Toen Regi de MIA in de categorie ‘Dance’ won, zag je Stromae duidelijk zijn komst betreuren

‘Aanwezig zijn is belangrijker dan winnen’, had ik op voorhand gelezen over de MIA’s. Ik ben er de mens niet naar om de Olympische gedachte in twijfel te trekken, maar na afloop van de livecaptatie op Eén was ik toch vooral langdurig opgelucht dat ik er niét bij was geweest. Afwezigen hebben vaker gelijk dan je denkt.

Paleis 12 is een zaal die vanuit helikopterperspectief altijd een maatje te groot lijkt te zitten. Ze verhoudt zich tot gezelligheid als zout tot de slak, waardoor de sfeer op de MIA’s van hieruit gezien dan ook eerder wees op een nakende aandeelhoudersvergadering dan op een culturele viering. Bart Peeters, die desnoods dendrologische symposia aan elkaar lult zonder onzedelijke kleerscheuren, en dus de uitgelezen man was om de MIA’s aan de man te brengen, wees erop dat er nooit eerder zoveel vrouwen genomineerd waren. Ook het Nederlands zat in de traplift, wist hij. Opdat we ons vooral niet te veel zouden voorstellen bij dat laatste, kwam alras Tom Waes de MIA uitreiken voor ‘Solo man’. Dat deed die in een bewust bekakte pastiche op het Algemeen Nederlands, als riposte op de kritiek dat tussentaal niet de aangewezen manier zou zijn om het miljoenenpubliek van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ aan te spreken. Bijna vergat je nog dat je je ook van het AN kunt bedienen zònder je te outen als onverbeterlijke lul-de-behanger, of er een scène rond te schoppen. Bart Peeters deed het de hele avond.

Laat ik het maar snel over de muziek hebben, of hoe noem je het als Metejoor de award voor ‘Solo man’ wint boven roergangers als Stromae en Tamino, wier verdiensten ironisch genoeg net daarvoor nog in de verf waren gezet? Metejoor bleek een veelvuldige laureaat die avond. Hij bracht ook een nummer live, geposteerd naast een brandend olievat, alsof benzine niets kost tegenwoordig. Vooreerst blijven de MIA’s natuurlijk publiéksprijzen, wat onder meer betekent dat een Sylvie Kreusch bij voorbaat al kan inpakken als ze voor ‘Solo vrouw’ in dezelfde categorie ingedeeld wordt als de Camilles en de Pommelienen Thijs van deze wereld. Zelfs Angèle moest eraan geloven. Ik vermoed ook dat het laatste woord nog niet is gezegd over de winst van Regi, die volgens datzelfde democratische proces gewichtiger verdiensten had neergezet in de categorie ‘Dance’ dan pakweg Charlotte de Witte. Tijdens Regi’s bedankingsspeech werd ons onverhoeds een kort beeld gegund van de tafel waar Stromae zienderogen zijn komst zat te betreuren: toen hij de figuur Reginald Penxten waarnam, meende ik voor het eerst die avond zelfs iets van vertwijfeling gelezen te hebben in zijn blik. Een zeldzame keer voelde ik een lach opwellen, al putte die dan meer uit ongemak dan uit levensvreugde, een mogelijke bijwerking van de muziek die ìk liefheb.

Dat ik plaatsvervangende gêne voel als Jan Jambon zich iets te triomfantelijk voor een publiek waagt dat niet over dezelfde partijkaart beschikt als hij, daar val ik al lang niet meer van omver, en dus speelde het schrijnendste moment zich wat mij betreft af op federaal niveau. Toen Alexander De Croo de ‘Hit van het jaar’ kwam bekronen, achtte de premier het levensvatbaar om een drieste samenzang van Gorki’s ‘Mia’ aan te zwengelen. Ineens voelde ik de onstuitbare aandrang om de achterkant van mijn zitbank te inspecteren op slijtage. Het moment verschilde dan ook danig van de rol die Hugo, van wijlen Nicole, kort tevoren toebedeeld kreeg. Toen hij de prijs voor ‘Vlaams populair’ kwam uitreiken, werd een staande ovatie zijn deel: een schaars bezield moment dat haaks stond op het overige verloop van deze show. Voortreffelijk Nederlands sprak die Hugo overigens. Alsof hij wist dat Natalia daarna nog de microfoon zou bemachtigen.

Tijdens de MIA’s moest ik nog iets vaker dan gewoonlijk aan een fabriek denken bij de term ‘muziekindustrie’. En als tv-uitzending kon ze ons evengoed bespaard gebleven zijn.