‘Topdokters’ op Play4 blijft moeiteloos het menselijkste programma op de televisie

‘Topdokters’ is één van de weinige merknamen die me altijd weer van opspelend scepticisme weten af te helpen, ook als dat even tevoren, als een louche raadgever, me nog probeerde in te fluisteren dat het effect nu allicht wel uitgewerkt is. Alles getoond, alles verteld: na acht seizoenen zou het niet eens een schande zijn. Er zijn reeksen die sneller uitverteld zijn. Sommige hebben zelfs nooit iets te zeggen gehad. Ik noem uit voorzienigheid geen namen, want de kans is reëel dat Peter Boeckx in de toekomst nog programma’s maakt die hier dan opnieuw het voordeel van de twijfel moeten genieten.

Ter gelegenheid van het achtste seizoen heeft ‘Topdokters’ zelfs nog aan uitbreiding gedaan: Pedro Elias, fervent hypochonder en gewaardeerd containerbegrip, voorziet de documentairereeks nu ook van een op maat gesneden podcast. Over op maat snijden gesproken: in de eerste aflevering verkent Elias naar verluidt de wonderlijke wereld van de circumcisie. Sommigen lezen daar een aanrader in.

In de pakkende aflevering van ‘Topdokters’ van maandag jongstleden stond het geheugen grotendeels centraal, een paleis met vele gangen dat niettemin als geen ander bouwwerk onderhevig is aan verval – al te vaak blijkt de burcht weinig meer dan een kaartenhuisje. Een zucht, een val, en weg is je verleden, of het vermogen om pakweg je linkerbeen op commando te doen tapdansen. Neurologe Erika Peeters stond aan het hoofd van een revalidatiecentrum waarvan de inhuizige kostgangers elk naarstig timmeren aan de renovatie van hun eigen memorie. Ann was één van hen, en had aan een val met de fiets een aparte haartooi overgehouden: in de grillige scheiding van haar kapsel verried een fors litteken een verregaande ingreep. We zagen haar naar een foto van de Eiffeltoren turen. ‘Pisa?’ vroeg ze weifelend terwijl ze naar een foto van de Eiffeltoren tuurde. ‘Nee, het is het Atomium, hè.’ Verder in haar revalidatie zagen we haar in tranen uitbarsten toen ze toestemming kreeg om een avond thuis door te brengen. Doorgaans was de vraag wanneer ze weer huiswaarts mogen de eerste die haar patiënten stellen, legde Peeters uit. Ik kon me daar iets bij voorstellen.

Ook bij Valerie lag een rijwiel aan de basis van haar verblijf in het centrum, al had in haar geval een afslaande auto een handje geholpen. Haar eigen motorische functies lagen sindsdien net buiten handbereik. Voor haar ongeval kon Valerie bijvoorbeeld genieten van pianospelen, zei ze, maar nu durfde ze niet meer in een klavier te graaien uit angst voor de desillusie die daar lag te wachten. Als ik me niet vergis, was Valerie daardoor exact het tegengestelde van een bekende mop omtrent hersenlijders. Zoals gepast bij omgedraaide moppen liet ik het lachen maar achterwege, wat me makkelijker viel dan doorgaans.

Na een poos durfde Valerie het toch aan. Voor de camera hief ze, op van de zenuwen, aan de piano ‘Hallelujah’ aan - ‘L. Cohen’, las de partituur. Haar versie was herkenbaar, maar het was onmiskenbaar a cold and broken Hallelujah. ‘Erbarmelijk,’ hakte ze haar eigen performance aan mootjes nadat ze vruchteloos de toonladder afgezocht had naar het secret chord dat haar voortdurend leek te ontvluchten. Op de gang brak ze. Een verpleegster, die te weinig verdient, probeerde Valerie op te monteren door haar eraan te herinneren dat dit slechts het begin was. Tegen het eind keerde ‘Hallelujah’ nog een keertje terug, als leidmotief onder een afrondende montage: een beproefde, schaamteloze kunstgreep onder televisiemakers. Ze werkt nog elke keer. Alleen jammer dat het de verkeerde versie was, die van J. Buckley.

Een tussentijdse diagnose, bijna acht seizoenen ver: ‘Topdokters’ blijft moeiteloos het menselijkste programma op de televisie.