Toen we onze lat een halve meter lager legden, begonnen we zowaar van ‘The Mandalorian’ te genieten

Wij zaten net in opperste concentratie te spelen met onze vintage ‘Star Wars’-poppetjes en met ons Slave 1-miniatuurruimteschip (Boba Fett had Obi-Wan gekidnapt en Luke moest hem redden), toen er in ons hoofd een existentiële vraag opplopte. Hoe komt het toch dat sommige ‘Star Wars’-fans de kinderlijke eenvoud van ‘The Mandalorian’ en de beledigende infantiliteit van ‘The Book of Boba Fett’ verkiezen boven de emotionele diepte en de trillende gravitas van de omstreden sequel-trilogie? En kijk: het antwoord op die nijpende vraag zit prachtig vervat in het derde seizoen van ‘The Mandalorian’, waarvan wij de eerste twee afleveringen hebben bekeken.

Omdat hij een onderdeel van een droid nodig heeft, keert Mando (Pedro Pascal) in het begin van de tweede episode (oftewel Chapter 18) in zijn N-1 Starfighter terug naar de werkplaats van Peli Motto op Tatooine. In de straten van Mos Eisley zien we enkele typische leuke ‘Star Wars’-tafereeltjes: droids rollen piepend voorbij, enkele Jawa’s waggelen de werkplaats uit. En wanneer Baby Yoda - ook hij is weer van de partij - de sympathieke Peli Motto terugziet, maakt hij van pure blijdschap vanuit de cockpit een saltosprong in haar armen. En voilà, daar heb je ‘t. Piepende droids, waggelende Jawa’s: méér hebben sommige fans - en we zeggen dit met het grootst mogelijke respect - in feite niet nodig.

Wat de meeste fans níet willen zien, is een ondoorgrondelijke booswicht (we hebben het over Kylo Ren) die tegen de gescheurde helm van Darth Vader staat te mompelen zoals Hamlet in het toneelstuk van Shakespeare het woord richt tot de schedel van Yorick.

Wat de fans níet willen, is een meisje (Rey) dat tijdens de zoektocht naar haar stamboom voor enkele wrange verrassingen komt te staan.

Wat de fans zéker niet willen, is dat er in hun favoriete mythologie ineens visuele grapjes worden gemaakt, zoals toen regisseur Rian Johnson in ‘The Last Jedi’ ineens een sissend stoomstrijkijzer een indrukwekkende landing liet maken.

Er zich scherp van bewust dat de sequel-trilogie voor een groot deel van de fanschare een bittere pil was, blijven showrunners Jon Favreau en Dave Filoni in ‘The Mandalorian’ heel ver weg van alles wat de serie uitdagend, complex, of prikkelend zou kunnen maken. Vandaar de veilig aanvoelende piepende droids en de vertrouwde waggelende Jawa’s, en vandaar ook de vermakelijke scènes met de Anzellianen in Chapter 17: grappige miniwezentjes die ons even de gezellige indruk geven dat we in de ‘Star Wars’-versie van ‘Gulliver’s Travels’ zijn beland. Mando die met Baby Yoda op zijn schoot in de cockpit van zijn N-1 Starfighter zit: zo’n schattig beeld valt nét iets makkelijker te behappen dan een oude Jedi (Luke in ‘The Last Jedi’) die op een rots depressief zit te wezen.

En weet u, beste lezer (en nu voelen we ons een beetje als een Jedi die dan toch bezwijkt voor de verleiding van de dark side): zo is het misschien wel goed. We geven toe: in het begin van het derde seizoen van ‘The Mandalorian’ overviel ons nog de lust om die ellendige Baby Yoda met zijn ellendige oren tegen een muur te nagelen. Maar in navolging van Prinses Elsa zeiden we na enkele scènes tegen onszelf (en níet alleen omdat we op dat eigenste moment aan ons kruis zaten te krabben): ‘Erik, laat het los.’ Hou ermee op om het prententieloze ‘The Mandalorian’ alsmaar af te wegen tegen de pracht en de luister van de filmtrilogieën. Verlang niet langer terug naar Han Solo, maar verbroeder met Mando, hoe moeilijk het ook is. Wat geldt voor de liefde, geldt ook voor ‘Star Wars’-personages: het is moeilijker om iemand los te laten dan om iemand heel dichtbij je te houden.

En zo, terwijl we onze lat een halve meter lager legden, gebeurde er iets ongelooflijks: we begonnen van ‘The Mandalorian’ te genieten. Op het moment dat Baby Yoda in de armen van Peli Motto vloog, betrapten we er onszelf zowaar op dat we net als die kleine lieve Yoda blije babygeluidjes begonnen voort te brengen: ‘Goegoe-gaga! Gjé! Prrrrrt!’.

En verder stelden wij ook objectief vast dat de eerste twee afleveringen van het derde seizoen sterker, charmanter en genietbaarder zijn dan alles wat we in de voorbije seizoenen hebben gezien. De regen die tegen de cockpit ratelt wanneer Mando doorheen een dik wolkendek afdaalt naar zijn geplunderde en vergiftigde thuisplaneet Mandalore: knap. Het enorme robotwezen dat zich schuilhoudt in de krochten van Mandalore: cool! Wanneer Mando’s IG-11-droid verandert in een angstaanjagende killerrobot, krijgen we - en wie had dát ooit nog eens durven denken! - zelfs even een dosis cyborghorror à la ‘RoboCop II’.

Het valt nog steeds te betwijfelen of het derde seizoen van ‘The Mandalorian’ in de volgende zes episodes zal uitgroeien tot een ‘Star Wars’-serie die op de eenzame hoogte staat van het superieure ‘Andor’. Maar als het vervolg op het amusante niveau blijft van wat we tot nu toe hebben gezien, dan zal de niet al te veeleisende Wookie in ons op het eind een brul van tevredenheid slaken.