf 12 april in de bioscoop.

Bekijk hier de trailer: