‘Tom fietst’ op Eén: ‘Goeie kerel, die Boonen’

In de reeks ‘Tom fietst’ gaat Tom Boonen op zoek naar bijzondere fietsprojecten, naar mensen die proberen een betere wereld te creëren aan de hand van de fiets. Dat is een mooi en goed uitgangspunt voor een programma, en een uitgelezen kans om te zien of Boonen als tv-figuur net zoveel talent heeft als op zijn koersfiets. Dat er voor hem werd gekozen, is niet vreemd: nooit was iemand in België zo populair, ook bij vrouwen, kinderen en grootmoeders. Dat kwam omdat het publiek geen afstand voelde met de grote kampioen. En als hij praatte, dan deed hij dat als de vrolijke buurjongen, altijd vrijuit en spontaan.

In de eerste aflevering trok Tom Boonen naar Kopenhagen, waar enkele mensen het nobele initiatief hadden genomen om ouderen op gezette tijden uit hun rusthuis te halen en in riksja’s rond te rijden. Om hen opnieuw de natuur te laten voelen, met hen te praten en, kortom, weer wat leven in hen te blazen, in plaats van ze eenzaam te laten verkommeren. Het project heette Cycling Without Age en de oprichter, Henrik Norrild, deed het uit schuldgevoel. Hij had zijn moeder de laatste jaren van haar leven te weinig aandacht gegeven, terwijl iets kleins als een fietstochtje al had volstaan. Helaas vond hij voor zijn project haast geen vrijwilligers. Bijna iedereen beloofde zijn steun, maar uiteindelijk kwam er amper iemand opdagen. Schrijnend en jammer, want je zag de heilzame werking van de uitstapjes, bij oud én jong. Het zou niet misstaan als een verplichte activiteit in onze middelbare scholen.

Tom Boonen gidste ons door het verhaal, en vertrok mee op een driedaagse rit naar Zweden. In zijn riksja bevonden zich Grethe en Hans, en met die laatste voelde hij een klik. Hans had een woelig leven gehad en Tom zag zichzelf wel een avond met hem aan de toog zitten. Pratend over de louteringen van het leven, nemen we aan.

Niks aan wat Tom Boonen deed, leek gespeeld, al zag je dat hij moest wennen aan zijn rol als reporter. Maar net zo goed zagen we waar zijn talenten lagen. Daarom was het jammer dat hij niet dieper in dialoog ging met de mensen met wie hij rondreed. Hij kan uitstekend converseren, en heus niet alleen over waaiervorming. Maar om te groeien in zijn rol als reporter, zal hij zichzelf toch moeten leren blootgeven en zich meer inleven. Ondertussen zagen we de ouderen uitsluitend lachen en genieten van de oneindig mooie Zweedse natuur. Tot ze terug thuis waren: de eenzame dagen in het rusthuis bleken een wreed vooruitzicht.

Tom Boonen is ook te horen als commentaarstem, waarin hij het verhaal aan mekaar haakt in zijn Kempense dialect. Dat was minder geslaagd, zeker omdat hij amper verder kwam dan vertellen wat de kijker net had gezien – een beetje banaal en geforceerd. En zo werd toch weer op zijn dialect van hem gefocust, een cliché dat hem noch het programma vooruithielp.

De aflevering eindigde in een restaurant waar er met z’n allen werd gedanst en het glas werd geheven op de mooie reis. Tom Boonen legde zijn arm om Hans’ schouders, in een decor met lege bierflesjes. Goeie kerel, die Boonen. De verbroedering had plaatsgevonden, buiten het oog van de camera’s.

We kijken vooral uit naar de derde aflevering, waar Tom Boonen vrouwelijke vluchtelingen leert fietsen in Berlijn.