‘Toen ik mijn vagina voor het eerst op het scherm zag, heb ik Paul Verhoeven op zijn gezicht geslagen’

Eén keer haar benen kruisen: meer had Sharon Stone (64) niet nodig om zich in het collectieve filmgeheugen te nestelen. Vanavond kan u weer genieten van ‘Basic Instinct’, de iconische thriller die haar tegen wil en dank de status van sekssymbool opleverde. Dertig jaar na de film maakt ze de balans op van een bewogen leven.

(Verschenen in Humo in april 2021)

Sharon Stone dendert onze Zoomafspraak binnen als een sneltrein. ‘Is dat een schilderij daar achter jou? Of een vaas met bloemen? Zo mooi!’ Verbaasd kijk ik om – ik zie enkel een verwelkt tuiltje kruidje-roer-mij-niet – en in die paar seconden is Stone alweer uit beeld verdwenen: ‘O jee, en hier is het zo’n rommel! Look at all this crap on the floor!’ Hoewel ik niet echt kan zien waarover ze het heeft – de kamer ziet er behoorlijk opgeruimd uit – verschijnt ze opnieuw in beeld met een schilderijtje in handen, dat ze strategisch op de vloer plaatst om de ‘rommel’ aan het zicht te onttrekken. Ze gaat zitten: het interview kan beginnen. Of nee, toch niet, eerst moet haar truitje nog uit: ‘Wat is het hier warm!’

Zo gaat het de hele tijd door. Sharon Stone bruist, kolkt en stuitert onvoorspelbaar alle kanten op. Uitgelaten, tot tranen toe ontroerd, woedend, ondeugend, samenzweerderig: de emoties spatten van mijn scherm. Het mag duidelijk zijn: op haar 63ste – we spreken elkaar nota bene op haar verjaardag – is de ‘Basic Instinct’-vedette nog steeds haar onweerstaanbare zelf, en heeft ze niets van haar tomeloze energie verloren.

– Hoe voelt dat, je verjaardag vieren in coronatijden?

SHARON STONE «Tja, in zo’n covid year mag je natuurlijk niet veel vrienden zien, hè. Ik vier dus gewoon thuis, hier in Los Angeles. Maar eenzaam heb ik me vandaag nog niet gevoeld, hoor: iedereen stuurt me filmpjes om me een gelukkige verjaardag te wensen. So much love! Sommige zijn echt hilarisch, ik heb gehuild van het lachen! Een zingende eenhoorn, een bevriend homokoppel dat zich verkleed had als de tinnen man uit ‘The Wizard of Oz’ – hun kindje en hun hond ook! (lacht luid)

»Sommige filmpjes zijn ook gewoon erg lief, zoals dat van mijn collega uit ‘Ratched’ (de Netflixserie waarin Stone de rol van een excentrieke, gemene miljonairsdochter vertolkt, red.). Hij bedankte me voor mijn hulp... (Plots ontroerd) Hij zei dat ik als een moeder ben voor hem, dat ik zoveel heb betekend in zijn leven. En dan die videoboodschap van een vriendin uit Parijs! (Mysterieus) Toen haar dochtertje 4 jaar was, heb ik een héél raar telepathisch moment beleefd met haar. Ik heb mijn vriendin onmiddellijk gebeld, in volle paniek: ‘Er is iets met je dochter! Ga kijken!’ Bleek dat ze in het zwembad gevallen was en op het punt stond te verdrinken. Heel akelig.»

– Je hebt ook zelf de dood in de ogen gekeken: in 2001 kreeg je een zware hersenbloeding.

STONE «Meerdere zelfs. Ik was al in het ziekenhuis beland na een eerste bloeding, en na een paar dagen ging mijn toestand snel achteruit: ik voelde het leven zo uit me wegstromen. De dokters hebben op het nippertje ontdekt dat één van mijn wervelslagaders helemaal gescheurd was. Ik was zo goed als dood, het scheelde écht niet veel. Daar komt ook de titel van mijn boek vandaan: ‘The Beauty of Living Twice’. Die dag ben ik aan mijn tweede leven begonnen. Ik herinner me trouwens dat de dokter die me behandelde, een héél knappe man was. Verdorie, dacht ik, en ik kan niet eens met hem flirten! (lacht)

»Nu, er is dat jaar nog wel meer gebeurd. Ik ben ook geopereerd aan mijn borsten: er zijn een paar tumoren verwijderd. Echt gigantische gezwellen waren dat, groter dan mijn borsten zelf. Gelukkig was de kanker goedaardig en is de operatie vlot verlopen, maar daarna stond me alsnog een onaangename verrassing te wachten. Toen ik wakker werd, bleek ik ineens een grotere cupmaat te hebben! De chirurg vond dat ik er beter zou uitzien met grotere borsten, omdat die ‘beter bij mijn heupomtrek pasten’. (Kwaad) Zonder mijn toestemming!»

SEKSUEEL ROOFDIER

Hangt het leven van de 43-jarige Sharon Stone op de eerste bladzijden van ‘The Beauty of Living Twice’ aan een zijden draadje na een reeks ernstige beroertes, twintig jaar later is daar niets meer van te merken. De gelauwerde actrice – ze heeft een Golden Globe op de schouw staan voor haar hoofdrol in Scorseses ‘Casino’, en sleepte voorts nog tientallen filmprijzen en nominaties in de wacht – stráált, en is nog steeds een oogverblindend mooie vrouw. ‘Ondanks haar leeftijd’, zou je kunnen zeggen, maar dat gaat nauwelijks op: haar schoonheid lijkt wel tijdloos.

Toch heeft die haar in de loop der jaren ook flink parten gespeeld. Sharon Stone werd in 1992 in één klap wereldberoemd als Catherine Tramell, de seriemoordende psychologe uit ‘Basic Instinct’ die een vijftal politiemannen – en in één moeite door ook het internationale filmpubliek – met verstomming sloeg toen ze haar benen kruiste tijdens een ondervraging... en geen slipje bleek te dragen. De carrière van Stone was gelanceerd, maar die ene scène, van een paar provocerende seconden, achtervolgt haar al veel langer dan ze had gewild.

STONE «Toen ik mijn vaginascène voor het eerst op het scherm zag, heb ik Paul (Verhoeven, de regisseur van ‘Basic Instinct’, red.) op zijn gezicht geslagen. Het was inderdaad de bedoeling om te suggereren dat ik volledig naakt was onder dat korte jurkje, maar in eerste instantie had ik wel degelijk een onderbroekje aan, een wit. Dat leverde tijdens de opnames problemen op met de belichting – ‘We zien je slip nog steeds, Sharon...’ – en dus werd me gevraagd om het uit te doen.

»Nu, ik denk dat niemand had verwacht dat die scène zó expliciet zou zijn. Ruwe opnamebeelden waren toen veel minder scherp dan vandaag. De filmmakers waren zelf verbaasd toen ze het resultaat zagen. (Zucht) Ze hadden me nochtans verzekerd dat ze die paar seconden ‘fatsoenlijk’ in beeld zouden brengen, dat er ‘niets te zien zou zijn’. Dat is dus niet zo goed gelukt.»

– Ik was 19 toen ‘Basic Instinct’ uitkwam. Catherine Tramell was in mijn ogen een fascinerende, inspirerende vrouw: sterk, zelfverzekerd, complexloos seksueel, glamoureus, succesvol...

STONE «...maar in Hollywood, en in de rest van de wereld, werd ik het zoveelste blonde sekssymbool. Ik werd beschimpt, niemand nam mij nog serieus. Niet als persoon, niet als actrice. Toen mijn naam werd afgeroepen als genomineerde tijdens de Golden Globes-show in 1993, begon de hele zaal mij uit te lachen!»

– Uitgerekend in Hollywood zou men toch het onderscheid moeten kunnen maken tussen de actrice en de rol die ze speelt?

STONE «Ik denk dat ze ervoor kozen om dat niet te doen. Dat was waarschijnlijk makkelijker voor hen: geloven dat ik mijn personage wás. Dan hoefden ze niet toe te geven dat ik talent had. (Op dreef) Gaat het niet vaak zo bij vrouwen? Zeker als ze mooi zijn? ‘Look at you, you’re so fucking talented’: dat krijgen we bijna nooit te horen. ‘Look at you’, daar stopt het meestal. Als je een knap snoetje hebt, kijken mensen niet verder. Ze zien alleen de uiterlijke schoonheid. Ben je slim? Maakt niet uit. Heb je talent? Niet belangrijk. Mijn tante Vonne was een bijzonder mooie vrouw, maar daar heeft ze haar hele leven nadelen van ondervonden. ‘Echte schoonheid brengt veel vooroordelen met zich mee,’ zei ze me altijd. Ze had gelijk.»

– Er werd wereldwijd schande gesproken van ‘Basic Instinct’, maar de pijlen waren voornamelijk op jou gericht: Michael Douglas, die de mannelijke hoofdrol voor zijn rekening nam, bleef buiten schot.

STONE «Wist je dat Michael me helemaal niet wílde voor de rol van Catherine? Hij wilde niet met mij spelen! Nu, dat begreep ik wel: hij was toen al zó groot, en ik was a total nobody, toch in vergelijking met hem. Maar ja, twáálf actrices hebben de rol geweigerd (lacht).»

– Waarom verliep de zoektocht naar de vrouwelijke hoofdrol zo stroef?

STONE «Een psychologe die ook een seksueel roofdier én een seriemoordenaar is: velen vonden die rol blijkbaar te riskant. Ik niet: ik wilde die vrouw ab-so-luut spelen. Ik wist dat ik er het talent voor had, én de intelligentie. Bovendien kende ik Michael al van vroeger: ik begreep hem, ik voelde onmiddellijk dat we een klik hadden. Zelfs al hebben we bij onze eerste ontmoeting bijna gevochten (lacht).»

– Pardon?

STONE «We waren toevallig op hetzelfde feestje, en natuurlijk was ik zwaar onder de indruk: oh my God, Michael Douglas! Die was al beroemd vóór ik geboren was! We raakten aan de praat over iemand die we allebei kenden, maar hij wist niet dat ik goed bevriend was met die man... Dus toen hij lacherig begon te doen over hem, reageerde ik verontwaardigd. En hij reageerde nóg heftiger! ‘Oké,’ zei ik, ‘jij en ik gaan even naar buiten.’ Er stond twintig man op te kijken, en die konden hun ogen niet geloven (lacht).

»Buiten gingen we pas écht loos. ‘Jij kent mij niet!’ riep ik tegen hem. ‘En jij kent míj niet!’ schreeuwde hij terug. Je weet wel, zo’n heerlijke speelplaatsruzie (lacht). Maar we hebben natuurlijk niet echt gevochten. Al had ik hem wel aangekund, hoor: ik ben opgegroeid op het platteland met twee broers, dus ik heb vroeg geleerd om mijn mannetje te staan. Uit die eerste ontmoeting met Michael heb ik wel één ding onthouden: ik wist dat er chemie was tussen ons. Toen ik de rol van Catherine toch te pakken kreeg, is dat heel goed van pas gekomen op de set van ‘Basic Instinct’.»

MONSTER ALS OPA

Natuurlijk heeft Sharon Stone het in ‘The Beauty of Living Twice’ niet alleen over haar schandaalrol en over de gezondheidsproblemen die haar ei zo na fataal werden. In een adembenemend tempo raast ze door haar verleden en neemt ze ons mee naar haar prilste jeugd, fileert ze met een scherp mes haar eigen carrière en biedt ze ons een inkijk in haar niet altijd even fortuinlijke gezinsleven. Haar verhaal is afwisselend grappig en tragisch, rauw en filosofisch. Bovendien koos Stone ervoor om geen ghostwriter in te schakelen, maar heeft ze het zelf geschreven. Wanneer ik zeg dat dat me verbaast, haalt ze haar schouders op. ‘No offense taken. Ik ben actrice: hoe zou jij kunnen weten dat ik ook een behoorlijke tekst op papier kan krijgen? Het is míjn verhaal, ik had het gevoel dat niemand anders het in mijn plaats kon schrijven.’

– Je groeide op in een onooglijk dorpje in Pennsylvania: een wereld van verschil met de glitter en glamour van Hollywood.

STONE «Dat mag je wel zeggen (lacht). Het was een echt hillbilly-dorpje, ik heb me er nooit helemaal aanvaard gevoeld. Ik haalde goede punten, won als kind een paar schoonheidswedstrijden... Dus vonden de mensen me raar. Een buitenbeentje. Het was een moeilijke tijd: veel vriendjes heb ik nooit gehad op school, en thuis hadden we het ook al niet breed. Van vaderskant stamde ik nochtans af van een rijke familie, maar toen mijn grootvader stierf, mocht mijn oma zijn fortuin niet erven. Gewoon omdat ze een vrouw was, stel je voor!

»Mijn andere grootvader leefde wel nog, maar hij was een bruut. Een monster. Toen ik 8 jaar was, heeft hij mijn zus Kelly misbruikt. Ze was 5 jaar. (Stil) Ik heb het allemaal zien gebeuren.»

– Je hebt je geboortedorp vrij snel verlaten.

STONE (knikt) «Ja, op mijn 19de. Al had dat toen vooral met mijn oudste broer Michael te maken: hij was in de gevangenis beland omdat hij drugs dealde. Onze familie kreeg een slechte naam, en mijn ouders vonden het beter dat ik een tijdje weg zou gaan. Zo kwam ik in het New York van de vroege jaren 80 terecht, en daar ging de bal snel aan het rollen: eerst kreeg ik een contract bij een modellenbureau, en kort daarna werd ik gevraagd om te figureren in een film van Woody Allen (‘Stardust Memories’, red.). Nog wat later zwaaiden de poorten van Hollywood voor me open (lacht).»

– Ook toen je al beroemd was, haalde je broer Michael geregeld de krantenkoppen: hij liep meerdere veroordelingen op en kampte met een hardnekkige drugsverslaving. Hoe gaat het nu met hem?

STONE «We hebben geen contact meer. In elke familie zit er wel een speciaal geval, zeker? Maar de manier waarop hij mijn moeder heeft behandeld... Hij is te ver gegaan. Ik heb nochtans álles geprobeerd om er voor hem te zijn, om hem te steunen. (Stil) Zeker na de dood van Colin (Michaels zoon, die in 2014 op 22-jarige leeftijd is overleden na een overdosis, red.).»

– Je bleef ook in je eigen gezin niet van verdriet gespaard.

STONE «Dat was met enige voorsprong het moeilijkste hoofdstuk uit mijn leven – en dus ook het moeilijkste om neer te schrijven voor mijn biografie. Eind jaren 90 had ik een scheiding en een reeks turbulente relaties achter de rug, en ik was klaar om het roer helemaal om te gooien: ik trouwde met Phil (Bronstein, een onderzoeksjournalist, red.), ik zou Hollywood vaarwel zeggen en samen met hem een mooi, gelukkig gezinnetje starten. Dat liep echter niet zo vlot als we gehoopt hadden: ik had de ene miskraam na de andere. Drie in totaal. (Stil) Ik voelde de baby’s in mijn buik sterven, één na één.»

– Dus hebben jullie voor adoptie gekozen.

STONE «Ja, al was ik dat altijd wel van plan geweest. Net na mijn laatste miskraam, op 5,5 maanden, kreeg ik een telefoontje van het adoptiebureau: zes weken later zou een baby geboren worden die geadopteerd moest worden. Roan kwam er op het perfecte moment: de moederhormonen gierden nog door mijn lijf, het voelde haast alsof ik zélf van hem was bevallen. Dus toen ik hem later kwijtraakte... (slikt)

»Roan was 3 jaar toen Phil en ik uit elkaar gingen (in 2004, red.), en de rechter wees het hoederecht aan hem toe. Daar ging mijn perfecte plan: in plaats van de toegewijde moeder van een gelukkig gezin te zijn, bleef ik alleen achter. Ik was mijn man én mijn kind kwijt. Nu, gelukkig hebben Roan en ik ons intussen verzoend. Hij is nu 20 en woont bij mij, samen met Laird en Quinn (haar twee andere adoptiezonen, red.). We hebben al heel wat scherven kunnen lijmen, maar het blijft soms moeilijk: we zijn nog altijd samen in therapie. Er is nog heel wat werk aan de winkel, maar ik ben ervan overtuigd dat we er samen uit raken. I love him so, so much.»

– In die moeilijke periode, begin jaren 2000, ging het ook steil bergaf met je carrière.

STONE (lachje) «Ja, dat kon er nog wel bij. Ik heb veel tijd nodig gehad om te herstellen van mijn hersenbloeding, en Hollywood liet me vallen als een baksteen. Ach ja, de trein reed verder, hè. Met duizend kilometer per uur. Ik stond stil langs de sporen en moest proberen er weer op te klimmen.

»(Plots fel) Weet je, die hele filmwereld is eigenlijk een door en door vernederende business. Je wordt gebruikt, je bent niet meer dan een pion op een schaakbord – of een loper, of een paard, als je wat succes hebt... Maar nooit de koning of de koningin. Ze houden je klein, ze kraken je af, zodat je braaf blijft doen wat zíj zeggen. Nu heb ik voor het eerst sinds het begin van mijn carrière géén agent, en ik kan je zeggen: het is een verademing. Ik doe gewoon waar ik zin in heb, en dat werkt prima!»

– En hoe is het je ondertussen vergaan in de liefde?

STONE «Ik ben single. Ik heb weleens een dating-app geprobeerd, maar mijn profiel wordt steeds geblokkeerd: ze denken dat het fake is (lacht). Ik heb online een paar interessante gesprekken kunnen voeren, ik denk dat ik nu iets beter weet hoe mannen in elkaar zitten. Maar er is nooit iets uit voortgekomen. In coronatijden is het natuurlijk niet zo evident om elkaar te ontmoeten. Misschien in de toekomst? Ik weet het niet. Ik hoop het, maar ik betwijfel of ik wel het type ben om een lange relatie aan te gaan.»

FERRARI MET PECH

– In dit interview, maar ook in je boek, merk ik dat je net als iedereen kampt met twijfels en onzekerheden. Het beeld dat ik altijd van jou heb gehad, was dat van een onbevreesde vrouw die het heft in eigen handen neemt, die zélf haar weg naar het succes baant.

STONE «Onbevreesd? God, nee! (lacht) Martin Scorsese vergelijkt me altijd met John Ford (westernregisseur en Oscarwinnaar, red.): ‘Je bent bang van alles, dus stort je je zonder nadenken op elk mogelijk project.’ Brett, een vroegere vriend van me, stelde het nog duidelijker: hij vergeleek me altijd met een Ferrari. Die ziet er aan de buitenkant goed uit, maar om de paar kilometer valt hij in panne (lacht). Ik denk dat hij het bij het rechte eind had: ik ga ervoor en ik blijf gaan, tot ik kraak. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.»

– In je boek spaar je jezelf niet, maar ook heel wat anderen krijgen een ferme veeg uit de pan: familieleden, collega-acteurs, Hollywoodbonzen... Ben je niet bang voor de reacties?

STONE «Wat ik vertel, is niet altijd flatterend, nee. Maar ik ben eerlijk geweest – enfin, zo eerlijk als ik mocht zijn van mijn advocaten (lacht). De waarheid kwetst soms, dat weet ik, maar dat wil niet zeggen dat ik me ervoor ga verontschuldigen.

»Je weet dat ik boeddhist ben, hè? De dalai lama heeft me ooit gezegd dat ik... speciaal ben. Dat ik creatief ben, maar ook destructief. Het ene komt voort uit het andere. Toen ik door die hersenbloeding de totale destructie nabij was, ben ik weer opgestaan en heb ik iets nieuws gemaakt van mijn tweede leven. En omgekeerd: telkens als ik iets creëer, maak ik iets anders kapot. Er is altijd een terugslag, iets wat schade veroorzaakt. Dat zal ook bij mijn boek zo zijn. Ik ben al bedreigd.»

– Bedreigd? Wegens de onthullingen in je boek?

STONE (aarzelend) «Daar kan ik niet dieper op ingaan. Maar ik ben in mijn leven al váák bedreigd, hoor. De dalai lama zegt dat er een tijger in mij zit, en wie ben ik dan om hem tegen te spreken? (lacht) En een tijger biedt nooit zijn excuses aan.»

We sluiten het Zoomgesprek af, meer dan een halfuur later dan gepland. Ik wens Sharon Stone nog een gelukkige verjaardag, en ze antwoordt dat ze heeft genoten van het gesprek. Net voor ze uit beeld verdwijnt, blikt ze recht in de camera: ‘I see you, Polly. I really see you.’ En weg is ze. Ik krijg het doorgaans op mijn heupen van dat soort pseudofilosofische nonsens, maar deze keer weet ik niet goed wat ik ervan moet vinden. Sharon Stone heeft mij gezíén, en dat is eigenlijk best een fijn gevoel.

© The Sunday Times

‘Basic Instinct’ vanavond om 22.45 op Eén